با توجه به انتصاب قاضی مرتضوی به عنوان ریاست سازمان تأمین اجتماعی، به نظر می رسد آقای احمدی نژاد عامداً به دنبال حاشیه سازی است و یا اینکه سهواً از سوی برخی اطرافیان به این سمت هدایت می شوند؛ منظورم همان ها است که در شب مناظره ایشان را به سمت افشاگری علیه هاشمی هل دادند و همان ها که به اذعان ایشان در جریان سوال از رییس جمهور وی را ترغیب به گفتن موارد جنجالی کردند، و همان ها که به ایشان رسانده اند که هاله ی نور اطرافشان بود و همان ها که گفتند همه ی کارهای دولت را امام زمان مدیریت می کند و همان ها که مکتب شان مکتب ایران است و آمالشان آمال انسان.
یقیناً برخی دوستان جدید دولت، با این نوشته به دوست قدیمی دولت تاخته و از همان روش جوانفکر در توجیه و سفسطه استفاده خواهند نمود اما براستی:
1- آیا آقای احمدی نژاد که از منتقدان جدی بکارگیری حلقه های مدیریت بود، خود به حلقه ی بسته مدیران آن هم از نوع خاص روی نیاورده است؟!
2- آیا آقای احمدی نژاد مدیران خوب و بدون حاشیه نمی شناختند و یا این که آقای مرتضوی تخصص و تجربه ی خاصی در خصوص تأمین اجتماعی بودند که غیر قابل چشم پوشی بود؟!
3- آیا قرار است سازمان تأمین اجتماعی که مستقیماً با زندگی و بیماری و بازنشستگی و سلامت قشر بزرگی از کارگران و کارمندان سروکار دارد، مانند کهریزک مدیریت شود؟!
4- آیا انتخاب چنین مدیری با اتهام مرتبط با فجایای کهریزک در جریان فتنه، موجب در مظان اتهام قرار گرفتن دولت نمی شود؟! و آیا شرط عقل دوری از مظان اتهام بودن نیست؟!
5- احتمالاً دوستان متعصب آقای احمدی نژاد ادعا می کنند که تمام دوستان نزدیک ایشان به ناحق در مظان اتهام قرار می گیرند، که من از ایشان می خواهم به وجدان و حافظه ی خویش رجوع کنند که آیا کسی می توانست امثال لنکرانی (یا به قول رییس جمهور هلو) را در مظان چنین اتهاماتی قرار دهد؟!
6- اصولاً کسانی که حاشیه سازند بخت بیشتری برای اشغال پستهای حساسی مانند مشاورت و ریاست دفتری و سازمان میراث فرهنگی و ... دارند؟! گویی ریاست محترم جمهور پستهای حساسی را که از دسترس مجلس خارجند را برای افراد خاص و در مظان اتهام رزرو کرده اند؟!
7- با توحه به بحث جدید استیضاح وزارت کار از سوی مجلس به خاطر این انتصاب، و دعواهای اخیر در خصوص بحث سوال از رییس جمهور و هیأت نظارت بر اجرای قانون اساسی، نظر شما چیست که اگر ریاست دو قوه مجریه و مقننه به عنوان جنگ تن به تن باهم یک مبارزه آزاد بکنند و اعضای مجلس و دولت و ملت را با همدیگر طرف نکنند؟! البته پیشنهاد جایگزینم این است که به نمایندگی از خود فامیل های سببی عزیز خود آقایان مشایی و مطهری را به این میدان نبرد بفرستند. 

میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، درصورت تمایل به  صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود. 

دکتر علی عباسپور نماینده ی منتقد دولت در مجلس که واقعاً عضو همان حزب سه نفره ی منتقد دولتند، این گونه گفته اند که "حتی یک نفر از نمایندگان حامی دولت نتوانست از حرفهای احمدی نژاد حمایت کند " از آن جا که کلام ایشان با نوعی طعنه می خواهد بگوید که حامیان دولت از همه ی کارهای دولت حمایت می کردند و اکنون دیگر توانش را ندارند، توضیحاتی را تقدیمشان می دارم:
1- اگر منظورتان از حامیان دولت، قائلان به گفتگوی سوم تیر و نهم دی است، دچار بهتان شده اید چرا که اصولاً اینان طرفدار شخص و نام نبوده و طرفدار مبانی انقلابند و هرگاه که این مبانی اعم از ساده زیستی، استبدادستیزی، خلوص و روحیه ی خدمت را در کسی و یا رفتاری مشاهده کنند، حمایت خود را اعلام می کنند و سعی در ترویج و تحسین آن می نمایند و اگر این رفتارها در رییس جمهور متبلور شود، که در بسیاری موارد نیز چنین بوده است، ایشان نیز در آن موارد مورد حمایت قرار می گیرند.
2- قائلان به گفتمان سوم تیر از همان ابتدا اهل تعارف و تعارض نبودند و هر گاه عملی با شعارهای اصلی دولت یعنی ولایت مداری، عدالت طلبی و حاشیه ستیزی در تعارض بود، صریحاً اعلام موضع نمودند و یقیناً به همین علت نیز کم کم از دولت طرد شدند. پس اصولاً این برچسب که حامیان دولت از ابتدا در هر مورد حمایت از دولت می کردند یک وصله ی ناچسب و مصداق تهمت و افترا تلقی می شود.
3- قرار نیست اگر کسی اشتباه یا اشتباهاتی انجام داد فکر کنیم دیگر همه ی کارهای خوب او را نیز باید منکر دانست. آری اگر کسانی که شعار، روش، مسلک و وجود خود را از منتقد دولت بودن می دانند، بخواهند به ناحق عمل شایسته ای را زیر سوال ببرند، بازهمان کسانی که به گمان ایشان در حامی دولت بودن خلاصه شده اند، از کارهای خوب دولت دفاع خواهند کرد، همان طوری که از اعمال منطقی و اصولی قوای مقننه و قضاییه حمایت کرده اند.
4- نگاه آقای عباسپور به نوعی است که گویی نوع نگاه سیاه و سفیدی را که دارند می خواهند به همه شیوع دهند و حال این که این نگاه انسان را از دایره ی انصاف به خصوص در مورد برادران دینی خود خارج می کند، اصولاً در این نگاه هرکس که بیشتر منتقد دولت باشد مقرب تر است خواه در دایره ی انصاف باشد و چه خارج از آن.
5- پاسخگویی نامناسب رییس جمهور نه تنها مورد حمایت حامیان گفتمان سوم تیر قرار نگرفت، بلکه مورد انتقادمان نیز واقع شد، که در همین وبلاگ می توانید به مطالبی که در این خصوص نوشته شده و بعضاً تند نیز هستند رجوع کنید، اما آیا فکر می کنید اشتباه رییس جمهور در نحوه ی مواجهه با مجلس فقط حاصل رفتار خودشان است و یا این که نحوه ی تقابل مجلس با دولت نیز به همان زشتی بوده است، پس سعی نکنید با پرداختن به اشتباهات دیگران اشتباهات خودتان را از ذهن مردم پاک کنید و یقیناً لج بازی و رعایت نکردن حریم دولت و مجلس هر دو زشتند و برای مردم ناگوار.

میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، درصورت تمایل به  صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود.

امشب اخبار سراسری سیمای جمهوری اسلامی دو خبر را پخش کرد که مستقلا به آنها می پردازم:اولی مربوط به مراسم سوال مجلس از رییس جمهور بود که مدتها حجم زیادی از اخبار و حواشی را به خود اختصاص داده بود و البته حقیر هم تعداد کمی از سوالات را وارد می دانستم و طی نوشته هایی به آنها پرداخته بودم و با توجه به برخی دیگر از سوالات نابجا و زمان پرسش آنها، سوال از ریاست جمهوری را در این مقطع زمانی سیاسی ارزیابی می کردم.

آنچه که قبل از جلسه ی پرسش و پاسخ و حین جلسه دیدیم و شنیدیم طعنه های زشتی بود که تعدادی از نمایندگان مردم در مجلس و دولت به هم زدند و هریک با نشان دادن چنگ و دندان به یکدیگر سعی در اثبات در رأس بودن داشتند. مجلس برای اثبات بزرگتر بودن خود رییس جمهور را مورد سوال قرار داده و رییس جمهور برای اثبات بزرگتری خود نظارت بر قانون اساسی را علم کرد.
رییس جمهور نماینده ها را تحقیر و نماینده ها رییس جمهور را تضعیف کرد، دیگر اکنون همه هم رسم بازی را یادگرفته اند و هم رسم جر زدن را. دیگر آن ایرادی که به احمدی نژاد وارد می کردند و ما عاشق همان ایراد احمدی نژاد بودیم به او وارد نیست، همان ایراد که به زعم خودشان می گفتند احمدی نژاد رسم بازی را بلد نیست و صحنه ی بازی را بهم زد.
دیگر اکنون هیچ کدام از مسئولان از حاشیه فرار نمی کند دیگر همه عاشق حاشیه اند و اصل را وانهاده اند و فرع را تا انتها دنبال می کنند. یکی قانونی تصویب می کند تا طرف را دست و پابسته کند دیگری قانونی را اجرا می کند که می پسندد تا دیگر را ضایع کند و همین طور مردم منتظرند تا ببینند کی مسئولانشان دست از بازی ها و جرزنی های بچه گانه ی خود دست می کشند و رسم خدمت و امانت  داری را بجا می آورند؛ دیگر هر یک دیگری را زیر سوال می برد، در حالی که خودش را کاملا مبرا می داند. هر یک می خواهد طرف مقابلش را به عذرخواهی وادار کند و یا وجهه ی او را نزد مردم با خاک یکسان نماید و در این میان عجیب ترین چیزی را که می توان تصور کرد این است که فردی حتی یک ایراد کوچک را به عملکرد خویش وارد بداند و حتی عذرخواهی کوچکی را حق مردم بشناسد. مسئولان ما متخصص شده اند تا سوال را با سوال پاسخ دهند و بگریزند از موقعیتی که عذرخواهی می طلبد، چقدر خوب بود در فرصتی که امروز پیش آمد لااقل رییس جمهور خانه نشینی را تکذیب نمی کرد و از محضر ملت عذر می خواست که البته این مشکل عذرنخواهی نه فقط در ایشان که در تمام مسئولان ما کم کم نهادینه شده است و آقای احمدی نژاد از آخرین مبتلایان به این بیماری به نظر می رسد. آخرین و البته شاید تنها عذرخواهی که از رییس جمهور خاطر دارم این بود که ایشان گفتند در خصوص شروع مسکن مهر دیر اقدام شد و باید زودتر اقدام می شد که ای کاش این روحیه ی مسئولیت پذیری، شجاعت و تواضع همچنان در ایشان برجا مانده بود.
و اما هر چه خبر اول برای من و شما عادی شده بود ولی خبر دوم که برایم بسیار عجیب و قریب و البته رشک برانگیز بود (که نمی دانم چرا فقط در یکی از اخبار پخش شد و در هیچ خبرگزاری دیگری نیز به آن اشاره نکرده است)، این بود که:
نخست وزیر چین به خاطر 9 سال عدم موفقیت در برنامه هایش از مردم کشورش عذرخواهی کرد. نمی دانم چه بگویم، فقط دوست دارم چند بار این تیتر را بخوانم و اشک بریزم، نمی دانم کسی هست که حس مرا درک کند یا نه! ولی افسوس می خورم از این که چگونه کسانی که حتی به خدا اعتقاد ندارند، از مردم شان چنان حیا دارند که مسئولان ما از خدایشان ندارند! چگونه مسئول کشوری که در شدیدترین بحران های سیاسی و اقتصادی جهانی، با شتاب به رشد اقتصادی خود ادامه داده و به سرعت خود را به عنوان یک ابرقدرت جدید و مهم در معاملات و معادلات سیاسی و اقتصادی مطرح کرده است،  این گونه در برابر ملتش کرنش کرده و عذر بخواهد تا مردم کشورش بدانند که حق شان بیشتر از آن چیزیست که برایشان مهیا شده است و به جای این که منتی گذارد برای موفقیتهای کشورشان، برای ضعف هایشان طلب بخشش نماید.
اگر چه نمی خواهم منکر زحمات و تلاش های مسئولان کشور باشم که قطعاً آنها را در بسیاری موارد شایسته ی تقدیر و تشکر می دانم، اما نمی توانم این مسئله را که مسئولان کشور عمدتاً خودشان را بی عیب معرفی کرده و در عین حال تمام مشکلات را به سایرین حواله می دهند را با هیچ صفت مثبت دیگری خنثی کنم و نادیده بگیرم.

میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، در صورت تمایل به صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود.

می گویم چرا مجلس با دولت همکاری نکرد، این طرف می گوید نه این که دولت همکاری می کرد!
می گویم آری دولت هم با مجلس لجبازی کرد، آن طرف می گوید ولی مجلس شروع کرد!
می گویم دولت و مجلس هر دو باهم لج بازی می کنند، هر دو طرف باهم می گویند تکلیفت را روشن کن، یکی به میخ میزنی یکی به نعل!؟
می گویم هر دو در دام بازی های سیاسی افتاده اند، حقاً انصافتان کجا رفته؟ هر دو می گویند انصافاً کل حق نزد ماست!
می گویم دولت هم در جاهایی قابل نقد است، این طرف می گوید معلوم است توهم با جریان انحرافی که اصلاً ساخته ی توهم خودتان است در حال ستیزی!
می گویم باید دید که دولت در خیلی جاها خوب عمل کرده است، طرف دیگر می گوید معلوم است که توهم از جریان انحرافی هستی!
چند مثال از تاریخ انقلاب می زنم و می گویم معیار حال فعلی افراد است، از تأییدات و افتخارات چند سال پیششان دلیل می آورند که یعنی ما تا ابد کارمان درست است و منتقدمان باطل است!
می گویم قانون از همه چیز بالاتر است، باید قانون را مومنانه اجرا کرد، می گویند ما خودمان قانون ناطقیم!
به هردوی شان می گویم چرا به موقع اطاعت و حمایت از ولایت نمی کنید، هردو می گویند از شدت زیادی ولایت مداری!
می گویم این چه ولایت مداری است که نمی توانید از رفیق بازی یا مقام پرستی بگذرید، می گویند آن ها را هم برای اجرای ولایت مداری می خواهیم.
می گویم چرا کسی از مردم به خاطر اشتباهش عذرخواهی نمی کند، هر دو می گویند اگر عذرخواهی کنیم طرف مقابل طلبکار می شود و تازه ما اصلاً اشتباه نکرده ایم!
من مانده ام متعجب که چگونه می توان دم از قانون، ولایت، بصیرت، محبت، وحدت و دشمن ستیزی  زد و این همه هم باهم مشکل داشت! دیگر گمان می کنم هرکسی از ظن خودش یار قانون و ولایت و انقلاب و نظام و امام شده است! متاسفانه معیار دوستان نفس خودشان شده است! تورم و اشتغال و نظارت بر اجرای قانون اساسی و سوال از رییس جمهور و استیضاح و انتقاد و همه و همه شده اند بلای جان مردم و کسانی که کم کم شأن خادمی خود را فراموش کرده اند به فکر مچ گیری و حال گیری و گیردادن هستند تا بعد از خارج کردن رقیب از گود، باخیال راحت به دنبال خدمتگذاری بروند!
خداوند به همه ی ما و مسئولان انصاف بدهد تا غیر منصفانه ننویسیم و قضاوت و عمل نکنیم، یقین دارم که انصاف می تواند تمام اختلافات را حل و مشکلات را قابل تحمل کند، پس در کنار دعا همدیگر را به انصاف دعوت کنیم بدون اینکه قصد محکومیت دیگران را داشته باشیم.

میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، در صورت تمایل به صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود.

پس از آرامش کوتاه مدتی که در فضای سیاسی ایران حین برگزاری انتخابات پرشور مجلس شورای اسلامی حاکم شد، بحث جنجالی سوال از رییس جمهور دوباره داغ شد و این بار با تعیین هیأت نظارت بر اجرای قانون اساسی از سوی رییس جمهور، دوباره بازار اختلافات و بحث های حاشیه ای رونق بیشتری گرفت. این هیأت همانی است که قبلاً دولت به اصطلاح اصلاحات می خواست تشکیل دهد و با مخالفت شورای نگهبان انجام نشد، شاید آن موقع اگر این هیأت تشکیل می شد، اصلاحاتی ها نیازی به فتنه 88 پیدا نمی کردند، چرا که اصلاً دولت وقت اصلاحات دنبال این بود که با افزایش اختیارات خود، اهرم های فشار بیشتری بر نظام داشته باشد و بتواند اصلاحات!!! مد نظر خویش را اعمال کند.
اکنون دولت احمدی نژاد نیز می خواهد به همان اهرم ها دست یابد و فارغ از این که این تصمیم اشتباه دولت در پاسخ به کدام تصمیمات لجوجانه مجلس بوده است خودش سردراز دارد که فعلاً محل طرح آن نیست و البته نمی گویم که قصد دولت از کسب این اهرم، برای فشار بر نظام است، اما هر چه هست این اهرم می تواند موازنه ی قوا را به کلی بین قوای مختلف برهم بزند و موجب تنش ها و اختلافات جدیدی گردد.
این که همه ی قوا بخواهند چماقی در دست داشته باشند تا در صورت لزوم در برابر قوای دیگر از آن استفاده کنند، هیچ تصوری جز انحصار طلبی ایجاد نمی کند، اگر قرار باشد قوه ی مجریه بر سایر قوا نظارت در خصوص رعایت قانون داشته باشد و از سویی مجلس هم بخواهد در برابر قانون شکنی رییس جمهور از اهرم استیضاح و سوال استفاده کند، نه تنها یک تناقض مسخره را ایجاد می کند، بلکه موجب افزایش تنش ها نیز خواهد شد که البته این کنش و واکنش ها تنها زمانی به حداقل خواهند رسید که عقلای قوا قدرت داشته باشند و افراد افراطی و ستیزه جو به حاشیه رانده شوند.
بحث دیگر این که اصلاً فرض کنید دولت آقای احمدی نژاد و دوستان خاصش هیچ نیت بدی از چنین اقدامی نداشته باشند، آیا تضمینی هست که دولت های بعدی نیز از این ابزار بر علیه مجلس، قوه ی قضاییه و حتی رهبری استفاده نکنند و با بکارگیری اهرم نظارت بر اجرای قانون اساسی، وظایف نظارتی دو قوه ی دیگر را تحت الشعاع قرار ندهد.
بحث دیگر این که ایجاد این هیأت در کنار اصرار بر در رأس نبودن مجلس هیچ نویدی جز افزایش تنش ها را ندارد به خصوص این که دولت جدید آقای احمدی نژاد بر خلاف دولت قبلی ایشان اصراری بر اجرای قوانین مورد اختلاف نداشته و مشاهده شده است که قوانینی را که قبول ندارد به راحتی بر زمین گذاشته و طبق سلیقه ی خود تصمیم گیری و اجرا می نماید که با این شرح، نظارت از سوی کسی که خود به قوانین احترام نمی گذارد نیز خود محل تأمل است.
بحث دیگر این که ورود دولت به این بحث، اگر چه شاید در تلافی اصرار بر سوال از رییس جمهور باشد ولی مسلماً گامی مثبت در جهت دوستی و همکاری با مجلس جدید تلقی نشده و موجب کمرنگ شدن فرصت جدید در اصلاح دوستانه تر امور خواهد شد.

میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، در صورت تمایل به صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود.

جالب است کار مجلسیان ما! چه شده که دقیقاً وقت انتخابات مجلس هوس سوال از رییس جمهور کرده اند؟!! مگر این سوالات و ایرادهای وارده، فارغ از درست و نادرست بودنشان جدیداً اتفاق افتاده اند و یا هر کدام شان مدتها پیش به وقوع پیوسته اند؟! ای کاش! ای کاش! و ای کاش! رییس جمهور بیش از این در اعمال و رفتار و البته گفتار خود دقت می کرد، چرا که بیشتر سوالات مطروحه صرفاً به گفتار و رفتار وی بر می گردد، نه مسائل مهم مبتلا به جامعه، ای کاش مجلس این چنین مسائل درجه ی چندم را وسیله ی بازی های انتخاباتی خود نمی کرد! از سویی علی مطهری را از لیست جبهه ی متحد خط می زنند و از سویی رفتار خصمانه وی را در کارها ادامه می دهند!
مجلس به جای این که به فکر سوال در مورد مسائل مهم و اساسی که مردم با آنها درگیرند باشد، به فکر سوال در مورد مسائلی هستند که خاطر خودشان را در مورد شأنیت حقیقی و حقوقی خودشان و دوستانشان مکدر کرده است، فقط کافی است یک نگاهی به سوالات بکنید تا ببنید که هتک حرمت به چه شخصیت های حقیقی یا حقوقی موجب رنجش دوستان شده است.
جالب است که مجلسِ باهوش ما، سوالات را قبل از انتخابات مطرح می کند و پاسخ را چند روز پس از انتخابات می خواهد بشنود، چرا که اگر پاسخ رییس جمهور زودتر مطرح بشود، بار تبلیغاتی سوالات کمرنگ می گردید و شاید هم موکول شدن طرح این سوالات به آن موقع برای همین مسئله باشد.
این مطلبم نه به این دلیل است که سوالات را وارد ندانم، بلکه حقیر در کنار خدمات شایسته ی دولت ایراداتی هم به دولت وارد می دانم که لایق تر به پرسیدن بودند، ولی بحث این است که ما نباید ایرادات یکدیگر را ابزاری برای رسیدن به منافع سیاسی و تبلیغاتی خود کنیم و دیگر این که در مجلس ما انسانهایی نیز هستند که دین خود را خرج سیاست نکنند و نمی خواهم به آنان جسارتی کرده باشم و ان شاءالله خداوند ایشان را و ایمان شان را حفظ نماید.

میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، در صورت تمایل به صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود.

وقتی مجلس قانونی تصویب می کند که در آن مقدم و مؤخری تعیین نموده است و ابتدا دولت را مکلف به ادغام و سپس مکلف به تهیه و ارائه ی شرح وظایف و اختیارات به مجلس می نماید، باید بداند که این مسئله در صورتی که با قانون اساسی در تضاد نیست، پس لااقل گنگ بوده و قابل استنتاج به شکل مورد نظر دولت نیز بوده است و متأسفانه با آن که دولت می توانست این مسئله را با عزل یا استعفای وزرای ادغام شده حل نماید ولی بدون در نظر گرفتن شناخت خود از مجلس، اقدام به وارد شدن به بازی کرده است که در هر دو صورت برد یا باخت، منجر به از دست رفتن فرصت و انرژی کشور و دولت می گردد. احتمال دیگری نیز هست که شاید منظور دولت این بوده که عزل یا استعفا، ظاهر ادغام را خراب می کند و یا با برکناری تعداد زیادی از وزیران مشکلی را که در خصوص وزیران دولت نهم در انتهای کار دولت پیش آمد، از سوی مجلس ایجاد خواهد نمود، و به همین دلیل وارد این بازی شده است.

شورای نگهبان نیز طی استفساریه ای اصل 133 قانون اساسی را تفسیر نموده است و بر آن اساس دولت ابتدا باید تمام مراحل را انجام دهد تا بتوان عمل ادغام را در انتها انجام دهد، ضمن احترام به این نظر شورای نگهبان در تفسیر این اصل، سؤالی که ایجاد می شود این است که آیا شورای محترم نگهبان نمی بایست قبل از تایید ماده ی 53 قانون برنامه ی پنجم، این ماده را به دلیل تضاد با ماده 133 قانون اساسی و یا حداقل گنگ بودن به مجلس بازگشت می داد! و آیا اگر نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی و یا شورای نگهبان در زمان تصویب و یا تأیید ماده ی 53 برنامه به مسئله ی گنگ بودن و یا در تضاد بودن با ماده ی 133 توجه می کردند، این مشکل برای دولت ایجاد می شد؟!

راستی از دوستان عزیز دعوت می کنم امشب نیز به ادامه ی مذاکرات نماینده ی مجلس و نماینده ی دولت در خصوص این مسئله در برنامه ی گزارش خبری (اخبار ساعت 22:30 شبکه ی 2) که دیشب اولین قسمت آن بود، توجه کنند و ای کاش نماینده ای از شورای نگهبان نیز در آن برنامه شرکت کند.

امروز آقای توکلی از یارغارش، رییس مجلس خواست تا شأن مجلس را رعایت و اثبات کند و نگذارد که وزارت خانه ها به این شکل ادغام شود و بعد کلی در باب تفاوت انضمام و ادغام گفت و هم صدایی ایشان با آقای کواکبیان و سپس آقای لاریجانی  در این که وزرا باید پاسخگو باشند و دولت نیز حق چنین کاری ندارد، برایم کافی بود تا بدانم بحرانی دیگر قرار است فکر و ذهن و انرژی کشور و رسانه ها را به خود مشغول کند.

مختصر این که مجلس از سویی توپ ادغام را به زمین دولت انداخته و از سویی وزارت ورزش را در جهت نظارت بیشتر بر دولت تصویب نموده بود، انگار حالا از وارد عمل شدن دولت ناراحت و نگران و از قانون قبلی خویش پشیمان است و قرار است که من باب اثبات مقام محوریت و نظارت خویش، به نوعی دولت را این گونه مهار نمایند که چرا یک وزیر رفته و وزیر دیگر جایش را گرفته است، ناراحت کننده تر این که دولت می توانست با یک اقدام ساده یکی از دو وزیر وزارتخانه های ادغام شده را عزل و دیگری را سرپرست موقت وزارت خانه ی در دست ادغام قرار دهد تا با طی مراحل قانونی این حرف و حدیث ها پیش نیاید ولی انگار دولتی که از حواشی فراری بود عاشق حواشی و اصلاً قائم به حواشی شده است.

هر آنچه که گفتم وقتی بغرنج تر می شود که بدانیم در همین روز، مجلس دوباره طرح نظارت بر نمایندگان را به کمیسیون می فرستد تا این طرح بیش از پیش معطل بماند و شاید هم اصلا با همین دست به دست شدن برای این دوره ی نمایندگی قابل تصویب و اجرا نباشد.

تناقض آشکار در حس مسئولیت پذیری مجلس اینجاست که بدانیم در حالی که عطش نظارت مجلس بر دولت سیری ناپذیر است، اصلاً حاضر به تحت نظارت قرار گرفتن نیست و بدتر این که پرچمد اران مخالفت با نظارت بر مجلس، خودشان از تندروترین ها در سوال از دولت، استیضاح وزرا و تصویب قوانین دست و پاگیرِ صرفاً نظارتی هستند، انگار مجلس می خواهد اثبات کند که مرگ خوب است اما برای همسایه.

هر آنچه که توضیح داده شد و مسائلی از این قبیل که بین قوه ی قضاییه و مجریه نیز کم نیست، این سؤال را در ذهنم تداعی می کند که آیا مسئولان کشور نمی دانند که روزی باید میز و صندلیشان را تقدیم مقام بعدی کنند و اگر چنین نبود هرگز نوبت به خودشان نمی رسید؟! یعنی نمایندگان مجلس که تمام هم و غم شان فعلاً حفظ محوریت مجلس است و یا دولتی که بخشی از وظایفش شده است اثبات شخص دوم مملکت بودن، و یا قوه ی قضاییه که به هیچ کس حق نمی دهد که در عدم برخورد با مفسدان بزرگ اقتصادی یا فتنه گران اظهار نظر کند، فکر نمی کنند شاید روزی در جبهه ی مقابل و در جایگاه های رقبای فعلی خود قرار گیرند؟! آیا تنها در آن صورت ملت باید شاهد تغییر موضع باشند که مثلاً محوریت مجلس به دولت و محوریت دولت به مجلس تبدیل شود؟!

متأسفانه کار ما ملت به جایی رسیده است که بایستی دعواهای جنجالی و در عین حال بچگانه ی مسئولان مان را ببینیم و به حال خودمان غصه بخوریم! ای کاش می دانستم این بزرگانی که با هنرمندی تمام، مسائل کوچک را به راحتی به بحرانی ملی تبدیل می کنند، هنوز خودشان را کوچک ملت می دانند و یا خودشان را صاحبان کشور و صاحب اختیاران ملت فرض کرده اند؟! ای کاش در این شرایط که انگار شأن ملت فراموش شده است می توانستیم در یک راهپیمایی سراسری، مسئولان خود را دعوت به حفظ حرمت و شأن ملت و همنوایی در حرکت در مسیر انقلاب و دستورات رهبر بنماییم.

وقتی که رهبر معظم انقلاب، امسال را سال جهاد اقتصادی نامیدند، به این معنی است که هم اکنون، کشور آماده ی جهش اقتصادی بوده و همگان باید این مسئله را جدی بگیرند. مهمترین مسئله این است که بدانیم جهش اقتصادی حاصل نمی شود مگر با جهاد اقتصادی.
جهاد اقتصادی ملزوماتی دارد که اولش همان همت وتلاش مضاعف است و دیگری آماده کردن زیرساخت های آن. مهمترین مسئله ای که در حیطه ی اختیارات مجلس به عنوان قانون گذار و ناظر بوده و مورد نیاز جهش و جهاد اقتصادی نیز هست، بحث بودجه و نظارت و پایش برای حفظ استمرار شرایط  مناسب برای بحث جهاد اقتصادی است.
همواره در سال های پیش، بودجه های سالانه به دلیل عدم اعتماد از وجود ظرفیت مناسب جذب در اقتصاد کشور، به صورت انقباضی و یا توأم با احتیاط تصویب می شدند، اما در شرایطی که اقتصاد آماده ی یک جهش اقتصادی است، می توان توقع داشت که ظرفیت جذب بودجه به نحو مناسب که منجر به تورم نگردد، تأمین شده است و عدم تخصیص بودجه ی مناسب و متناسب با ظرفیت های جدید هیچ نتیجه ای جز فرصت سوزی و خسران نخواهد داشت.
یکی از نگرانی های مجلس در بحث تخصیص بودجه، بحث اصراف در سیستم های دولتی بوده است که طی چند ساله ی اخیر شاهد بوده ایم که دولت حتی در بحث یارانه های انرژی بیش از هر بخش دیگر به خود فشار آورده و حتی المقدور از ریخت و پاش های غیر ضروری و بی فایده خودداری نموده است و بر عکس برخی دولت های قبل که بودجه ها در صورت عدم جذب در فعالیت های مصوب، با حفره های قانونی، در مصارف دیگر از قبیل پرداخت پاداش ها و احداث متحدثات غیر ضروری و خرید تجملات اداری صرف می شده، کمترین انحراف را در این زمینه ها داشته است و نه تنها از خرید ساختمان های اضافی پرهیز شده است که بسیاری از آنها فروخته شده و صرف امور مهم کشور گردیده است.
اجرای مناسب و تحت کنترل هدف مندی یارانه ها، از دیگر دلایل مهیا شدن شرایط برای یک جهش اقتصادی است، چرا که بحث سوء استفاده از رانت های یارانه ای در یک اقتصاد یارانه ای، با اجرای این طرح به حداقل کاهش یافته و همین مسئله موجب کاهش آثار سوء یک بودجه ی انبساطی، نسبت به محاسن آن در کشور می گردد.
از دیگر آثار خوب هدف مندی یارانه ها این است که اجرای آن موجب افزایش سلامت اقتصادی شده و نتیجتاً راه کارهای سوء استفاده از رانتهای اقتصادی به حداقل رسیده و حرکت اقتصاد کشور به سمت یک اقتصاد سالم و پویا، منجر به افزایش ظرفیت استفاده از منابع سرمایه ای در بحث تولید و اشتغال می گردد.
یک از ملزومات جهاد اقتصادی، تمرکز بیشتر بر مسائل اقتصادی و بی اعتنایی به مسائل بی فایده ای ماننده دعواهای سیاسی و حزبی است و مطمئناً غیر از مسائل فرهنگی که همواره در اهم نیازهای جامعه و به عنوان غذای روح مطرح است، مسائل اقتصادی باید در سرلوحه ی برنامه ریزی ها و مشارکت های مسئولان و نهادها و قوای کشور قرار گیرد و این مهم، نیاز به گذشت، هم دلی، پرهیز از حاشیه سازی، توجیه یا تضعیف جریانهای حاشیه ساز، افزایش حسن نیت ها، پرهیز از بدبینی و افزایش سعه ی صدر مسئولان و نهادهای تأثیر گذار در کشور دارد.

میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، در صورت تمایل به صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود.

اول می گویم که انقلاب و مردمند که بیشترین تلفات را از اختلافات سیاسی می دهند و به همین دلیل به خودم حق می دهم تا بعنوان کسی که خود را جزء مردم می داند وهیچ انتفاعی از جانب داری به هیچ جریانی نداشته است، مطالبی را بیان نمایم:

کلام اولم متوجه خودمان است که کسانی را روانه ی مجلس کرده ایم که بیش از حرمت رهبری و مردم به فکر اینند که نه فقط در حرف که در عمل در رأس امور باشند، برای این کار لازم می دانند بعضی وقتها حتی به رهبری و مردم هم نه بگویند و بعضی اوقات هم کمر دولت را بشکنند. برخی از این نمایندگان در زمانی که بدترین اهانت ها به امام و نظام و رهبری و رأی مردم شد، نشستند و رگ گردنشان بیرون نزد! اما امروز مثل اینکه غیرتشان ورم کرده بود تا دولت بفهمد که مجلس با کسی شوخی ندارد.

کلام دوم متوجه رییس جمهور است که بعد از 5-6 سال هنوز متوجه ی شرایط مجمع تشخیص و مجلس نشده است که نامه نگاری می کند.  حال این که به جای این نامه نگاری ها باید ظرفیت و تحمل خود را بالا ببرد و دم نزندن را بیاموزد. رییس جمهور ما باید بیاموزد که در مجمع بنشیند، باید بتواند بیش از پیش سایه ی سنگین کبر و غرور برخی دیوانگان قدرت را به خاطر مردم تحمل کند، و البته بدون این که ناامید شود، با آرامش استقامت کند.

کلام سوم متوجه نمایندگان مجلس است تا بدانند که مجلس اگر چه در رأس امور است اما باید خادم ملت باشد و خادم نباید به خاطر جایگاه خود، به مولای خود پشت کند. وقتی نماینده ای مانند زاکانی، به خاطر احساس توهین از سوی رییس جمهور، می ایستد و دوش به دوش احمد توکلی، به همان رییس جمهور می تازد، چه توقع از سایر چرب و شیرین چشیده های مجلس می توان داشت. کاش یک روز هم نمایندگان مجلس برای نفس خودشان با لباس پاکبان های شهرداری به سر کار می رفتند تا به جای تقویت نفس خود کمی تحقیرش نمایند. سؤال این که چرا از حرف حق یا فرضاً ناحق یک خادم ملت اینچنین بر خادم و مخدوم غضب می کنید. اگر خیلی وقت است که در جاده ها مسافرت نمی کنید، لااقل از مردمتان بپرسید که وضع جاده ها در دوره ی همین وزیر از کجا به کجا رسیده است و شاید هم معتقدید که وزیر راه فقط باید به فکر شما هواپیمانشینان باشد و الا من و امسال من که سالهاست پادر زمین داریم نه در هوا! راستی خوب است حتی برای ظاهرسازی هم نشده، طوری استیضاح می کردید که عقده های درونی از پس قسم حضرت عباس بیرون نمی زد.

کلام چهارم با آقاییست که از هدایتش ناامید شده ام، همویی که با اولین تبریک به کودتاگر، اورا شیر!!! کرد و به جان کشور انداخت، همویی که مدتهاست آب  هم می خورد نیت سیاسی می کند، همویی که مبدع کلمه ی رقص سیاسی بود و خبره در فنونش، همویی که استاد حرکت در مه است و ماهیگیر رودهای گل  آلود، همویی که آن قدر از پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری ناامید شده است که دلش نمی خواهد اصلا کشور رییس جمهور داشته باشد، همویی که مدتی است، نوچه ی هاشمی شده­ و هماهنگ کننده ی کسانی که انحراف های مشایی، رحیمی، کردان و کهریزک را بزرگترین مشکلات کشور دانستند و اعلام کردند و نگران اهانت به استوانه و هرم و مکعب بودند و حتی یکبار از استوانه زادگان و مکعب زادگان و هرم زادگان و مفاسد و فتنه های عظیمشان حتی قلم نفرساییدند. آری مخاطبم آقای ع-ل است، شاید لازم باشد کسی در مورد معاد برایت صحبت کند، در مورد حقانیت مرگ، حقانیت نکیر و منکر، حقانیت فشار قبر و حقانیت روز جزا. بیم دارم که تو هم  2-3 سال دیگر ادعای تقلب کنی! بیم دارم روزی پیوند تو و استکبار نیز در کوی و برزن جار شود! مثل اینکه اعلام کردی اگر جواب نامه ی رییس جمهور را نداده ای به خاطر دستور رهبری بوده تا خلاف شرع نکرده باشی، اما نگفتی که جای قلم و شمشیر را در دست و نیام عوض کرده ای، آری اگر خواستی همینطور به مردم بتاز و الته دین و دنیایت را هم بباز! و باور کن نه گفتار و نه رفتارت به خادمان ملت نمی ماند، که اگر می ماند حقیر به شخصه نوکر شما بودم همانطور که خودم را نوکر تمام خادمان ملت می دانم.

کلام پنجم با خداوند است و دعا. خداوندا تحمل را در خادمان مردم بیافزا! خداوندا از اصل افتادگان را به اصل بازگردان! خداوندا مغرضان و خائنان به مردم و انقلاب را اگر هدایت شدنی نیستند نیست و نابود بفرما!  

میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، در صورت تمایل به صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود.