اخیراً یک فایل صوتی از جناب نقویان منتشر گردیده است که در آن تلاش می کند مقام خود را بالاتر از آن بداند که حتی در خصوص رهبری و بیت ایشان فریب بخورد و یا می گوید که این که مردم با شوق و ذوق به ایشان عرض ارادت می کنند ناشی از حب دنیا و حب مقام و فریبکاری است و می گویند که جز 14 معصوم که عصمت دارند، دیگر حرف هیچ کسی را بدون این که قانع شود نمی پذیرد، که با این مطلب کوتاه به آنها پاسخ داده می شود:

البته مواضع ایشون در خصوص فتنه و حمایت از سران فتنه و مواضع مذبذبانه ایشان مسبوق به سابقه هست ولی این که یک فایل صوتی را معیار و مستند فرض کنیم نیز صحیح نیست چرا که امکان تقطیع در خصوص بسیاری از جملات آن وجود دارد و چه بسا جمله ای در مورد رهبری به جمله ای در مورد فلان آیت الله چسبانده شده باشد بدون این که شما متوجه شوید. شاید در فیلم بتوان قیچی خوردن را راحت متوجه شد ولی در فایلهای صوتی این مسئله به راحتی میسر نمی شود ولی با این وجود برخی از اظهارات ایشان غیرقابل انکار بوده و مکرر بیان شده اندکه در این خصوص در چند بندبه مطالبشان پاسخ می دهم:

اولا که ایشان تبعیت و پذیرفتن را یکی فرض کرده است، چه بسا شما حتی ممکن است نظر امام معصوم هم برایتان کمی عجیب باشد ولی ولایت اقتضا می کند که تبعیت گردد.

بحث دیگر هم موضوع عصر غیبت و بحث ولایت فقیه است. کسی که ادعا میکند تابع معصومین علیهم السلام است نمی تواند بحث ولایت فقیه را نپذیرد، کسی خود را تابع معصومین می داند، نمی تواند در مورد بحث ولایت فقیه طوری صحبت کند که این ولایت در حد یک توصیه و حتی کمتر از آن تلقی گردد.

ایراد سومی که در سخنان ایشان وجود دارد تلاش برای نیت خوانی و اتهام براساس ذهن خوانی است. این که به یک نفر عرض ارادت شود یا دست عالمی یا ردای عالمی بوسیده شود را با چه حجت شرعی مبنی بر دنیا دوستی و مقام دوستی می توان تلقی کرد و تهمت زد؟! آیا هر عالمی که دستش بوسیده می شود یا هر کسی که از او تبعیت می شود یا هرکسی که از او استقبال می شود برای حب قدرت و دنیاست؟! اگر اینطور باشد که ائمه معصومین و بسیاری از علمای صاحب کرامت شیعه اینچنین مورد ارادت و محبت قرار داشتند و کسی که اینچنین مدعی تبعیت از ائمه معصومین است حداقل به حرمت ایشان نباید عملی که توسط ایشان نیز صورت می گرفته را اینچنین متهم به حب دنیا و مقام نماید.

در کنار مطالب فوق وقتی می بینیم در جایی که به فتنه گران می رسد حمایت بی دریغ خود را مشمول حال ایشان می کند و حتی برمبنای احتمال و بدون هیچ حجتی، حدس خود را مبنی بر این که حداقل امام حسین در 3 بار ملاقاتش با عمرسعد یکبار با او دست داده است را برای توجیه و تطهیر دست دادن ظریف با کری مورد استناد قرار می دهد که این رفتار با ادعاهای حق گرایانه و دقت نظرشان در پذیرفتن هر سخنی، در تناقض آشکار قرار دارد.

نتیجه این که این ایرادات اینقدر پیچیده نیستند که از فردی مثل جناب نقویان که سالهاست منبری و اهل مطالعه است پذیرفتنی باشد و در بهترین شرایط و برای این که این رفتارها و گفتارهای ایشان را ناشی از نفاقشان ندانیم ناچاریم آنها را ناشی از بی سوادی ایشان تعبیر نماییم.

فارغ از هتک حرمتی که در نتیجه حضور امثال فیاض زاهد بر منبر و تریبون مراسم انقلابی مانند 13 آبان، به منابر و تریبونهای انقلابی ایجاد می شود، یک دغدغه بسیار جدی نیز وجود دارد و آن خطر تحریف اسلام، انقلاب و آرمانهای شان است. به راستی آیا می توان توقع داشت که فردی که به بدیهیات اسلامی و انقلابی پایبند نبوده است، بتواند درسی تحریف نشده از عاشوار و اسلام و استکبارستیزی به مردم بدهد؟! آیا این همان خطر نفوذ فرهنگی نیست که مقام معظم رهبری از نفوذ سیاسی خطرناک تر معرفی کردند؟!

خب حال تکلیف مردم، روحانیون و مسئولان در برابر نفوذ امثال فیاض زاهد در مناصب و منابر و تریبون ها چیست؟! به نظر می رسد بخشی از فرصت نفوذ فرهنگی امثال فیاض زاهد، مدیون بی خیالی و ساده اندیشی برخی مسئولان سیاسی و فرهنگی استان باشد و از این لحاظ نمی توان به نظارت و حضور ایشان دلخوش بود و اکتفا نمود؛ می ماند مردم انقلابی و روحانیون دغدغه مند که تکلیفشان دو برابر می شود. مردمی که باید بدون هرگونه ارتکاب تخلف از قانون، مراتب اعتراض خود را حضورا، لساناً و قلماً در این خصوص اعلام نمایند و روحانیونی که باید با هوشیاری و روشنگری کامل در این عرصه، هم از مردم انقلابی حمایت کنند و هم مسئولان را بابت کم کاری و بی توجهی مؤاخذه نمایند و هم به پاسخگویی به شبهات و تحریفات این جریانات بپردازند و همین دو مسئله نیز درهمین فقره رخ داد، یعنی مردم انقلابی لاهیجان در برابر سخنرانی فیاض زاهد در روز 13 آبان مراتب اعتراض خود را با حرکت به سمت محل سخنرانی اعلام کردند و حضرت آیت الله قربانی، نماینده ولی فقیه در استان گیلان نیز ضمن حمایت از این حرکت مردم انقلابی، صدور مجوز برای عناصر معلوم الحالی چون فیاض زاهد را مورد نکوهش و تشر قرار دادند.

البته حواشی حضور فیاض زاهد و برخورد مردم و روحانیت انقلابی به همین حد ختم نشد و شورای جبهه اصلاح طلبان استان گیلان نیز در این خصوص بیانیه ای صادر نمود، بیانیه ای که مقدمه آن آیه 18 سوره زمر بود که با توجه به این که این آیه بدون توجه به آیه قبلش به درستی فهمیده نمی شود این دو آیه شریفه و ترجمه شان را باهم مد نظر قرار می دهیم:

«وَالَّذِینَ اجْتَنَبُوا الطَّاغُوتَ أَن یَعْبُدُوهَا وَأَنَابُوا إِلَى اللَّهِ لَهُمُ الْبُشْرَى فَبَشِّرْ عِبَادِ، الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُوْلَئِکَ الَّذِینَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَأُوْلَئِکَ هُمْ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ»  (الزمر، 17و18)

و آنان که خود را از طاغوت به دور می ‏دارند تا مبادا او را بپرستند و به سوى خدا بازگشته‏ اند، آنان را مژده باد، پس بشارت ده به آن بندگان من، آنان که به سخن گوش فرامی ‏دهند و بهترین آن را پیروى می ‏کنند؛ اینانند که خدای شان راه نموده و اینان همان خردمندانند. (ترجمه آیات 17 و 18 سوره زمر)

همانطوری که مشاهده می کنید ابتدای این دو آیه به دوری جستن از طاغوت و بازگشت به خدا اشاره دارد و این شرط در خصوص کسانی که به جای تبری از طاغوت با آن همراه شدند و از رفتار زشت شان نیز توبه نکردند، نمی تواند صادق باشد و به همین لحاظ دادن تریبون و ترویج تفکرات عاشقان و خادمان غرب و اسلام آمریکایی هرگز نمی تواند با این آیات قابل توجیه باشد.

و اما از دیگر مواردی که در بیانیه شورای جبهه اصلاح طلبان گیلان به آن اشاره شده است چند عبارت اتهام آمیز است به نحوی که تلویحاً می گویند “این افراد اجیر شده بودند و می خواستند با دشنام و توهین و لگد سخنران را ارشاد! نمایند” که البته این تهمت به اجیر شدن و اجیر کردن و همچنین موضع گیری که مبتنی بر نیت خوانی است خودش قابل پیگیری قانونی است. بحث دیگر این که چگونه است که جناح اصلاح طلب، مشارکت فعال و محرز در فتنه 88 که در آن به اسلام، قانون، ولایت فقیه، انقلاب، امنیت، اباعبدالله، امام خمینی و … هجمه شد را هرگز محکوم نکردند ولی توقع دارند اعتراض مردم انقلابی به تطهیر و ترویج تفکرات منحوس ایادی فتنه به خاطر نیت خوانی آقایان مورد مواخذه و برخورد قرار گیرد! جالب است که این شورا، روحانیت معظم را مورد گلایه قرار داده است که چرا در برابر این اعتراضات سکوت پیشه کرده است، گویا آقایان طلبکار شده اند که چرا به منبر نشینی افرادی که با فرهنگ اسلام و عاشورا و استکبارستیزی بیگانه و حتی معارضند اعتراض شده است!!، به راستی آیا جریان اصلاح طلبی گیلان، نیروهای معتقد، مؤمن و فاقد سوءسابقه ندارد که باید از عناصر مجرم، غیرمعتقد و قانون شکن به عنوان سخنران استفاده کند؟!

از دیگر موارد جالب توجه در بیانیه ی این شورا این است که آقایان تلویحاً ادعا کرده اند که “ما عموماً بازمانده های جبهه های خون و شهادت هستیم و خودمان می توانیم به خوبی از خودمان دفاع کنیم و تنها به احترام پایبندی جبهه اصلاحات به قانون پذیری و نظم، در این خصوص سکوت کرده ایم” که این ادعاها با آنچه که در تاریخ از قانون پذیری اکثریت جبهه اصلاحات در تنش ها و تنگناها ثبت کرده است بسیار تفاوت دارد و به نظر می رسد اگر توانایی برآورده کردن تهدیدشان در مقابله به مثل با جریانات معترض را می داشتند مانند آنچه قبلاً از ایشان دیده ایم، عمل می کردند.

حرف آخرم با نیروهای انقلابی و روحانیت معزز است که به ایشان توصیه می کنم ضمن حفظ هوشیاری درخصوص رصد رفتار و گفتار عوامل نفوذ و نفوذپذیر، از ظرفیت رسانه ها و تریبون ها و منابر در جهت معرفی عوامل، افراد و جریان های نفوذ و مطالبه گری از مسئولان در خصوص جلوگیری از ریشه دواندن ایشان استفاده کنند و در کنار آن نیز در مواردی که نیاز به حضور و سؤال و بحث جدی است، در مراسم و برنامه های این جریان ها حضور پیدا کنند و بدون هرگونه اقدام غیرقانونی نسبت به ثبت و ضبط نظرات ایشان و به سؤال، گفتگو، بحث و افشای تفکرات این جریان ها اقدام نمایند.

شبهه:
وقتی 11 سالم بود معلم دینی میگفت‌‌: نباید مشروب بخوری، من اصلا نمیدونستم مشروب چیه، نباید با دخترا بازی کنی و به قسمتهای برجسته بدنشون نگاه کنی، من اصلا توی بازی با دخترا متوجه برجستگی بدنشون نبودم، میگفت نباید بدون عقد همبستر بشی، من نمی دونستم همخوابگی چیه، میگفت نذار خواهرت بدون روسری بره جلو نامحرم، من نمیخواستم به خواهر زور بگم. میگفت زنا نصف مردها ارث میبرن، من نمیخواستم به زنها یه جور دیگه نگاه کنم، میگفت نباید فیلم پورن ببینید، من نمیدونستم فیلم پورن چیه؛ همیشه از زن و سکس و حوری و شهوت میگفت ولی ما از جنس مخالف جدا افتادیم و یه جور عقده شد، واسه همینه الان بلد نیستیم با جنس مخالف درست رفتار کنیم. یه روز گفت از رو قرآن بخون، خوندم ولی نفهمیدم، بعد گفت حفظ کن، حفظ کردم چیزی رو که نمیفهمیدم. بعد توی جشن 22بهمن همون آیات رو همخوانی کردیم و به ما جایزه دادند. معلم دینی به ما یاد داد هر چیز که اطرافمون خوبه «نعمت خداست». هر چیزی که بده «حکمت خداست». ما هم این وسط کاری از دستمون ساخته نیست. معلم دینی بود که یاد داد قبل انجام کار بگو «بسم الله الرحمن الرحیم» ولی یاد نداد قبلش فکر کنیم. معلم دینی بود که یاد داد تقیه کنیم. (تقیه یعنی: میزان تقوا بسته به شرایط داره و اگر صلاح بود میشه دروغ گفت، آدم فروخت و منت کشید)، معلم دینی سر صف نماز تهدید کرد اگه کسی که خندیده رو معرفی نکنیم نمره انضباط همه رو کم میکنه، همونجا بود که معنی آدم فروشی رو فهمیدیم. اون گفت هر کسی بیاد راهپیمایی 2نمره بهش کمک میکنه همونجا معنی پاچه خواری رو فهمیدیم، الان از ما چی مونده؟ آدمایی هستیم که همه کس رو میفروشیم، ریا میکنیم (تقیه)، جلوی رئیسمون مطیع محض هستیم تا به پول و قدرت واحترام برسیم. واسه رسیدن به یه زن از غرور، شرف و همه چیزمون میگذریم اما وقتی کارمون باهاش تموم شد مثل یه ابزار کنار میذاریمش. ما مردان ایرانیم. دوست داشتیم خوب و انسان باشیم…. «ولی معلم دینی داشتیم»

پاسخ به شبهه:
این اسلام نیست که تلاش می کند تا مطالب بالاتر از نیاز و سن بچه ها را به ایشان بیاموزد بله این فرهنگ غرب است که آموزش مسائل جنسی در سنین کودکی را نهادینه می کند و البته آنچیزی که در کتب دینی و کلاس های دینی به یک نوجوان 11 ساله می آموزند این مسائل نیست و هیچ نشانه ای هم در این خصوص ارائه نشده است و به نظر می رسد مشکل اصلیشان با مفاهیم حجاب، حیا، ایمان، ازدواج و تلاوت قرآن باشد. این اسلام نیست که به زن نگاه ابزاری دارد بلکه غرب است که زن را به ابزاری برای تبلیغ و فروش کالا تبدیل کرده اند. یکی از شبهات این متن،‌ ناعادلانه معرفی کردن احکام ارث زنان است، و حال این که تفاوت ارث یا دیه در زنان و مردان تنها در جهت حمایت بیشتر از خانواده است چرا که در اسلام مرد مکلف به تأمین نفقه و هزینه های زندگی خانواده است و وقتی از بین می رود دیه ی بیشتری به خانواده اش میدهند و یا وقتی ارثی قرار است توزیع گردد به مردان بیشتر میدهند. برعکس آنچیزی که در شبهه نشان داده میشود، این محصولات فرهنگی غربی (مثل کارتون ها و بازی های کامپیوتری غربی و …) هستند که ذهن و فکر کودکان را از مفاهیم جنسی و مبتذل پرمیکنند. اگر چه در کتب دینی مدارس تلاش میشود تا کودکان و نوجوانان درست خوانی قرآن یا حفظ برخی از سوره های قرآن را بیاموزند، اما در کنار آن، مضامین عالی و داستانهای آموزنده قرآنی نیز تعبیه شده است. همانطوری که اسلام به گفتن “بسم الله الرحمن الرحیم” در آغاز کارها توصیه کرده است، به تفکر و تعقل و کسب دانش هم تأکید کرده است. اسلام هم به عوامل مادی (مانند تلاش و دانش) و هم به عوامل معنوی (مانند دعا و توکل) در انجام کارها اصرار دارد. از شبهات دیگر این متن، تحریف در معنی دروغ مصلحت آمیز به دروغ برای کسب منعفت است و حال این که دروغ مصلحت آمیز ابعاد کاملاً مشخصی مانند کمک برای اصلاح ذات بین و یا جلوگیری از قتل ناحق نفس دارد، نه در جهت تأمین منافع شخصی. یکی از نکات این شبهه تلاش برای گنجاندن رفتارهای بدی مانند آدم فروشی یا چاپلوسی در آموزه های دینی است که البته هیچ مبنایی ندارد. تشویق و تنبیه از ابزار مهم تربیتی هستند ولی در این شبهه اگر کسی را بابت راهپیمایی، نماز جمعه یا حجاب تشویق و یا بابت کارهای ضد دینی تنبیه کنند، این تشویقها و تنبیه ها را در جهت چاپلوسی و ریاکاری تعبیر می کنند. در این شبهه، عبارت تقیه را به معنی ریا و منفعت طلبی تحریف کرده اند، در صورتی که تقیه یعنی حتی در شرایط سختی و فشار هم نباید از اصول کوتاه آمد و باید مترصد و آماده ماند. در این شبهه، کوشیده اند تا با تحریفِ اسلام و دروس دینی، اسلام و معلم دینی را عامل بد شدن ایرانی ها و ترک انسانیت معرفی کند در صورتی که مردان مومن با وفاترین و مورداعتمادترین مردان دنیا هستند.

شبهه:
بخوان با ترجمه بعد اگر خجالت نکشیدی بگو این سخنان آفریدگار است! 1– حضرت محمد بیشتر از 4 زن عقدی میتواند داشته باشد.  2– حضرت محمد نوبت همخوابگی با زنانش را بهر نحوی که صحیح بداند میتواند تنظیم و یا مقدم و موخر سازد. ‏ 3 – حضرت محمد میتواند هر زن مومنه ای که خود را بدون مهر یه و شهود به او عرضه کند بعنوان همسر بپذیرد. 4 – از نوبتی که حضرت محمد برای همبستر شدن با آنها ‏(زنان حضرت محمد‏) قائل میشود، باید راضی باشند. 5 – حضرت محمد از رعایت عدالت و شناختن حق تساوی برا ی زنان خود معاف است. ‏6 – پس از مرگ حضرت محمد، کسی حق ازدواج با زنان حضرت محمد را ندارد. ‏ 7 – حضرت محمد، نسبت به سا یر مومنان برتری خواهد داشت. 8 – زنان حضرت محمد، حق تقاضای نفقه بیشتر ندارند. 9 – زنان حضرت محمد، نباید بر مردم ظاهر شوند واز پشت پرده باید با مردم صحبت کنند. 10 – زنان حضرت محمد، از زینتها ی متداول دوران جاهلیت باید خودداری کنند. 11 – حضرت محمد، میتواند با خویشاوندانش که با وی مهاجرت کردند، ازدواج کند. 12– زنان حضرت محمد، در صورت ارتکاب اعمال ناشایست دوبرابر زنان عادی مجازات و در صورت اقدام به عمل شایسته، دوبرابر پاداش داده میشوند . ‏(6و30و31و 33 و 50 و 51 و 53 احزاب)

پاسخ به شبهه
در نگاه اول به نظر می رسد  شبهه تلاش کرده است تا طوری وانمود کند که قرآن کتابی است که به نفع پیامبر و یا حتی به دست پیامبر نوشته شده است و در گام دوم تلاش کرده است تا از آیات تعدد زوجات پیامبر اعظم در قرآن حکیم نتیجه بگیرد که پیامبر اسلام، نعوذ بالله انسانی هوسران بوده است که در پاسخ به این دو محور شبهه موارد زیر تقدیم می گردد:
1- اعجاز قرآن به عنوان کتاب آسمانی در زمینه های مختلف، اعم از پیشگویی هایی صادقانه در خصوص برخی وقایع تاریخی و یا بسیاری از موارد علمی و طبیعی در خصوص خلقت بشر، آفرینش جهان و … که صدها سال بعد بشر به آنها دست یافت یا اعجازهای ادبی آن، اموری نیستند که بابت یک مسئله که فردی متوجه دلیلش نشود قابل رد باشد.
2- یکی از مواردی که در کیفیت، کمیت و سرعت رسالت پیامبر اکرم (ص) مؤثر بوده، عامل ازدواج بوده است؛ سنت ازدواج برای تقریب دو قوم یا یک فرد به یک قوم در زمانی که حاکمیت در عربستان به صورت قبیله ای بود یک واقعیت غیرقابل انکار است که (شاید به همین دلیل این آیات در سوره احزاب آمده است)، به همین دلیل پیامبر (ص) در موارد متعددی ازدواجهای مصلحتی داشتند که در برخی از این ازدواج ها هرگز به وصلت منجر نگردید یا یکی دیگر از ازدواجهای حضرت رسول با همسر سابقِ ناپسری اش (آیات 4 و 5 احزاب) تنها به دلیل رد یکی از سنتهای غلط اعراب بود (که ناپسری را مثل پسر واقعی فرض می کردند و احکامی به همان شیوه برایش مترتب می دانستند)، نگاهی به این ازدواجهای مصلحتی پیامبر (ص) نشان می دهد که نمی توان برای همه آنها احکام و شرایط مساوی را اجرایی دانست و به همین دلیل خداوند برخی از جزییات این ازدواج ها را با ازدواجهای عادی متفاوت تعریف می نماید و با این وجود اخلاق پیامبر در برابر همسرانشان به شدت عادلانه، با محبت و بزرگوارانه بود به حدی که یان مسئله باعث جسور شدن برخی از همسرانشان گردید که این مسئله موجب تشر قرآن به ایشان گردید.
3- توجه به برخی نکات به راحتی اتهامات ناشایستی که به لحاظ ازدواجهای متعدد به پیامبر وارد می شود، را رد می کند، اولاً این که حضرت پیامبر در 25 سالگی با بیوه ای 40 ساله ازدواج کردند و تا سن 50 سالگی به ازدواج با همین بانوی 65 ساله بسنده کرده بودند، ثانیاً بین همسران پیامبر که در سنین 50 تا 63 سالگی با حضرت ازدواج کردند تنها 2 نفر از آنها دوشیزه بودند و بقیه بیوه بودند، ثالثاً بیشتر همسران پیامبر از میانسالگی رد شده بودند و سالخورده محسوب می شدند و این ازدواجها بیشتر جنبه حمایتی یا کرامتی داشتند، رابعاً همانطوری که گفته شد برخی از ازدواجهای پیامبر کاملا جنبه مصلحتی داشتند و بعضاً تنها در جهت تألیف قلوب بین اقوام و قبائل با پیامبر اسلام رخ داد که بعضاً تنها در همان حد خواستگاری و سپس خواندن عقد خاتمه یافتند، خامساً آیه 52 سوره احزاب گرفتن همسر دیگر (غیراز مواردی که ذکرشد) برای پیامبر را ممنوع کرده است که در متن شبهه به آن اشاره نگردیده است که مجموع این عوامل هرگونه ادعای زشت و ناپسندی در قبال پیامبر عزیز اسلام را رد میکند.
4- اگر قرآن در خصوص ازدواجهای پیامبر به ظاهر تسهیلاتی را چه به لحاظ تعداد و چه به لحاظ نوع رابطه با همسرانش تعیین کردند در جای دیگر نیز تکلیف خاصی مثل تهجد و نمازشب را به عنوان یک واجب به صورت ویژه برای پیامبر تعیین میکند (78 و 79 اسراء)، به راستی چگونه ایام شریف عمر پیامبر که سرشار از بذل جان و مال و عمر و پذیرش خطر و سختی جهاد، مهاجرت و ایثار برای هدایت انسان آن هم بین جاهلان عرب بوده است را می توان با این اتهامات خدشه دار کرد؟!

اخیراً شبهه ای در خصوص مفهوم شهادت و مقایسه آن با خودکشی در فضای مجازی منتشر شده است که لازم دیدم خیلی کوتاه و مختصر به این شبهه پاسخ گویم:

کسی که در اوج شکست و ناامیدی و در راه فرار از حل مشکلاتش و در حالی که زندگی برایش به نهایت تلخی رسیده است، اقدام به خودکشی می کند در نقطه مقابل کسی قرار دارد که به امید احیای دین خدا و مبارزه با ظلم و دفاع از مظلوم دست از جان می شوید، وجه تمایز بزرگ دیگر بین خودکشی و شهادت این است که خودکشی از سوی خالق حکیم، امری حرام و از بزرگترین گناهان است و حال این که شهادت امری مستحب و چه بسا واجب است، مسلماً کسی که در راه اجابت دستور خدا از زندگی شیرینش دست می کشد با کسی که در راه نافرمانی خدا به زندگی تلخش پایان می دهد در دو قطب مخالف قرار دارد و همین است که یکی در برترین جایگاه های بهشتی و دیگری در پست ترین جایگاه های جهنم قرار دارد.

یکی از مواردی که در دولت های متعدد مورد اعتراض و بعضاً چانه زنی قرار گرفته است بحث تأیید صلاحیت نامزدها توسط شورای نگهبان و یا بحث نظارت استصوابی این نهاد است و این در صورتی است که برای این مسئله شواهد قانونی و عقلی مشخصی وجود دارد که به برخی از آن ها می پردازم:

1- یکی از شواهد محکمی که در خصوص نوع نظارت شورای نگهبان در انتخابات وجود دارد صراحت بند 9 اصل 110 قانون اساسی موضوع چگونگی امضای حکم ریاست جمهوری توسط رهبری است:
“امضا حکم‏ ریاست‏ جمهوری‏ پس‏ از انتخاب‏ مردم‏. صلاحیت‏ داوطلبان‏ ریاست‏ جمهوری‏ از جهت‏ دارا بودن‏ شرایطی‏ که‏ در این‏ قانون‏ می‏ آید، باید قبل‏ از انتخابات‏ به‏ تأیید شورای‏ نگهبان‏ و در دوره‏ اول‏ به‏ تأیید رهبری‏ برسد.”

2- مورد دیگری نیز در اصل 120 قانون اساسی است که به بحث تأیید صلاحیت نامزدها اشاره دارد:
"هر گاه‏ در فاصله‏ ده‏ روز پیش‏ از رای‏ گیری‏ یکی‏ از نامزدهایی‏ که‏ صلاحیت‏ او طبق‏ این‏ قانون‏ احراز شده‏ فوت‏ کند، انتخابات‏ به‏ مدت‏ دو هفته‏ به‏ تاخیر می‏ افتد."

3- اصل‏ شصت و دوم قانون اساسی نیز به لزوم کنترل شرایط انتخاب شوندگان اشاره دارد:
"مجلس‏ شورای‏ اسلامی‏ از نمایندگان‏ ملت‏ که‏ به‏ طور مستقیم‏ و با رأی‏ مخفی‏ انتخاب‏ می‏ شوند تشکیل‏ می‏ گردد. شرایط انتخاب‏ کنندگان‏ و انتخاب‏ شوندگان‏ و کیفیت‏ انتخابات‏ را قانون‏ معین‏ خواهد کرد."

4- اصل‏ نود و نهم قانون اساسی به جایگاه نظارتی شورای نگهبان در تمام انتخابات ها اشاره دارد لیکن وقتی تعیین نمی کند که این مرجع نظارت باید گزارش های نظارتی خود را برای داوری به نهاد دیگری بدهد طبیعتا این چنین نتیجه گیری می شود که شورای نگهبان هم ناظر و هم داور است و عملا این مسئله موید نوع نظارت استصوابی شورای نگهبان است:
"شورای‏ نگهبان‏ نظارت‏ بر انتخابات‏ مجلس‏ خبرگان‏ رهبری‏، ریاست‏ جمهوری‏، مجلس‏ شورای‏ اسلامی‏ و مراجعه‏ به‏ آراء عمومی‏ و همه‏ پرسی‏ را برعهده‏ دارد."

5- قانون اساسی در اصل های متعدد (116 و 64 و 62 و...) نحوه انجام نظارت یا اجرا در انتخابات را به قانون حواله می دهد که بر همین مبنا قانون انتخابات تصویب گردیده است البته در اصل 6 قانون اساسی برای این که مشخص شود چه همه پرسی هایی می تواند در کشور برگزار گردد این گونه می گوید "این قانون معین می کند" لیکن در مورد کیفیت و نحوه اجرا و نظارت می گوید "قانون معین می کند" که این تفاوت نشان می دهد که قانون اساسی به قوانینی که بعداً در خصوص انتخابات وضع می گردد اشارت دارد که البته در آن دقیقا به همه ابعاد وظایف شورای نگهبان و دولت در انتخابات اشاره دارد.

6- یکی از شبهاتی که به بحث تأیید صلاحیت نامزدها در انتخابات مجلس وارد می کنند این است که با توجه به این که مرجع تصمیم گیری گزارش های چهارگانه نهادهای امنیتی و اطلاعاتی هستند این عمل می تواند توسط دولت هم انجام شود و نیازی به شورای نگهبان نیست و این در حالی است که اولاً جمع بندی این گزارش ها معمولاً به یک قضاوت نسبی نیاز دارد چرا که ممکن است در یکی از این گزارش ها مواردی باشد که باید در کنار گزارشهای دیگر مورد قضاوت قرار گیرد و چه بسا مواردی پیش بیاید که حتی شورای نگهبان لازم بداند که یک تحقیق نهایی برای این جمع بندی ها، خودش یا از طریق سایر مراجع و نهادها بنماید. ثانیاً دولت به عنوان کسی که خودش برخاسته از احزاب و جریان های سیاسی است اگر بخواهد جمع بندی گزارشهای نهادهای امنیتی را انجام دهد چه بسا در قضاوت دچار جانب داری گردد و دولت ها تلاش کنند مجلسی که با خودشان هماهنگ است را رقم بزنند.

7- بحث تأیید صلاحیت نامزدهای انتخابات در بدو انقلاب توسط کمیته ای که توسط حضرت امام تشکیل شد صورت گرفت و با تشکیل نهاد شورای نگهبان بحث تأیید صلاحیت به این شورا محول گردید و این مسئله نه از سوی کسانی که قانون اساسی را تنظیم کردند و نه از سوی حضرت امام خمینی و نه از سوی مقام معظم رهبری و نه سایر کسانی که امروز به این مسئله اعتراض دارند با اعتراض مواجه نشد. به راستی اگر دولت های نهم و دهم می خواست تأیید صلاحیت را خودش انجام دهد آیا کسانی که امروز دولتمرد هستند به شدت معترض نمی شدند؟! پاسخ به این سوال خود نشان می دهد که بحث تأیید صلاحیت باید از سوی یک نهاد بی طرف و قانونی که اتفاقا از بدو تأسیس این کار را برمبنای قانون انجام می داده است ادامه دهد در غیراینصورت بیم دیکتاتوری از سوی دولت ها خواهد رفت.

8- نه تنها حضرت امام خمینی و مقام معظم رهبری در خصوص بحث نظارت استصوابی و یا تأیید صلاحیت نامزدها اعتراض نکردند بلکه نسبت به این مسئله تأکیداتی نیز در خصوص جلوگیری از برخی جریان های منحرف حتی بعضا با ذکر نام برخی جریان ها (مثل انجمن حجتیه ای ها و ملی مذهبی ها و ...) داشتند که این مسئله نشان می دهد بحث تأیید صلاحیت نامزدها مورد تأیید و تأکید ولایت فقیه بوده است.