حقیر عادت ندارم تا چیزی را خودم نبینم یا نشنوم مورد تحلیل قرار دهم و شاید تنها دلیلی که باعث شد تاکنون در مورد جدایی نادر از سیمین ننویسم همین بود و امروز این فیلم را با دقت نگاه کردم تا به بیراه نروم و نبرم و برای این که بتوانم تحلیل درستی داشته باشم، اول تمام آنچه را که در ذهنم رسوب کرده بود را پاک کردم (البته تا آنجا که می توانستم).
فیلم جدایی نادر از سیمین با حضور در دادگاه شروع می شود. مشکل این است که زن و شوهری که هر دو در خروج از کشور برای تأمین آینده ی فرزندشان تفاهم داشتند و مدارکشان را هم آماده کرده اند، به دلیل الزام نگهداری شوهر از پدر بیمارش (که آلزایمر دارد) به مشکل بر می خورند و حتی زن حاضر می شود تا با بخشش حق و حقوقش و به دست آوردن فرزندش شوهر را ترک کند که بازهم شوهر راضی نمی شود و دادگاه نیز این مشکلات را مشکلات کوچکی می داند که نمی توان به آن دلیل حکم به طلاق داد و به همین دلیل زن به خانه ی مادرش می رود و داستان شروع می شود.
در ادامه ی داستان شوهر (نادر) در اثر یک بدگمانی و البته در حالت عصبانیت اقدام به هول دادن زن خدمتکاری می نماید که بدون اذن شوهر بدهکار و بیکارش برای نگهداری از پدر پیر بیمار نادر در خانه اش کار می کرد. از آنجا که آن زن حامله بوده و روز قبلش در اثر یک سانحه برای حفظ پدربیمار نادر ضربه دیده بود، در اثر آن هل، بچه ای را که احتمالاً مرده بود را سقط می کند.
با توجه به وضع خرابِ معیشتی زن خدمتکار و شوهرش، نادر در دادگاه متهم به قتل می شود تا شاید دیه ی 40 میلیون تومانی، آنها را از بدهکاری های شان نجات دهد.
زن خدمتکار زنی چادری و مومنه و شوهرش نیز به ظاهر مقید است ولی نادر و سیمین در خانه ماهواره دارند و سیمین با موهای قرمز و عزم خارج رفتن، خانواده ای غیر مقیدتر نشان می دهند ولی نادر همواره به دخترش تأکید می کند کاری را که اشتباه است انجام ندهد، حتی اگر معلم از او بخواهد و این جمله را در اعتراض به استفاده از یک کلمه ی عربی به عنوان مترادف کلمه ی فارسی می گوید.
تأکید دادگاه به این که بچه ی چهارماه و نیمه دارای روح است و دیه ی کامل به او تعلق می گیرد، مورد اعتراض شدید نادر قرار می گیرد و مادر زن نادر که سند برای آزادی او می گذارد نیز در اعتراض به این مسئله می گوید که سال دیگر دوباره می توانند فرزند دار شوند.
دادگاه با این بحث دیه اینقدر این دوخانواده را تحریک می کند که هردو مرد داستان، شروع به دروغ گفتن و مخفی کاری می کنند و این در حالی است که قبل از این مشکل، دروغ شنیدن از آنها بعید و غیر قابل باور بود. سیمین هم علی رغم اطلاع از دروغ شوهرش مبنی بر عدم اطلاع از حامله بودن زن خدمتکار، این مسئله را لو نمی دهد و تنها زن خدمتکار است که حاضر نمی شود قسم دروغ بخورد و به همین دلیل بحث رضایت دادن با گرفتن 15 میلیون تومان از دیه منحل شده و شوهر خدمتکار از پس ادای بدهی خود برنیامده و احتمالاً همچنان گرفتار و بدهکار و بدبخت می ماند و نادر و سیمین نیز به دادگاه رفته و اختیار انتخاب را به فرزنشان می دهند تا خودش انتخاب کند که با مادر پی خوشبختی برود یا با پدر در وطن بماند و این فیلم در همین دوراهی تمام می شود.
دوستانی که فیلم را ندیده اند از این خلاصه ی داستان که تا حد توانم بی طرفانه تعریف کردم می توانند به محتوای فیلم پی ببرند؛ و اما این همه بحثی که در مورد این فیلم می شنویم چه می شود؟!
به نظرم فیلم هایی به مراتب بدتر از این در سینمای ایران ساخته شده است که نمونه هایش را در دوره ی اصلاحات و فیلم هایی مانند دوزن و قرمز و ... شاهد بودیم, ولی سه مسئله ی متفاوت وجود دارد که آن فیلم ها این همه حساسیت ایجاد نکردند:
1- ساخت آنها ضعیف تر از این فیلم بود.
2- فضای اعتراضی که آقای ده نمکی و برخی افراد دیگر ایجاد کردند تا این طور تلقین کنند که حق اخراجی ها خورده شده است.
3- سیاسی شدن انتخاب این فیلم برای اعزام به اسکار با توجه به حساسیت های اخیر خانه ی سینما و ورود بی محابا به سیاست.
حال خارج از مباحث فوق فیلم چه ایرادی داشت که این قدر مورد تحسین مجامع هنری و سیاسی بیگانه قرار گرفت:
1-      اصرار بر این که سعادت در خارج از کشور است و اثبات آن با سیاه نمایی های اجتماعی و اقتصادی نشان داده می شود.
2-      زیر سوال رفتن حکم دیه به لحاظ منطقی و این که موجب افزایش اختلاف و مشکلات و دروغ می شود.
3-      فیلم نشانی از محکومیت دروغ و بی اخلاقی ها ندارد و صداقت نه تنها گره از مشکلات نمی گشاید که موجب گره های شدیدتر می شود و شما در پایان فیلم نمی توانی نتیجه ی اخلاقی از آن بگیری دقیقا همان مشکلی که در فیلم درباره ی الی (ساخته ی اصغر فرهادی) نیز مشاهده شد.
4-      دادگاه آن قدر بی رحم است که بعضا شاکی و متشاکی به حال هم دلشان می سوزد.
5-      نحوه ی فیلمبرداری فیلم نشان از سرگردانی و بلاتکلیفی دارد که این تکان ها و حرکات فقط در هنگام تیتراژ تمام می شوند و حال این که معمولاً فیلم ها تنها در زمان های خاص به این شکل فیلمبرداری تن می دهند تا شتاب، سرگردانی و ترس را نشان دهند.
6-      فیلم رگه ای از امید ندارد و تا آخر با ناامیدی و تلخی تمام می شود به نوعی که بیننده نیز باید خود را در معرض انتخاب ببیند که بین سعادت و وطن باید یکی را انتخاب کند.

به نظر من خیلی فرهادی و امثالش را نمی توان سرزنش کرد، ماهیت سینما انسانهای باحیا را نیز بی حیا بار می آورد، خیلی باید کسی مرد باشد بشود مانند سلحشور تا با سرمایه ی کم و هنرپیشه های درجه ی دو و سه و ناجوانمردی های صنف سینما همچنان بر ارزشها اصرار داشته باشد. اگر چه آثار کسی مانند سلحشور شاید در هیچ جشنواره ای جایزه ی نبرد، اما هدف چنین کارگردان هایی جشنواره نبوده تا در عمق ماهیت سینما غوطه ور شوند.

کسی که می خواهد سینما را با تمام ابزار شرعی و غیر شرعیش یا اخلاقی و غیر اخلاقیش داشته باشد، کسی که می خواهد جوایز جشنواره های خارجی و داخلی را درو کند، کسی که می خواهد سینما را بالذات دنبال کند، کسی که می خواهد هر هنرپیشه ای را دعوت به کار کند، کسی که می خواهد هر صحنه ای را مثل صحنه ی واقعی نمایش دهد، کسی که رابطه ی زن و شوهر و غیر آن را با تمام اجزا و مراحلش در آثارش نشان می دهد تا واقعی تر جلوه کند، کسی که می خواهد  احکام دینش را مذموم نشان دهد تا دشمنان دینش برای او کف بزنند، کسی که می خواهد حجاب را به سخره گیرد تا مردم از بی حجابی و بی حیایی بویی نبرند…، آیا می تواند حیا و اخلاق را مد نظر قرار دهد و یا نه با تبر به سراغ ریشه ی حیا و اخلاق که همان دین است می رود؟

آیا تمام ابزاری که در سینمای روز جهان بکار می روند، می توانند مورد استفاده ی کارگردانان متعهد قرار گیرد؟ آیا جشنواره های سینمایی با داوران بین المللی آثاری را که برخی ابزار سینما را تحریم می کنند، بر می گزیند؟ آیا این جشنواره ها فیلم هایی را که به جنگ برخی ابزارهای معروف سینما مانند سکس می روند را بر می گزینند؟ آیا جشنواره های سینمایِ بی حیا با داوران مثل خودش، می پذیرند دینی که مدافع حیا است بین آثار برگزیده سربرآورد؟ آیا کارگردانی که تساوی حقوق زن و مرد را با بی حیایی مرد و بی عفتی زن دنبال نمی کند، اصلاً می تواند به راحتی سرمایه، هنرمندان، هنرپیشگان، ابزار و مشتری خود را جذب کند؟ آیا این سینما با تمام اجزایش نیروهای متعهد را در داخل خودش تحمل می کند و یا نه فقط فرهادی ها هستند که می توانند کار خوب! تحویل دهند و جوایز را ببرند؟

در این نوشته نخواستم روی استثناها مانور کنم که چگونه در این بحران بی اخلاقی و بی حیایی صنعت سینمای ایران و جهان، معدود آثار اخلاقی را نیز دنبال می کنند، بلکه هدفم این بود که جریان سینمای حاضر را بازمعرفی کنم و بگویم که شنا برخلاف این جریانِ متکی به گیشه، سکس، جلوه های بصری و سوپراستار، بسیار سخت است و مرد عابد و عارف و عالم می طلبد و گرنه کار اصغرفرهادی ها و امثالهم نیست که چنین خرق عادتی کنند و در  بهترین حالت می توانند در جهت جریان شناگران خوبی باشند و البته کاپ بگیرند.
 

و آخرین سوال: شما در تصویر بالا و در تلاقی نگاه های آنجلینا جولی و اصغر فرهادی چه چیزی را می توانید ببینید، جز تفاهم بر بی جا بودن مفاهیمی مانند حیا و عفت و البته حفظ حریم رابطه ی زن و شوهر؟! جز این که در صورت اعتقاد به ارزشمند بودن چنین مفاهیمی، در برابر سینما و تولید یک اثر هنری باید به راحتی از آنان گذشت؟! آیا شما در عمق این نگاه ها می توانید یک اصغر فرهادی ایرانیِ مسلمان را حتی تصور کنید؟

   میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، در صورت تمایل به صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود.  

فیلم زیبای هندی "اسم من خان"، عصر امروز، جمعه 4/6/90 از سیمای ما پخش شد و فارغ از جنبه های زیبای ساختاری که در محدوده ی نقد و تحلیل کارشناسان نقد فیلم است، به لحاظ محتوایی نیز تأثیر گذار و البته جالب به نظر می رسید، مشاهده ی این فیلم و میزان تأثیرگذاریش باعث شد سوالاتی در ذهنم ایجاد شود که مخاطبانش کارگردانان ارزشی و موفق مان هستند. برای رسیدن به اصل ماجرا ابتدا مقدمه ای تقدیم می کنم:

مقدمه:
پس از پایان فیلم و لذتی که از فیلم و دوبله ی زیبایش بردم، با توجه به سابقه ی دوبله ی صدا و سیما در تغییر داستان فیلم ها (که فعلا کاری به خوب یا بد بودنش ندارم)، یک سری به تحلیل ها، نقدها و خلاصه ی داستان فیلم در اینترنت زدم و مطالب متنوع و کاملاً متضادی را دیدم. آن قدر این مطالب مختلف بود که حتی نتوانستم یک خلاصه داستان خوب را بین شان انتخاب کنم، و تازه فیلمی که در تلویزیون پخش شد، به خاطر کم کردن یا اضافه کردن بعضی دیالوگ ها و منولوگ ها، قابل تطبیق با داستان اصلی نبود و در واقع باید دو خلاصه داستان مختلف را می نوشتم که همان یکی اش هم از عهده ی من ساخته نبود و خلاصه های موجود در اینترنت نیز قالباً، تنها خلاصه داستان نبودند بلکه تحلیل را به صورت چاشنی با خلاصه داستان عجین کرده اند.
با در نظر گرفتن محدودیت های تشریح شده، مواردی را تقدیم می کنم.

شناسنامه فیلم  : 
فیلم «من خان هستم...»به کارگردانی: (Karan Johar) کاران جوهار 38ساله( هندی)محصول سال2010، باهنرپیشگی شاهرخ خان (Shahrukh Khan) وکاجول (Kajol) دو هنرپیشه مطرح سینمای بالیود ساخته شده است. آنچه حائز اهمیت است همکاری هالیوود و بالیوود توسط بیش از 5 شرکت سینمایی در این فیلم است. که از بارزترین انها فوکس قرن بیستم را می توان نام برد.جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد و بهترین موسیقی از جشنواره فیلم فیر Filmfare نصیب خود کرده. در سه هفته اول در بیش از 119سینمادرآمریکاوکانادا اکران شده.در17روز اول 3635000 فروش داشته که این فیلم رکورد جدیدی برای بالیود به حساب می آید. نوع فیلم (ژانر) ملودرام  می باشد.
مرور داستان و برخی حواشی فیلم از قول روزنامه ی کیهان:
درابتدای این فیلم هندو ها، مسلمانان رابه قتل رسانده اند و رضوان در دوران کودکی - تصمیم به واکنش می گیرد، اما مادرش او را از این کار نهی می کند. در واقع اولین آموزه اسلام آمریکایی درقالب تلطیف شده از جانب مادر صورت می پـذیرد، مادر درآموزه هایش به رضوان خان می گوید، با افراد براساس تقسیم بندی مذهبی نباید رفتارکند، افراد براساس واکنش های مثبت و یا منفی تقسیم بندی می شوند. در صورتی که درهمان اشاره کوتاه فیلم مسلمانان کشته شده بسیاری را می بینیم که درخاک و خون غلتیده اند. مادر رضوان، وی را سفارش به آموختن زبان انگلیسی می کند و به او می گوید با آموختن این زبان دروازه تمدن به سوی او گشوده می شود. آری درباره همان فیلمی می نویسم که تلویزیون بدون آشنایی با مفاهیم اولیه و ساده ابتدایی ملو درامتیک اش آن را از رسانه ملی پخش نمود. مدیران سیما با چه نوع رویکردی اقدام به پخش این اثر نموده اند، خدا عالم است! آیا با کمی تعدیل دوبله وحذف بسیاری ازصحنه می توان چنین بمب های خاموشی را از رسانه ملی به نمایش درآورد؟
رضوان خان پس از برادرش به آمریکا می رود تا طبق آموزه های مادرش به دروازه های تمدن ورود کند. او ابتدا فرهنگ آمریکایی را به روشنی می آموزد و سپس در اعماق این فرهنگ غرق می شود و با اینکه همسر هندویش نمی پذیرد که اسلام آورد، برادر و زن برادر او با ازدواج وی بایک هندو کاملا مخالف اند، اما چون مادرش به او آموخته که هیچ تقسیم بندی و مرزی میان انسان ها جز بدی و خوبی نیست دست به ازدواج می زند. اینجاست که اهمیت اعتقادی مسلمانی در این اثر زیر سؤال می رود. پس از ازدواج وی با ماندیرا، توطئه 11سپتامبر رخ می دهد و طبق گزاره های روایی فیلم آرامش از جامعه آمریکایی رخت می بندد. ماندیرا و رضوان همسایگانی دارند که با آنان روابط صمیمانه ای دارند، پدر این خانواده در جنگ افغانستان کشته می شود، اما فرزند این خانواده این تلقی برایش حاصل می شود که تمامی وقایعی که سیر طبیعی زندگی او را برهم زده مقصر حقیقی اش مسلمانان هستند، از این رو روابط صمیمانه ای دیگر با سمیر فرزند ماندیرا ندارد و چون نام خانوادگی سمیر پس از ازدواج با رضوان به خان تغییر پیدا کرده است رویکرد سایر شاگردان نیز با یک تلقی فاشیستی نسبت به جایگاه سمیر در محل تحصیلش همراه می شود و طی حوادثی که میان این دو صورت می پذیرد سمیر توسط همکلاسی هایش به قتل می رسد، اما ماندیرا رضوان را مقصر این حادثه می داند.
سایه اندوه این رویداد سبب می شود ماندیرا از رضوان خان روی بازگرداند و در گفت وگویی چالش برانگیز به رضوان خان بگوید می توانی به رئیس جمهور آمریکا بگویی که مسلمان هستی اما تروریست نیستی. رضوان که در دنیای مستقل ذهنی اش زندگی می کند، برای آنکه ماندیرا را از دست ندهد تصمیم می گیرد رئیس جمهور آمریکا را ملاقات کند و به او بگوید تروریست نیست، همچنین بسیاری از مسلمانانی که در آمریکا زندگی می کنند تروریست نیستند. در میانه راه رضوان با زنی سیاهپوست برخورد می کند که پسرش در افغانستان کشته شده است، وی در مراسم ترحیمش در کلیسا شرکت می کند و تمامی حسی که در این صحنه به تماشاگر منتقل می شود، نوعی تقدیس سیاست های ملیتاریستی آمریکایی است.
فیلم، قضاوت عادلانه ای را از زندگی مردم آمریکا ارائه نمی کند. رضوان خان بار نخست موفق نمی شود بوش را ملاقات کند و سیر سفرهای او ادامه می یابد تا «فارست گامپ هندی» در نهایت موفق می شود شخصیتی را که به عنوان سمبلی از اوباما است را ملاقات کند و در نهایت فیلم با تقدیس نوع «اسلام آمریکایی اوبامائی» تمام می شود.
نمونه های معیوب این فیلم هندی- آمریکایی این است که هسینا زن برادر رضوان خان از ابتدای فیلم با حجاب دیده می شود اما زمانی که در برابر دوربین تلویزیونی شبکه پی بی سی یا تمثیلی از شبکه بی بی سی ظاهر می شود حجاب را از سرش برمی دارد و یا به اشکال گوناگون دیده می شود که فیلم می خواهد مروج فرهنگ آمریکایی- اسلامی باشد و شکلی مشروع به تجاوز آمریکا در عراق و افغانستان بدهد. ضمن اینکه کلیت اثر می خواهد میان نوع زندگی مسلمانان در آمریکا با سایر مسلمان در سایر نقاط جهان خط کشی ایجاد کند. این فیلم با هیاهوی بسیار در آمریکا اکران شد، هنگامی که هنرپیشه مشهورش شاهرخ خان برای افتتاحیه این فیلم به آمریکا گام نهاد با ترفندی از پیش تعیین شده در ورودیه فرودگاه بازداشت و به مدت 24ساعت بازداشت شد تا هیاهوی حول این فیلم افزایش یابد.
و اما نکات من: 
مواردی که در دوبله ی ایران عوض شده بود و مواردی که در خلاصه ی فوق آورده نشده است نیز مختصرا تقدیم می گردد:
در دوبله ایران رضوان خان به عنوان مسلمان معتقد است که نمی تواند با غیر مسلمان ازدواج کند و در فیلم ادعا می شود که ماندیرا قبل از ازدواج با ماندیرا مسلمان شده است. فرزند ماندیرا در اثر درگیری با نوجوانان آمریکایی ضد اسلام درگیر می شود و فقط با اصابت یک توپ فوتبال که توسط یکی از این نوجوانان شوط شده بود، می میرد. در فیلمی که پخش شد، رضوان خان فقط نمی گفت که "من مسلمان هستم و تروریست نیستم" بلکه که جملات دیگری نیز به آن اضافه شد از قبیل: "اسامه در آمریکا دوره دیده و توسط آنهابه افغانستان فرستاده شده" یا "اسامه مسلمان نیست". در فیلم ملاقات اوباما با رضوان خان نیامده است و برعکس فردی که شبیه اوباما است نسبت به او اظهار عصبانیت می کند و دیگر این که کسی که قصد قتل رضوان خان را دارد یک یهودی معرفی می شود و حال این که در فیلم اصلی وی یک مسلمان افراطی است.
اثر گذاری فیلم:
چنین فیلمی با این محوریت که تمام مسلمانان تروریست نیستند مطمئناً در فضای مسموم غرب و آمریکا بسیار تأثیر گذار بوده و حتماً در کاهش جو ضد اسلامی به خصوص بعد از حادثه 11 سپتامبر و البته تبلیغ برای دین اسلام، نقش موثری داشته است. شاید اگر ما در ایران نسخه ی اصلی فیلم را ببینیم از بسیاری از صحنه های آن ناراحت شویم چرا که ما دوست داریم اسلام به صورت کامل و دقیق در تمام آثار دنیار معرفی شود و هر اثری که منافاتی با این تصویر داشته باشد را نفی می کنیم، اما نباید فضای حاکم در ایران را با فضای حاکم بر غرب مقایسه نمود، شاید فیلمی در ایران نمایش داده شود و آثار منفیش بیش از مثبتش باشد و همین فیلم در جای دیگری از دنیا به مراتب آثار مثبت بیشتری داشته باشد، بالاخره بخشی از موارد موجود در فیلم مانند وجود مسلمانان افراطی صحیح است همانطوری که در همه ی ادیان افراطی ها حضور دارند و نباید از ذکر چنین مسئله ای ابا داشت و البته در پاسخ می توان به وجود افراطی ها در همه ی ادیان اقرار نمود.
نکته ای که نباید فراموش کرد این است که مطمئناً داستان بیش از این که قصد خدمت به مسلمانان را داشته باشد، قصد ندارد دل آمریکایی ها را برنجاند و مهمترین دلیل این مسئله، کشته شدن پسر ماندیرا فقط با شوط یک توپ (بدون قصد قتل) و از سویی ارائه چهره ای خشن از مسلمانان به عنوان مقصران حادثه 11 سپتامبر و حتی کشته شدن سربازان متجاوز در افغانستان. از موارد دیگری که در این فیلم به نظر ما منفی است، جداسازی غیر منصفانه ای است که در آن مسلمانان به دو دسته ی تروریست و غیر تروریست تقسیم می شوند و حال آن که کسی این تقسیم بندی را در مورد سایر ادیان انجام نمی دهد! و این یعنی پذیرش ضمنی تروریست بودن بخش بزرگی از مسلمانان.
و اما بحث اصلی:

چرا وقتی می توان با یک اثر هنری زیبا فشار زیادی از مسلمانان را کم کرد، چرا کارگردانان مدعی و بزرگ ما آثاری نمی سازند که حقانیت و مظلومیت مسلمانان حقیقی را به دنیا بشناسانند، چرا بهترین فیلم های ما داستان های خوب و البته چند صد سال پیش را به نمایش می گذارد؟ مگر شهید مطهری نگفت که شمر مرد! شمر امروزت را بشناس!، پس چرا ما هنوز آثار فاخری در این خصوص نساخته ایم!؟ ای کاش کسی صدایم را به داوود میر باقری و ابراهیم حاتمی کیا و شهریار بحرانی و فرج الله سلحشور و ... می رساند که آثار فاخری مانند "مختارنامه" و "امام علی" و "یوسف" و "ملک سلیمان" و "آژانس شیشه ای" و ... اگر چه برای خودمان خوب است، ولی هرگز در دنیا به تأثیر گذاری فیلمی مانند "اسم من خان است" نیست، چرا که دنیا علاقه ای به داستان های چندصد سال پیش ما و یا مشکلات درونی خودمان ندارد، ولی دنیا دوست دارد ما را و نقش اکنون ما را در دنیا و معادلات بین المللی بشناسد! دنیا دوست دارد بداند یک دین آسمانی الان چه حرفی برای گفتن می تواند داشته باشد! نه تنها دنیا این مسائل را دوست دارد، بلکه جوانان ما نیز بخاطر سم پاشی هایی که در رسانه ها و آثار غربی ها علیه اسلام انجام شده است، محتاج و راغب به این گونه آثار هستند. آیا کارگردانان ما نسبت به تغییر نگاه غربی ها به اسلام، حجاب و جهاد مسئولیتی احساس نمی کنند، آیا هنرمندان ما احساس نمی کنند در خنثی سازی فضای مسموم غربی علیه اسلام باید تکانی بخورند، آیا نویسندگان و کارگردانان و تهیه کنندگان ما هنوز باید به سخیف ترین شکل به دنبال گیشه باشند! آیا نمی توانند مانند سازندگان همین فیلم "اسم من خان است" گیشه را نیز درو کنند؟! اکنون با آثار فاخری که در کشور ما ساخته می شود، می توان توقع داشت آثاری اصیل و اثر بخش ساخته شود تا دنیا را از خواب رسانه ای استعمار بیدار کند و البته این میسر نمی شود مگر به همت هنرمندان و مسئولان و سرمایه گذاران عرصه ی سینما و فیلم.

میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، در صورت تمایل به صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود.