امروز مدیرعامل تعاونی مسکن مهرمان را دیدم که خسته و عصبانی از اداره ای به اداره ای دیگر می رفت. می گفت دوماه پیش که برای کارهای اداری تعاونی مسکن رفت شهرداری، مسئولان محترم شهرداری گفته اند اول بروید مسکن و شهرسازی سهمیه ما را از زمین های پروژه بگیرید تا ما کارتان را راه بیندازیم، بنده ی خدا می گفت 2 ماه است دنبال احقاق حقوق شهرداری!!! از مسکن و شهرسازی می رود مسکن و شهرسازی؛ بعدهم شهرداری محترم علی رغم گرفتن 11 میلیارد تومان، هنوز آسفالت سرخیابان را تا ورودی پروژه معطل گذاشته است.
از آن ور هم انشعابات آب و برق و گاز هنوز علی رغم پرداخت هزینه ها روی زمین مانده است و از سوی دیگر هم، پیمانکار، ساز خودش را می زند و کار را خوابانده است تا افزایش قیمت را بر تعاونی دیکته نماید و مسئولان هم کلت را روی شقیقه ی تعاونی گذاشته اند که خودتان مسئولید و باید پاسخگوی ما و اعضا باشید؛ از آن ور هم که آن یارانه ای که به قول معاون عمرانی استاندار قرار بود به پیمانکاران بدهند تا کار را تمام کند هم به نتیجه نرسیده و همچنان در همان حد حرف باقی مانده است.
نمی دانم چرا هماهنگی بین سازمان ها و ادارات به خوبی صورت نمی گیرد تا اینچنین متقاضیان مسکن مهر در اثر سوءمدیریت متولیان استان همچنان در حسرت یک چهاردیواری اختیاری باشند.
راستی این دو عکس مربوط به 23/3/91 از پروژه مسکن مهر کارمندان رشت است:

میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، در صورت تمایل به صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود.

تقریباً دوسال پیش بود که مجلس با تصویب یک قانون اقدام به کاهش تعرفه ی واردات خودرو نمود که به دلیل عجز و لابه ی خودروسازان به مقام معظم رهبری، ایشان ضمن این که از مجلس خواست تا فرصتی دیگر به خودروسازان بدهند، لزوم افزایش بهره وری و کیفیت و در مقابل کاهش قیمت تمام شده ی خودرو را خاطر نشان کردند ولی هم اکنون با بیش از چند دهه از فعالیت خودروسازان داخلی و علی رغم این که شاهد توانمند شدن خودروسازان داخلی لااقل به اذعان خودشان و آمار فروش شان هستیم اما انصاف این صنف نسبتاً دولتی نه تنها برای مردم کشورشان بیشتر  نشده است، بلکه همچنان این بازار انحصاری را محملی برای مکیدن خون مردم فرض کرده اند.
دیگر آن زمان که صنعت خودروسازی نمی توانست محصولاتش را در داخل بفروشد گذشته است، اکنون خودروهای ساخت داخل کشور در خارج از کشور به فروش می رسند و همین تولید کننده به قیمت فروشی کمتر از نصف فروش در داخل، در حال کسب منفعت است. اکنون دیگر آن زمان که صنعت خودروسازی را باید به مانند طفلی بزرگ می کردیم گذشته است، اکنون جوانی برنا شده است و این جوان برنا الان وظیفه دارد مردمی را که سالهاست تحملش می کنند را پاس بدارد. اکنون من نمی توانم بپذیرم محصولی را که در خاک کشورم و با دست و بازوی هم وطنانم ساخته می شود را به چند برابر قیمت مصرف کننده ی خارجی بخرم و احساس استحمار نداشته باشم.
شاید آن زمان که قیمت خودرو گران تر از همه جای دنیا بود، به این توجیه که در عوض قیمت سوخت از همه جا ارزان تر است می شد این احساس را نداشت اما اکنون که یک گام از سه گام آزادسازی قیمت سوخت برداشته شده است، انصاف نیست که قیمت خودرو همان قیمت زمان بنزین 100 تومانی باشد. انصاف این نیست که خودروسازی که به بهای منفعت و تجربه ی او سوار هر چه ساخته است شده ایم، اکنون به جای کاهش قیمت، به هربهانه ای دنبال افزایش قیمت باشد. اکنون که هر کوچه و محله و خانواده به خاطر ناایمن بودن محصولات همین تولید کنندگان که ابتدایی ترین ملزومات ایمنی روز دنیا را نیز آبشن معرفی می کنند، بی تلفات نیست، رسم جوانمردی این است که مجلس و دولت مطالبه ی رهبری از این صنعت را مورد بازرسی و نظارت قرار دهند، چرا باید در کشوری که رهبری تمام نهادهای خود را از نظارت مجلس مستثنا ندانسته است، صنعتی که با جان و مال مردم سروکار دارد این گونه به کنج امنی خزیده باشد و با کاهش و افزایش تولید، بازار عرضه و تقاضا و قیمت را به انحصاری ترین حالت دچار تنش نماید.
همین صنعتی که پول خودرو را چند ماه زودتر از مردم می ستاند، پرداخت پول قطعه ساز را چند ماه که بعضاً به سال هم می رسد، به تأخیر می اندازد و اینچنین است که صنایع خودروسازی جزء بحرانی ترین صنایع کشورند و حال این که بازار خودروسازان داغ ترین و انحصاری ترین و امن ترین بازار کشور است. گویی صنعت خودروسازی ما نمی خواهد و نمی خواهد و نمی خواهد اصلاح شود، این گونه این صنعت شده است یک نماد نامبارک از یک صنعت دولتی کشور که با بهره بردن از بزرگترین رانتهای کشور، بیشترین نارضایتی را بین مردم و حتی صنعتگران دیگر (به خصوص صنایع قطعه سازی) ایجاد نموده است، خواسته ی ما این نیست که خودروساز داخلی تحت فشار رقابت با محصولات خارجی نابود شود، اما انصاف نیست که حتی به حد توانش هم نخواهد به کام مردم گام بردارد.
اکنون این صنعت در حالی که از بنیه و توان رقابتی خوبی برخوردار است، با انحصارطلبی اش موجب شده است تا هم مصرف سوخت در کشور بالا برود، هم تعداد تلفات سوانح رانندگی ما دارای رتبه ی جهانی باشد، هم نارضایتی پنهان از وضعیت اقتصادی و نفوذ رانتخواران را بین مردم ایجاد کند و اینچنین به جای این که مردم ما از این صنعت قوی وطنی خود احساس غرورملی کنند، متأسفانه مورد تحقیر هستند.
امسال سال تولید ملی است و احترام به تولید ملی برای صنایعی که تحت واردات بی رویه محصولات مشابه در حال له شدن هستند، نباید ما را دچار دلسوزی نابجا برای کسانی کند که برای جان و مال مردم، آبروی نظام و امر رهبری هیچ احترامی قائل نیستند، وقت آن است که این صنعت برنا و تنومند که محصولاتش در چند قاره بازار دارد، یادگیرد که مردم کشورش از همه جای دنیا بیشتر قابل احترامند و این که حقی بسیار بیشتر از یک مشتری معمولی به گردن خودروسازان دارند.

میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، در صورت تمایل به صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود.

شبکه ی یک سیما شروع به پخش سریالی به نام "راه طولانی" به کارگردانی رضا کریمی و بازی زیبای رضا کیانیان و افسانه بایگان نموده است، که از همه ی پدرومادرها، فرزندان و تازه عروس و دامادها دعوت می کنم تا این سریال را تماشا کنند. این سریال به اهمیت تعدیل و تنظیم مسائل اقتصادی خانواده و ایجاد تعادل بین دخل و خرج و مشکلات ناشی از عدم تعادل این دو می پردازد. اهمیت پرداختن به این مسئله آنجا مشخص می شود که بدانیم یکی از مهمترین دلایل این که بسیاری از خانواده ها دچار سردی و قطع روابط عاطفی و حتی طلاق می گردند، همین بی توجی به تنظیم و تعدیل توقعات و درجه بندی مسائل اقتصادی وحفظ جایگاه والای امنیت نهاد خانواده و اولویت دادن آن در برابر زیاده خواهی یا توقعات نابجای انفرادی اعضای آن است.
مطمئناً ساختن و نمایش چنین سریال هایی می تواند نقش به سزایی در حل مشکلات اجتماعی و خانوادگی داشته باشد که سیمای جمهوری اسلامی ایران باید با دست یازیدن به تولید بیشتر این نوع کارها، نقش خود را به عنوان سیمای ملی به نحو بهتری ایفا نماید و من در کنار انتقادات و دفاعیات خود از برخی برنامه های سیما، از ساخت چنین سریالی تقدیر و تشکر می کنم.

میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، در صورت تمایل به صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود.

امروز مطلبی در یکی از وبلاگ های ارزشی خواندم که شدیداً نسبت به صداوسیما انتقاد کرده بود که چرا اخبار سوریه را آن طور که باید، به اطلاع مردم نمی رساند. این وبلاگ، برای اثبات سخن خویش در ابتدا اشاره ای مقایسه ای به آمار کشته ها ی سوریه و بحرین و یمن و ایران کرده و ضمن اظهار تأسف، صداو سیما را در این ضعف پوشش مورد شماطت قرار داده است. در ادامه به صورت مختصر به برخی جنبه هایی که معمولاً در این گونه تحلیل های دوستان مورد غلفت قرار می گیرد اشاره می نمایم:
1- ضعف صداوسیما متأسفانه در این خصوص جدی است و البته نه فقط در پوشش خبری، بلکه در عدم ارائه ی تحلیل های کارشناسی و دقیق به خصوص در زمینه ی اتفاقات سوریه و کل منطقه، به نحوی که چه جانب داری و چه انتقاداتش بوی سیاسی کاری و استحمار مخاطب می دهد.
2- ضعف سیستم حکومتی سوریه با توجه به نبود مشارکت مردم در سرنوشت کشور از طریق انتخابات و تعیین سرنوشت جای انتقاد داشته و دارد، که البته خود حکومت نیز لزوم اصلاح آن را قبول کرده و حاضر به تمکین خواست مردم (نه گروه ها مسلح) شده است.
3- نماینده ی سازمان ملل با توجه به مذاکرات و حضور فیزیکی و مشاهدات عینی از تحولات سوریه، آمادگی حکومت سوریه را در تأمین خواسته های این نماینده و منتقدین دولت اعلام نمود و طرح خود را به مرحله ی اجرا درآورد، همین قضیه نشان از این دارد که حکومت سوریه را قابل به اصلاح و طالب واقعی اصلاحات یافته است.
4- طبق طرح نماینده ی سازمان ملل، حکومت سوریه اقدام به آتش بس و شروع اصلاحات گام به گام کرد، ولی با سنگ اندازی های آمریکا، اسرائیل و غرب، این طرح به رسمیت شناخته نشده و عملاً در نقض آن با کمک های نظامی و رسانه ای به منتقدین، سنگ اندازی های جدی انجام شده است.
5- همانطوری که حکومت سوریه منتقدینی دارد، طرفداران زیادی هم دارد که مشارکت شان را در انتخابات اخیر این کشور و در صف های طویل رأی گیری مشاهده کردیم و قرار نیست که فرضاً به دلیل وجود گروهی دیگر، که اتفاقاً به جای پایبند بودن به طرح نماینده ی سازمان ملل و خواست مردم سوریه که عموماً طرفدار اجرای اصلاحات با آرامش هستند، به سلاح و کشتار متوسل شده اند، خواسته ی بقیه نادیده انگاشته شود.
6- پروژه ی کشته سازی که در جریان کوی دانشگاه و فتنه ی 88 در ایران اجرا شد، یک سناریوی ثابت از کودتاهای مخملی تحت رهبری غرب بود که در مستندات و دستورالعمل های آن نیز موجود است. این پروژه با مشارکت رسانه های غربی به راحتی به آن دامن زده می شود و قدرت رسانه ای غرب به سرعت نور در خدمت این پروژه ی دروغین قرار می گیرد و در سوی مقابل عکس این قضیه در مورد بحرین وجود دارد، یعنی رسانه های غربی، آمار کشته های بحرین را پوشش نمی دهند و در عوض کشته های سوریه را چند برابر می کنند و بعد که مشخص شد کسی به دروغ کشته اعلام شده است، آن را نیز منعکس نمی نمایند، که نمونه های مستندش را چه در ایران و چه در سوریه مشاهده کرده ایم.
7- کشته های سوریه، لزوماً توسط حکومت سوریه کشته نمی شوند، چرا که منتقدان حکومت سوریه نیز کاملاً مسلحند و غرب، آمریکا و اسرائیل به صراحت به کمک تسلیحاتی شان به این گروه مقرند. مسلماً بسیاری از کشته های سوریه، در راستای همان سناریوی کشته سازی، توسط همین گروه های مسلح کشته می شوند تا با کمک رسانه های غربی به پای حکومت سوریه نوشته شود که متأسفانه بسیاری از دوستان ارزشی ماهم این حقیقت محض را نادیده می انگارند.
8- در کنار دروغ بودن بسیاری از آمارهای منتشره در خصوص کشته های سوریه، آمار کشته های بحرین و یمن نیز در سایه ی سیاست های رسانه ای استعمار قابل استناد و مقایسه نیست و به خصوص اگر اصرار به انجام مقایسه وجود داشته باشد، باید بین تفاوت جمعیت بحرین، یمن و سوریه نیز دقت کرد.
9- بقای یک حکومت مستقل و مقاوم در برابر اسرائیل، ضامنی است حیاتی در برابر زیاده خواهی های اسرائیل و این حقیقت را نباید نادیده انگاشت که اگر این حلقه ی مقاومت در برابر اسرائیل نمی ایستاد، شاید تعداد کشته هایی که توسط اسرائیل یاغی به مردم بی گناه سوریه و منطقه تحمیل می شد، به مراتب بیشتر از کشته های کنونی بود و البته همین مقاومت سوریه در برابر تجاوزات و کشتارهای اسرائیل و کمک به حزب الله به عنوان سنگر اول مقاومت، مهمترین عامل در این جنگ مسلحانه و رسانه ای علیه سوریه است. و باید در نظر گرفت که اگر حکومت سوریه به شیوه ای منتقل شود که یک حکومت در خدمت اسرائیل بر سرکار آید، یقیناً نه وضعیت مردم سوریه بهتر خواهد شد، نه وضعیت همسایه های این فی نفسه متجاوز و چه خوب است که دوستانی که به این کشتارها دقت دارند، کشتارهای احتمالی ناشی از قدرت یافتن اسرائیل را نیز مد نظر قرار دهند.
نتیجه: آنچه که صداوسیما باید در خصوص سوریه ارائه دهد، گزارش های خبری دقیق و البته در کنار آن تحلیل های کارشناسانه است. هیچ ایرادی ندارد که در کنار آمار کشته های واقعی سوریه، مباحث مربوط به کشته سازی های آنها را هم نمایش دهد و در کنار این دو، سیاست های خصمانه آمریکا، غرب و اسرائیل را در حمایت همه جانبه از مخالفان سوریه و ابعاد گسترده ی این سیاست ها را که اتفاقاً به راحتی هم قابل مشاهده است را عیان نماید و دیگر این که از مقایسه ی سیاست های رسانه ای غرب در تقابل با حوادث بحرین، یمن و سوریه، می توان ریشه ی این تناقض رفتاری را مورد تحلیل و افشاگری قرار داد. مطمئناً چنین سیاستی به مراتب بهتر از آن است که مردم، اخبار سوریه را از رسانه های غربی بشنوند و این چنین هم اخبار دروغ و راست، به صورت درهم به خورد مردم نرود و هم تحلیل های خصمانه ی کارشکنانه ی این رسانه ها را به جای تحلیل های کارشناسانه رواج ندهند. 

میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، در صورت تمایل به  صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود. 

بقعه ی امام زاده اسحاق در 25 کیلومتری جنوب شهرستان شفت و در ارتفاعات این شهرستان واقع شده است و به همراه زیارتگاه برادرشان امام زاده ابراهیم که از فرزندان امام موسی کاظم (ع) بوده اند، طبیعتی بسیار زیبا و دلپذیر دارد. واقع شدن این بقعه ها در ارتفاعات شفت، نشان از تحت فشار و تعقیب بودن این امام زادگان دارد و زیارت این دو امام زاده ی مجاهد خاطراتی از طبیعت فراموش نشدنی و مجاهدت هایشان را در ذهن زائران باقی می گذارد. تصاویری از این زیارتگاه امام زاده اسحاق را که به صورت پانورما با موبایلم گرفته ام را تقدیم می کنم، امید که مقبول افتد، ضمناً اندازه تصاویر نسبتاً بزرگ است در صورت تمایل تصاویر را در صفحات مجزا باز کنید و یا save as نمایید.

میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، در صورت تمایل به  صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود.

یکی از بزرگان که بعد از رهبری اصرار دارد خود را شخص دوم معرفی و اثبات کند و جایگاه پایین تر مقام های بعدی را هم شیرفهم شان نماید، در وبلاگ شخصی خودشان از سختی اجرای عدالت و مشکلاتی که در این مسیر به آنها برمی خورد گلایه کرده است و البته ضمن هم دردی با ایشان در خصوص اجرای عدالت، بحث را کمی جزئی تر بیان می کنم.
عدالت به بندی نازک تشبیه شده است که طی آن مسیر، کار هرکسی نیست. گام گذاشتن در آن و حفظ تعادل روی آن هر کدام مقوله ای است مجزا. چه بسا کسی گام اول را روی این بند گذاشته باشد و گام بعدی را نه! یافتن این راه اگر قرار باشد هر کسی خودش دنبالش بگردد بسیار مشکل است و حضرت علی (ع) است که میزان است. حضرت امیر المومنین به قول سایر معصومین میزان در روز جزاست.
اگر قرار باشد کسی عدالت را اجرا کند نمی تواند چشم از مسیر حضرت امیر بردارد. همین انرژی، زمان و هزینه ای که آقای احمدی نژاد و وزارت اقتصاد و مرکز آمار و ستاد هدفمندی و کل دولت روی این دهک بندی و خوشه بندی و جمع آوری اطلاعات و راستی آزمایی آنها و حذف یارانه ی برخی ها گذاشت، آیا با سیره ی حضرت امیر موافق است؟! آیا این عذابی که دولت به خودش و مردم در این زمینه چه به لحاظ اقتصادی و چه به لحاظ روانی می دهد ناشی از اجرای عدالت علوی است؟! آیا حضرت امیر بیت المال را بین همه مساوی تقسیم نمی کرد؟! آیا کسی هست که داستانهایش را نخوانده باشد؟!
روشن است که در سیره پیامبر اکرم و امیرمومنان، مالیات را متناسب با دارایی افراد می گرفتند ولی در توزیع آن بین همه مساوات را رعایت می کردند، این سیره ی حضرت علی (ع) است و یقیناً عادلانه تر از این وجود نداشته و نخواهد داشت و اصلاً بهتر بگویم کلمه ی عادلانه تری وجود ندارد عادلانه اش همین است که حضرت علی (ع) انجام می داده است و هر روش دیگری غیر عادلانه است، اگر حضرت علی را مظهر حق و عدالت بدانیم.
حالا مثلاً گیرم یارانه ی یکی-دو دهک حذف شد و دادیم به بقیه، آیا یارانه ی هشت-نو دهک دیگر مثلاً چقدر اضافه می شود؟! اگر دولت تمایل دارد سهم مردم بیشتر شود بهتر است کسانی را که به راحتی درآمدهای میلیاردی بدون پرداخت مالیات کسب می کنند را شناسایی کند و از آنها نیز مثل کارمندان و کارگران که قبل از این که حقوقشان را بگیرند، مالیاتشان را جرینگی از آنها می ستاند، مالیات بگیرد حسابی، این می شود عدالت علوی.
مثال دیگر این که آیا این که کارمندان تهران نشین را کلی هم از مزایای تهران نشینی و نزدیکی به وزارتخانه برخوردار بوده اند را با کلی امتیاز و افزایش حقوق و قول زمین و مسکن و وام به شهرستانها بفرستیم تا کارمندان شهرستانی از این همه بی عدالتی غصه بخورند، با سیره ی حضرت علی (ع) موافق است؟! که تازه بعد سختی های خودمان را در راه اجرای عدالت با ایشان مقایسه کنیم؟! آیا عدالت این نبود که به کارمندان شهرستان ها هم به اندازه ی تهرانی ها برسیم تا کارمندان تهرانی خودشان اصراری به تهران ماندن نداشته باشند و این که کارمندان شهرستانی هم هوس تهران رفتن نکنند؟! به چه دلیل همکار تهرانی من باید به اندازه ی حقوق من، فقط اضافه کار انجام نداده بگیرد و ناهار بخورد و یک روز هم تعطیل باشد و هر عید و عزایی هم پولی بگیرد و مزایای کارانه بگیرد و جنس تقدیمش کنند و کت و شلوارش به راه باشد و ...، آیا این عدالت است؟! آیا این عدالت است که همکار تهرانی حق انتخاب داشته باشد که هر جا می خواهد برود زندگی کند ولی همکار شهرستانی نه!
آیا تمام سختی هایی که در اجرای عدالت متحمل می شویم از خود عدالت است و یا از افراط، کج فهمی و خود محوری در این راه. آیا اینگونه افراط در اجرای عدالت، در نهایت به وانهادن اصل عدالت و یا انحراف کامل از آن منجر نمی شود؟! آیا وقوع بزرگترین مفسده ی اقتصادی تاریخ کشور می تواند ثمره ی اجرای صحیح عدالت باشد؟! آیا اگر از ترس این که نکند کسان دیگر خوب عدالت را نفهمند، فقط دو سه نفر را مظهر عدالت بدانیم و بقیه را با آنها میزان نماییم و همه را مکلف به رعایت این میزان ها تعریف کنیم عدالت اتفاق می افتد؟! آیا اگر حمایت همین مظاهر عدالت و دوستان نزدیک دولت اگر نبود، مه آفرید خان! اکنون بزرگترین متخلف اقتصادی کشور بود و یا نه! می توانست یک انسان فعال و موفق اقتصادی باشد؟! و البته اکنون که متخلف است باید محاکمه شود و هرکسی که به او کمک غیرقانونی کرده است نیز باید محاکمه شوند و این عدالت است، نه این که برخی این را هم از موانع اجرای عدالت بدانند.
بحث مهم دیگر این که هرکسی از ظن خود یار عدالت شده است. چه بسا همین گلایه در مورد سختی اجرای عدالت را ریاست قوه ی قضاییه داشته باشد که مثلاً نمی گذارند به برخی از دولتی ها چپ نگاه شود، چون خطوط قرمز معرفی شده اند و یا همین گلایه را مثلاً مجلسی ها داشته باشند که آقا چرا با سروصدا نظارت ما را بر وزرا مخدوش می کنند و یا همین گلایه را وزارت اطلاعات داشته باشد که اگر می گذاشتند .... و یا اصلاً بحث بسیار مهم دیگر، کسانی که باید عدالت را اجرا کنند اگر مکدر شده اند از سختی اجرای آن، مردمی که در این سوء اجرا دچار بی عدالتی می شوند چه باید بکنند؟! مثل ما بیایند در وبلاگشان بنویسند که مثلاً چرا بدون اینکه یارانه ی ما را اضافه کنند چرا قیمت نان و شیر را بالا می برند!؟ و یا این که چرا یارانه ی من را می خواهند حذف کنند و یا...! می ترسم روزی همین نوشته ها هم از سدهای اجرای عدالت تلقی شوند!

این مطلب در پایگاه های عمارنامه، جام نیوز، سلمان فارسی... منتشر شده است.

میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، در صورت تمایل به صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود.

دیروز جمعه، سیمای جمهوری اسلامی ایران یک فیلم سینمایی هندی با نام "گورو" پخش کرد که محصول 2007 بود. این فیلم، داستان یک جوان روستایی هندی است که پس از کسب مهارت در زمینه ی پارچه در 7 سالی که به ترکیه رفته بود، به روستای خود برگشت و پس از ازدواج، به همراه همسرش برای تجارت پارچه به بمبئی می رود و با توجه به شرایط سخت تجارت در آن شهر، در بدو ورود برای دریافت مجوز اولیه دچار مشکل می شود و به صورت اتفاقی با صاحب یک روزنامه آشنا شده و با کمک او موفق به دریافت مجوز می گردد. کم کم و با گذشت زمان، گورو با اتکا به هوش خود مسیر پیشرفت خود را با دست و دلبازی و هدیه دادن به دیگران و دور زدن قوانین مختلف آغاز می کند. او کم کم با یافتن اقبال عمومی از سوی مردم و سایر تجار اقدام به تأسیس یک شرکت سهامی با مشارکت هم صنفی ها و مردم می کند و رأسا مدیریت شرکت سهامی را بر عهده می گیرد، به نحوی که با تأسیس یک کارخانه و اشتغال هزاران نفر کار خود را توسعه می دهد. گورو در این مسیر در موارد متعدد اقدام به دادن هدیه های نامعمول با بهانه های واهی به مسئولان و صاحبان نفوذ در رسانه ها می کند و مسئولان رده بالای هند را با روشهای دغل کارانه با خود مهربان می کند، او حتی در این مسیر سالم ترین مسئولان کشور هند را نیز با زیرکانه ترین روش ها آلوده می کند، به نحوی که در بسیاری از امور از بخشش های مالیاتی، تخفیف در عوارض گمرکِ واردات، معافیت های صادراتی و رانتهای مختلف برخوردار می گردد، او با استفاده از رسانه هایی که برای خود یارگیری کرده است، رقبا را با تهمت و دروغ از مسیر خارج می کند، رقبایی که خودشان هم از همین روش ها برای مواجهه با رقبا استفاده می کردند.

 

با افزایش مفاسد اقتصادی، گورو به تدریج توسط همان روزنامه که با آن موفق به دریافت مجوز و شروع به کار شده بود، مورد افشاگری قرار می گیرد و این افشاگری ها آن قدر به پیش می رود که موجب سکته ی گورو می گردد و در همان حال به دلیل همان افشاگری ها به دادگاه احضار می گردد.
گورو در دادگاه به بهانه ی سکته و مشکل در ناحیه ی حنجره کمترین صحبت را می کند و همسر وی به جای او آن هم به صورت بسیار محدود از وی دفاع می کند. در نهایت و در آخرین جلسه ی دادگاه، گورو در حضور خبرنگاران در حالی که آخرین دقایق دادگاه بود، برای صحبت 5 دقیقه وقت درخواست می کند. او از گذشته می گوید و این که چگونه از روستا به شهر آمد و چگونه برای شروع به کار به سد قانون هایی که او آنها را در خدمت صاحبان قدرت خواند، گرفتار آمد؛ او توضیح داد که چگونه سیستم او را مجبور به تخلف کرده است و این که واقعاً چاره ای جز تخلف نداشته است، و در عوض او با استفاده از سرمایه ای که با استفاده از این تخلف ها توانسته بود ایجاد کند، هزاران نفر را مشغول به کار کند و سهامداران فقیر را از فقر نجات دهد؛ او در این 5 دقیقه، نظر دادگاه را به خود جلب کرد و دادگاه برای تخلفات گسترده ی وی با کلی عفو و بخشش، تنها 5 سال حبس و مبلغی جریمه مشخص کرد و در پایان نیز فیلم صحنه ای را نشان می داد که او در حضور سهامداران و کارگران مشمول مهربانی و تشویق مردم قرار گرفته است.



سعی کردم فیلم را با همان نگاهی که سازندگانش می خواستند به بیننده منتقل کنند، نقل کنم و حالا می خواهم تحلیلی کوتاه و البته نه هنری بلکه اجتماعی و اقتصادی از این فیلم داشته باشم، و اصل این تحلیل را با چند سوال آغاز می کنم:
پخش این فیلم درست در زمانی که قرار است آخرین جلسات دادگاه های مفسدان بزرگ اقتصادی آریا (و بیمه) برگزار شود، آیا کاملاً اتفاقی است؟! آیا این فیلم به نوعی تبرئه ی مفسدان اقتصادی اخیر نیست که اتفاقاً از نمونه ی هندی خیلی هم بهترند و ملی تر و مذهبی تر و زحمت کش تر و روستایی تر و خودساخته تر؟! بالاخره تعدادی از مفسدان پرونده ی آریا حتی به جبهه رفته اند و برای کشورشان جنگیده اند، متهمان پرونده ی آریا هم کلی اشتغال زایی کردند و هم پولشان را از کشور خارج نکردند! تازه کلی هم در امور خیریه و مسائل فرهنگی و ورزشی و اجتماعی شرکت کرده اند!



پخش این فیلم سینمایی در ساعت 14:30 روز جمعه از شبکه ی سوم سیما که شاید بیشترین بیننده پای تلویزیون نشسته باشد، درست در آخرین جلسات دادگاه مفسدان اقتصادی آریا (و البته بیمه) با یک دوبله ی عالی از آقای مظفری و البته با هزینه ی زیادی که برای خرید این فیلم های هندی صرف می شود، کمی غیر تصادفی به نظر می رسد، خداوند ما را از تهمت زدن به دیگران حفظ کند، ولی سادگی بخرج دادن برای کسانی که برای فاسد کردن یک کشور با رشوه و مال حرام کافی هستند، را نیز صلاح نمی دانم.

این مطلب در بولتن نیوز، جام نیوز، عمارنامه، پژواک نیوز، پایگاه سلمان فارسی، خبرفارسی، قطره ... نیز منتشر شده است.

میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، در صورت تمایل به صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود.

دوستی دارم که تمام کارهایش را آن قدر به تأخیر می اندازد تا با یک خسارت، جریمه و یا شکست بزرگ مواجه شود و آن گاه همه و همه را از بالا تا پایین مورد عنایت قرار می دهد، البته از این دوستان کم در اطرافمان نیستند و صریح تر بگویم شاید خودمان نیز یکی از این افراد باشیم، آری شاید ماهم جزء کسانی هستیم که کارهای خود را به درستیو سروقت انجام نمی دهند و آن گاه که نتیجه نمی گیرند همه را مقصر می گیرند غیر از خودشان را.

بحث این نیست که چه کسی مقصر است، بحث این است که چرا این هم اشتباه و ندانم کاری صورت می گیرد. جالب این جاست که این مشکل فقط بین بی سوادها و سطوح پایین شایع نیست، بلکه بین بزرگان و مسئولان شایع تر است.
مسئولیت پذیری بر عکس ریاست طلبی، بازارکسادی دارد، اگر چه همه دوست دارند رییس باشند اما هیچ کسی نمی پسندد که مسئولیت چیزی را به گردن گیرد. حتی رؤسا نیز طوری دستورات خود را می نویسند که اگر گندی بالا آمد چیزی متوجه خودشان نشود و وقت امضا دوست دارند زیر نامه ی شان کلمه رییس باشد نه مسئول تا هم کسی جرأت بازخواست نکند و هم اصلاً جایگاه شان به عنوان بازخواست شونده نباشد، چرا که اصولاً مسئول به معنی مورد سؤال قرار گیرنده است. متأسفانه مسئولیت ناپذیری این قدر در بین مسئولان که چه عرض کنم همان نامسئولان، مسئول نماها و رؤسای ما شایع است که تقریباً مقصر همه چیز یا خود مردمند یا مسئولان دیگر و حتی عوامل غیر هوشمند.

 
چاره چیست؟! چگونه می توان راه این بیماری پیشرفته را بست؟
1- بازهم مثل همه ی مسائل و مشکلات اخلاقی و اجتماعی اولین چیزی که به ذهنم می رسد این است که هرکسی از خودش شروع کند و مسئولیت امور خود را بپذیرد. همه ی ما در جایگاهی که در خانواده و اجتماع داریم مسئولیت هایی داریم که معمولاً به صورت کامل نیز از ابعاد مسئولیت ها و وظایف خود اطلاع درستی هم نداریم. عدم اطلاع از مسئولیت مطمئناً بخشی از  بی مسئولیتی ماست که باید ابتدا بر آن وقوف داشت. تا ندانیم چه وظایفی داریم چگونه می توانیم برایش برنامه ریزی کنیم و البته همانطور که در مورد قانون نیز می گویند باید گفت جهل از مسئولیت رافع مسئولیت نیست.
2- عامل دیگر این که واقعاً چه لزومی دارد هر مسئولیتی را چشم و گوش و دست بسته بپذیریم!؟ هر کسی تا حدودی به توانایی های خود واقف است و البته هیچ کس نباید بیش از توانایی هایش مسئولیت بپذیرد و دیگر این که وقتی کسی بهتر از ما به کاری قادر است و حاضراست مسئولیت را بپذیرد، به دستور صریح عقل و شرع، پذیرش مسئولیت از سوی فرد کم توان تر، غصب مقام بوده و شرعاً حرام است. و البته در ادامه نیز وقتی مسئولی می بیند قادر به انجام درست کار نیست، باید در اقدامی مسئولانه فضا را برای افراد دیگر خالی کند.
3- گام دیگر این است که باید مسئولیت های خودمان را به اطلاع دیگران هم برسانیم. باید به فرزندانمان، همسرمان، همکارانمان و ... بگوییم که چه حقوقی در مقابل ما دارند و ما چه مسئولیت هایی در قبال شان داریم، این همان کاری است که حضرت امیر المومنین در نهج البلاغه به عنوان حقوق دوطرفه ی حاکم و مردم به آن اشاره کردند. یک ارباب رجوع وقتی که در مجموعه ی یک سازمان وارد می شود باید حقوقش را به اطلاعش برسانند و این یعنی که این مجموعه مسئولیت پذیر است یعنی می توان بر اساس همین حقوق، آن مجموعه را مورد بازخواست قرار داد، البته خاطرمان باشد که این مسئله نباید صوری انجام شود که همان نیز می شود یکی از بی مسئولیتی ها، نباید مثل برخی بانک ها و ادارات از روی دستور و برای ظاهرسازی، فهرست بلند بالایی از حقوق مشتری را بر درودیوار نصب کرد و خلاف شان عمل نمود.
4- فرزندان تشکیل دهنده ی آینده ی جامعه هستند و مسئولیت پذیری نسل آینده منوط به تربیت چنین افرادی در خانواده هاست. اگر هر کسی در خانواده ی خود، الگویی مناسب برای مسئولیت پذیری باشد، مطمئناً این روش تربیتی در ذهن و جان فرزندان نیز نقش می بندد و در آینده جامعه را به جامعه ای مسئولیت پذیر ارتقا خواهد داد و این مسئله اهمیت پایبندی به این صفت را نشان می دهد.

5- در بسیاری از مواقع علت این که از پس مسئولیت هایمان بر نمی آییم تنها این است که وظایف و امورمان را دسته بندی نکرده و بسیاری از آنها را از قلم می اندازیم، بی نظمی از عوامل مهم در بی مسئولیتی است. این که وظایف مان را همواره فراموش کنیم و یا بی موقع انجام دهیم نوعی بی مسئولیتی است، انسان مسئول همواره عامل زمان را باید مد نظر قرار دهد. زمان این قدر مهم است که می گویند اگر در وسط نماز کسی که از شما طلبی دارد طلبش را مطالبه کرد و شما بر مطالبه قادری و وقت هم برای نماز هست باید نماز را بشکنی و بدهی ات را بدهی و این همان مسئولیت پذیری است، و اگر خود حکومت اسلامی، دستور به نماز جماعت در ادارات نمی دادند، همان را نیز مجاز نمی دانستم که البته وقتی دستور اقامه ی نماز سروقت و جماعت باشد همان نیز جزئی از مسئولیت ماست، مگر مستقیماً موجب تضییع غیر قابل بازگشت حقوق دیگران باشد.
6- در بسیاری از اوقات اختیارات کمتر از مسئولیت ها به نظر می رسد و نباید به این بهانه غیر مسئولانه عمل کرد بلکه باید تا آنجا که می شود هم به اختیارات قانونی دست یافت و هم به مسئولیت ها پایبند بود. بالاخره بخشی از مسئولیت پذیری در جامعه وقتی حل می شود که هر کسی دنبال حقش و کسب اختیاراتش باشد. هرکسی باید حقش را طلب کند و نباید با جهل از حقوق خود موجب بی مسئولیتی مضاعف سایرین گردید. نباید به این دلیل که بعداً بهانه ای در دست داشته باشیم، از اختیارمان فرار کنیم، که همین فرار از اختیار هم یقیناً نوعی بی مسئولیتی است، برعکس باید مسئولیت مان را با اختیارات مان در تعادل قرار دهیم که اگر هر کدام بیش از دیگری باشد موجب فساد و خسران خواهد بود.
7- کار دیگری که باید انجام داد و شاید از همه ی امور نیز مهمتر باشد این است که باید به مسئولیت با عمل کردن پایبند بود، باید کمر همت بست و با برنامه ریزی، به دنبال انجام وظایف و مسئولیت ها بود. نمی توان مسئول بود و با تنبلی و رکود و وقت گذرانی و اتلاف وقت به وظایف خود جامه ی عمل پوشاند. نمی توان تمام وقت یک رییس صرف امور بی فایده باشد و  واقعاً مسئولانه نیز عمل کند. کسی که می خواهد مسئولیتی را بپذیرد، باید همت داشته باشد تا از آسایش و رفاه خود بزند، نمی توان با تپیدن در یک جای گرم و نرم و ندیدن مردم و مشکلات شان مدعی مسئولیت پذیری بود، آری باید عملگرا بود.
8- گام دیگر برای مسئولیت پذیری، انتقاد کردن و انتقاد پذیری است. باید هم انتقاد کرد و هم انتقاد را با آغوش باز پذیرا شد و نه این که بعد از وقوع یک خرابی دنبال مقصر بود؛ و این انتقاد به موقع و البته انتقاد پذیری به موقع، دقیقاً بر عکس مقصر گرفتن ها ی بی مسئولانه موجب اصلاح امور و رفع مشکلات خواهد بود.
9- از دیگر عوامل مهم که هم موجب مسؤلیت پذیری است و هم نشانه ی آن، وجود فرهنگ عذرخواهی است. هرکسی اگر مقید باشد تا در صورت اشتباه معذرت بخواهد، مطمئنا کمتر اشتباه می کند و دیگر این که اگر واقعاً به هر دلیلی از مسئولیت کار به خوبی برنیامد با عذرخواهی هم مرهمی بر دل دیگران می نهد، هم از عقوبت اخروی می کاهد و هم سایرین را به این فرهنگ دعوت می کند و البته یقیناً عزت کسی که اشتباه خویش را می پذیرد، نزد خداوند و مردم به مراتب بیشتر از کسانی است که مکرراً اشتباه می کنند و تازه از سایرین طلبکارند و البته این عادت خوب بین برخی از کشورهای دیگر چه خوب جا افتاده است و بدون خجالت و شاید هم با آن، باید از آنها الگو گرفت. 

مطالب مرتبط:
مردم را نجات دهید
عذرنخواهی و عذرنپذیری، مادر گناهان ما
مردم مقصرترند یا مسئولان؟!

میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، در صورت تمایل به صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود.

عبادت ما ذکر علی است، ذکری که ما را باهم نزدیک می کند و دشمن را از ما دور. ذکر علی عبادت است چون نامش تولی می آفریند و تبری. ذکر علی عبادت است چون عشق و شور جهاد و شهادت را در سرمان می پروراند. ذکر علی عبادت است چون نماز واقعی را بیادمان می آورد. ذکر علی عبادت است چرا که نماز واقعی را با انفاق حقیقی می آمیزد. ذکر علی عبادت است چون با دهان روزه خدمت به خلق را به ما می آموزد. ذکر علی عبادت است چون عدالت را میزان است. ذکر علی عبادت است چون علم و عدل و حق در او خلاصه است. ذکر علی عبادت است چون امر به معروف را و نهی از منکر را با عشق و علم و عمل انجام می داد. ذکر علی عبادت است چون علی مظهر عبادت است. ذکر علی عبادت است چون خود علی دائم العباده است. ذکر علی عبادت است چون برق اشک و شمشیرش هر دو نور خدا بود. ذکر علی عبادت است چون خشم و رحمش هر دو مظهریست از صفات خدا. ذکر علی عبادت بود چون علی حاصل عبادت نبی بود. ذکر علی عبادت است چون علی ولی بود خدارا و وصی بود رسول خدارا. ذکر علی عبادت است چون دق الباب شهر علم، حضرت محمد (ص) بود. ذکر علی عبادت بود، چون خواب و بیداری او عبادت بود. علی آن قدر کما و کیفاً در عبادت پیشتاز بود که ثواب یک نفسش در لیله المبیت، روز قیامت همه ی ما را کافیست، ان شاءالله.

میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، در صورت تمایل به صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود.

حتماً دیده اید آنهایی را که امام را چیز دیگری می دانند و بعد از او را مورد نقد و طعنه و ناسپاسی قرار می دهند، آن ها که به ظاهر امام را قبول داشتند و اکنون رهبرمان را نه. اما همین حافظه ی ناقص یادم می آورد که همین ها، همین به ظاهر امام دوست ها، در زمان حیات امام را نیز قبول نداشتند و یا به قول علی محمد دستغیب (روحانی مورد تبلیغ bbc  و voa و نماینده ی مردم شیراز در خبرگان) در بهترین حالت کانالیزه شده می دانستند، برخی عزاداران امام خمینی اینگونه اند، تا عزاداری را بهانه ای برای سیاسی کاری خود قرار دهند که متأسفانه سرانشان هم به نزدیکان امام خود را نزدیک می دانند.
آنها که خالصانه امام خمینی را دوست داشتند، بی شک امام خامنه ای را دوست دارند، مگر این که دیگر خودِ خودشان تغییر کرده باشد، مگر این که گوش شان به جای این که به دهان استعمار شک داشته باشد، چشم بسته فقط به دهان شیطان باشد، این ها همان ها هستند که دیگر دل شان نمی آید دهان به مرگ بر آمریکا باز کنند. مگر ندیدیم همان ها را که فقط خودشان را خط امامی دانستند و در فتنه ی 88 شانه به شانه ی آمریکا و انگلیس برابر انقلاب و امام و رهبری ایستادند و توانستند "صداقت ای دروغو که گفته بودند" را ثابت کنند؟!
اما محبت ما که کودکی مان با آخرین سال های پیرجماران مقارن بود، هرگز به امام خمینی عزیزمان کم نمی شود و اورا و عظمتش و خشوعش را باهم در دلمان جای داده ایم. این پیر فرزانه ما را محکم و صبور بارآورد، همو که حتی در فرغت فرزندان حقیقی و مجازی نیز خم به ابرو نمی آورد ما را در برابر مصائب مستحکم تربیت کرد، امام مان، اگر چه عزیزمان بود اما محضرش را با نائبش ترک نکرده ایم. هنوز شمیم خمینی کبیر از خامنه ای عزیز به مشام می رسد، مگر برای مشامی که شامه اش مسموم به نفس شیطان بزرگ و کوچک شده باشد.
امام خمینی نه تنها از پیش مان نرفته است که جاودان بر صندلی جماران دلمان تکیه داده است و رهنمون مان می کند به همان ولایت که ولایت رسول الله اش دانسته بود. و اکنون همانطور که ولایت امام خمینی را ادامه ی ولایت رسول می دانستیم، ولایت خامنه ای را ادامه ی همان ولایت مقدس می دانیم.
و حال چگونه می توانم برای قلبی مطمئن و نفسی آرام، عزاداری کنم؟! در حالی که خامنه ای را با همان نفس مطمئن و قلب آرام در امام خود داریم، چگونه خودم را محزون نشان دهم آن گاه که پیش رویمان همان شبان قرار دارد که زوزه ی عاجزانه گرگ استعمار را در هر شامگاه به آسمان می برد. امام خمینی و امام خامنه ای هر دو مورد تأیید امام عصرند و هر که اطاعت از امام عصر را در تمرد از ایشان جستجو می کند، باید مخیله اش را از این انحراف در برداشت از تعریف ولایت، آب بکشد. ولایت همین جاست، همان ولایت رسول الله، گرد جهان نگردید که آب درکوزه است و یار در خانه! چشم را بر سایه ی خورشید پشت ابر نبست! این سایه ی هادی، از امام مان مهدی است، بنگرید که به کدام سو می رود و چه را می طلبد؛ در جای پایش، گام را محکم بنهید، که از هرراه دیگری مطمئن تر است.

میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، در صورت تمایل به صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود.