91/6/2
10:14 ع
باید نوشت آنجا که هدفی نیک جز نوشتن وجود دارد و هرگاه خود نوشتن هدف شد نباید جز برای مشق نوشت. شهید آوینی عزیز، زمانی یک گونی از نوشته هایش را سوزاند چون آنها را از هوای نفس می دانست و جز این اگر بود، سید شهیدان اهل قلم نام نمی گرفت؛ آری همین هوای نفس است که بسیاری از شعرا و نویسندگان را وادار به نوشتن می کند تا فقط معدودی از آنها در راه شهید آوینی باشند تا همه بدانیم که چقدر جلوی هوای نفس ایستادن و ننوشتن و سوزاندن سخت است.
پس آنِ نوشتن باید خود را محاسبه کرد، باید نیت قربت الله باشد و بر آن نیت تا ابد باقی ماند، نوشته باید خالصاً و مخلصاً لله باشد تا به شرک آلوده نشود، چرا که همانطور که خود خداوند احد فرموده، او بهترین شریک است و هر چیزی را که در آن با کسی شریک باشد به شریکش می بخشد و این یعنی وای به حال هر کسی که عملش شریک داشته باشد.
اگر می نویسیم که خوانده شود، باید خوانده شدن را فقط مقدمه بدانیم تا با خوانده شدن و تأثیر گذاری آن نوشته، موجب اصلاح امری شویم و اگر خوانده شدن هدف شد، آن نوشته چیزی جز وبال گردن در روز حساب نخواهد بود.
میهمان عزیز شما ممکن است از سایت دیگری به اینجا لینک شده باشید، در صورت تمایل به صفحه ی اصلی وبلاگ مراجعه نمایید، مطالب وبلاگ به صورت مستمر به روز می شود.