اخیراً عده ای که دچار عدول از آرای مردم، فراخواندن ایشان به لشگرکشی های خیابان، نافرمانی از دستور ولی فقیه، تمرد از قانون اساسی، گرا دادن به دشمنان برای فشار خارجی و تحمیل تحریمهای هوشمند بر کشور شدند، ادعا میکنند که ما با توجه به بصیرت و شناختمان از احمدی نژاد در برابر او ایستادیم در حالی که ایشان خودشان بدترین ضربه را در تاریخ انقلاب اسلامی به نظام وارد کردند و زشتترین بدعت را در کشور بنا نهادند و بیشترین خسارات مادی و معنوی را به مردم وارد کردند و ادعای بصیرت فتنه گران به غایت مسخره و به نهایت مضحک است.

ادعای بصیرت از سوی قماشی که روی ضدانقلاب را سفید کرد با کوردلی و از بغض احمدی نژاد کوشید تا تیشه به ریشه نظام، تبر به تنه انقلاب و آفت به منافع ملی بزند بس خنده آور است و اگر چه برای چنین ادعایی، نیاز به پاسخ نیست ولی با فرض این که شاید کسی تحت تأثیر این ادعاها قرار گیرد توضیح میدهیم که ما احمدی نژاد را دچار تغییر و تحول میدانیم همانطور که هاشمی، خاتمی، موسوی و برخی دیگر از شخصیتهای انقلاب را دچار تحولات و تغییرات بنیادین یافتیم و البته این اصلا ما را از حضور بسیار انقلابیونی که تا آخرین ثانیه های عمرشان بر مسیر انقلاب، استقامت کردند و از آرمانهایش کوتاه نیامدند، غافل نمی کند.

یکی از علامات تغییر افرادی مثل احمدی نژاد، هاشمی، موسوی و … این است که جای دوستان و دشمنانشان عوض شده است و دیگر دوستداران انقلاب برای ایشان سینه سپر نمی کنند، بلکه دشمنان انقلاب از رفتارهایی چون حضورشان در انتخابات خوشحال میشوند. وقتی همان هاشمی که توسط اصلاح طلبان مورد توهین و تهمت قرار میگرفت به عنوان یکی از رهبرانشان تلقی میشود، وقتی که مسعود رجوی، سرکرده منافقین در سال 92 از هاشمی دعوت به نامزدی در انتخابات میکند، وقتی که خاتمی، کروبی و موسوی به محبوب ضدانقلاب و امید اسرائیل تبدیل میشوند، وقتی که حضور احمدی نژاد در انتخابات به جای این که باعث خوشحالی نیروهای انقلاب شود، با پایکوبی ضدانقلاب مواجه میشود، اینها یعنی این افراد متحول شده اند.

غیر از این که با تغییر و جابجایی دوستان و دشمنان هر شخصی میتوان متوجه تغییرات بنیادین وی شد، از میزان تغییرات گفتارها، مواضع و رفتارها در موضوعات یکسان هم میتوان متوجه شدت و زاویه تغییرات افراد گردید و نگاهی به مواضع و رفتارهای شخصیتهایی مانند احمدی نژاد، هاشمی، موسوی، روحانی، لاریجانی، کروبی و… نشان میدهد که ایشان چقدر نسبت به برخی موضوعات مهم مثل ولایتمداری، استکبار ستیزی، قانونمندی، فساد ستیزی، رانت خواری، بی عفتی، بی حجابی و…  تغییر موضع یا تغییر رفتار داشته اند.

همانطور که اگر کسی بگوید من از اول میدانستم هاشمی، موسوی، کروبی یا خاتمی با نظام و رهبری زاویه پیدا خواهند کرد یا به دنبال ضربه زدن به انقلاب خواهند رفت نمی پذیریم، امروز به آن کسانی که مدعی بصیرت فتنه گران هستند و میگویند ایشان از روز اول میدانستند احمدی نژاد دچار انحراف میشود هم میگوییم این ادعا نسبت به احمدی نژادِ انقلابی و ولایتمدار آن روزها از روی بغض بود و نه از روی بصیرت و دلسوزی برای انقلاب. ما معتقدیم حتی اگر کسی مثل زبیر توسط پیامبر(ص) سیف الاسلام لقب گرفته باشد، یا اگر توسط مقام عظمای ولایت ذخیره انقلاب یا بازگردانده قطار انقلاب به ریل خوانده شده باشد، بازهم از تغییر، فتنه، انحراف و ایستادن در برابر امام خود مصون نیست چرا که انسان ذاتا موجودیست مختار.

لذا ضمن احترام به سابقه همه بزرگان و زحمت کشان انقلاب، حالشان را ملاک میدانیم و بر همین اساس هم نسبت به ایشان موضع می گیریم و نه این که پیش پیش و مغرضانه نسبت به افراد موضع خصمانه بگیریم و حرف دلمان را در قالب پیش بینی بیان کنیم و بعد هم خودمان با انواع روشها ایشان را به سمت گمراهی و انحراف هل دهیم و بعد هم که آن ادعاها محقق شد با ادعاهای مضحکی مثل بصیرت فتنه گران بخواهیم رفتارهای زشت و مغرضانه خود را توجیه کنیم و از انحراف دیگران ابراز مسرت و خوشحالی کنیم.

باتوجه به این که کم کم به فضای انتخابات نزدیک میشویم و بعضاً سوالی که دوستان جریان انقلابی و ولایی در خصوص راهبرد انتخاباتی این جریان برای سال 96 مطرح میکنند؛ لازم میدانم 4 توصیه را در پاسخ به ای دوستان تقدیم نمایم:

1- باید مد نظر داشته باشیم که تأکید مهم مقام معظم رهبری درباره پرهیز از ورود زودهنگام به فضای انتخاباتی و پرهیز از دوقطبی سازی جامعه را سرلوحه تمام مباحث خودمان قرار دهیم؛ و خدای ناکرده نظرات و حتی لحن نظراتمان به نحوی نباشد که برخلاف این دغدغه های مقام معظم رهبری باشد. مسلماً میتوان نظر مردم را با رعایت اخلاق سیاسی و عدم خدشه به منافع ملی و وحدت ملی حفظ کرد.

2- درتعیین گزینه نهایی حتی در ذهنمان نباید عجله کنیم و از همین الان باید به گزینه های انقلابی که مورد علاقه و توجه ما هستند بگوییم که هدف از ورود به این عرصه، نباید صرف ماندن تا آخر باشد؛ یعنی اگر از گزینه هایی هم دعوت میکنیم که به میدان بیایند باید به ایشان بگوییم که برای ائتلاف، وحدت و حتی کنارکشیدن به نفع کلیت انقلاب آماده باشند.

3- باید توجه داشته باشیم که اگر چه بسیار بعید است که روحانی با این عملکرد ضعیف در اکثر زمینه ها، بتواند دوباره مثل سال 1392، نصف آرا را کسب کند؛ ولی این هم بعید است که گزینه های انقلابی نیز بتوانند به چنین موفقیتی در دور اول نائل شوند، لذا باید هدفگذاری جریان انقلابی برای همراهی در دور اول و پیروزی در دور دوم انجام شود.

4- درانتخاب و حمایت از گزینه های انقلابی نباید متعصبانه عمل کرد؛ چرا که این تعصب باعث انشقاق، درگیری و ریزش آرای جریان انقلابی و به نفع جریان متکی به غرب تمام شود؛ و بالعکس اگر گزینه های انقلابی و حامیانشان در مناظره ها و فعالیتهای انتخاباتی همکاری نمایند و همدیگر را تخریب نکنند، میتوانند از افزایش ناخواسته آرای جریان مقابل جلوگیری کنند.

در سخنان امروز (95/9/7) مفام معظم رهبری درباره علت ناکامی برجام شنیدیم:

«مشکلات موجود در توافق هسته ای به خاطر عجله در زودتر به سرانجام رساندن توافق است»

که این سخنان ایشان باعث شد تا برخی از رسانه ها، با نقل قول سخنان مقام معظم رهبری در تاریخ 94/6/4، طوری وانمود کنند که سخنان ایشان تناقض دارد:

«آنچه مهم است این است که این مذاکرات را آقایان توانستند ختم کنند، چون بالاخره خود کِش دادنِ مذاکرات یک مسئله‌ای بود و توانستند سر این مسئله را ببندند؛ خود این خیلی کار مهمّی است.»

اما نکته اولی که باید در پاسخ به این شبهه مطرح کرد این است که:

1- جمله امروز مقام معطم رهبری درباره به سرانجام رساندن توافق است و حال این که جملات سال گذشته ایشان درباره خاتمه دادن به مذاکرات بود و نه خاتمه دادن به روند نهایی شدن توافق، چرا که ایشان در پایان جملاتشان درخصوص اهمیت خاتمه دادن به مذاکرات اینچنین گفتند:

«حالا ان‌شاءالله که اگر گوشه‌کنارش مشکلی هم وجود داشته باشد، با تدبیر شماها و دیگرانی که مسئولند، برطرف خواهد شد. به‌هرحال از همه‌ی برادران و خواهران که مشغول کار هستند، ما تشکّر میکنیم.»

2- و اما چرا مقام معظم رهبری بر ختم کردن مذاکرات به عنوان یک امتیاز نام بردند؟ برای این که در هر مرحله از تمدید توافق، طرف مقابل ضمن زیاده خواهی های بیشتر، دولت ما را به تنازل بیشتر وا میداشت که این روند را از ژنو تا لوزان و وین به روشنی مشاهده کردیم که چگونه دولت در درصد غنی سازی، میزان ذخیره سوخت، تعداد سانتریفیوژ، رفع تحریمها و…، نسبت به توافق قبلی عقب نشینی میکرد.

3- بحث دیگر این که باوجود تأکید مقام معظم رهبری بر خاتمه مذاکرات (و نه نهایی کردن توافق)، اما ایشان در تمام طول مذاکرات بارها بر خطوط قرمزشان تأکید کردند و هرگز نگفتند بابت به سرانجام رساندن مذاکرات، این خطوط رعایت نشود! خطوط قرمزی مانند رعایت تناظر و همزمانی تعهدات یا لغو کلیه تحریمها (به جای تعلیق بخشی از آنها) که اگر رعایت میشدند، برجام به خسارت محض تبدیل نمیشد و طرف مقابل هم نمیتوانست به راحتی از زیر بار تعهداتش فرار کند.

4- مسلماً اهل فن میدانند که از زمانی که توافق در وین تنظیم شد تا زمانی که این توافق، نهایی، تصویب و اجرا شد، دولت به کرات در موارد مختلفی عجله کرد که این عجله کردن ها مهمترین علت ناکامی برجام میتوانند تلقی شوند:

الف- مدت زیادی از دادن توافق و ملحقات آن به مجلس در قالب یک لایحه استنکاف نمود و اصرار داشت که اصلا برجام در مجلس بررسی نشود و در طول بررسی برجام در کمیسیون برجام نیز به صورت روزشمار، برای هر روز بررسی آن 100 و 150 میلیون دلار خسارت برمی شمردند. و یا در حالی که کمیسیون برجام، ایرادات برجام را به خوبی تقویم کرده بود، در نهایت به جای اعمال آن گزارش، یک طرح از پیش آماده شده توسط تیم حامی برجام در مجلس ظرف 20 دقیقه تصویب گردید.

ب- یا در حالی که مقام معظم رهبری در متن مجوز مشروط اجرای برجام، با تعیین شرایطی تلاش کرد تا ایرادات برجام را در شیوه اجرای آن بپوشاند، اما این شروط نه گانه هم به خاطر سهل انگاری و عجله در رساندن برجام به روز اجرا، رعایت نشد که از جمله آنها میتوان به شروط اخذ تضمین رسمی از رئیس جمهور آمریکا و یا عقد قرارداد مطمئن برای باطراحی و بازسازی قلب رآکتور اراک (که دولت به جای تنظیم قرارداد با شرکتهای طرف 5+1، یک قرارداد با یک شرکت زیر مجموعه سازمان انرژی هسته ای تنظیم کرد تا هر چه زودتر یکی از شرطهای 9 گانه را سمبل کند!) و یا منع هرگونه تحریم جدید یا… اشاره نمود.

ج- در نظر نگرفتن مواردی مثل همین ممانعت از تمدید تحریمهایی که مهلتشان پایان می یابد، امکان برداشت راحت پولهای بلوکه شده در برجام و بهای نفت های فروخته شده در پسابرجام، ممانعت از دست اندازی کنگره و مراجع قضایی آمریکا به اموال ایران، یا ممانعت از ایجاد امکان نقض روح توافق بدون این که متن آن نقض شود و… میتوانند علت ناکامی برجام تلقی گردند که در صورت عدم عجله در تنظیم و تأیید متن برجام، میتوانستند هزینه کارشکنیهای طرف مقابل در برجام را افزایش دهد.

5- همانطوری که آقای روحانی در 93/6/8 گفتند: «مسئولیت مذاکرات هسته ای را شخصاً برعهده دارم» ایشان با مسئولیت خودشان مذاکرات را برخلاف توصیه های مقام معظم رهبری مبنی بر پرهیز از خوشبینی به طرف مقابل و رعایت خطوط قرمز و شروط رهبری، به پیش بردند و اجرایی کردند و رهبری بارها از ایشان که بعضا توسط منتقدان به عنوان خائن یا سازشکار خطاب میشدند حمایت کردند تا مسیر حرکت دولت برای تحقق هدفش در مذاکرات هموار گردد، و امروز حامیان دولت نمیتوانند از نداشتن اختیارات در موضوع هسته ای گلایه کنند، هرچند ممکن است شبهاتی مطرح نمایند، اما به صورت منطقی نمیتوانند عجله شان در نهایی کردن و اجرای برجام را که مهمترین علت ناکامی برجام بود را انکار کنند.

آقای جعفرزاده که با ادعای ولایتمداری و خط قرمز دانستن فتنه توانست از شورای نگهبان تأییدیه و از مردم انقلابی رشت رأی بگیرد، اخیراً در دفاع از دانش آشتیانی وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش، دارای سوابق مشارکت در فتنه 88 و حمایت از متحصنین مجلس ششم، بانگ برآورد که چه وقت داستان فتنه تمام میشود و تا کی میخواهید با فتنه کاسبی کنید و کی قرار است آن را فراموش کنید!؟ حال این که شایسته بود در آن روز، اولاً به فراری دادن فانی، وزیر قبلی آموزش و پرورش از پاسخگویی بابت فساد 8000 میلیارد تومانی در مجلس انتقاد کند و ثانیاً با توجه به سوابق دانش آشتیانی در فتنه 88، از جمله فیلمی که در مجلس قبل از حضور و صحنه گردانی وی در تحصن دانشگاه امیرکبیر نمایش داده شد، با وزارت نامبرده مخالفت کند، نه این که در حمایت از وی سخن بگوید و منتقدین را به کاسبی فتنه متهم کند و خواستار فراموشی فتنه شود! و ثالثاً نه این که فتنه را تحریف کند و به چیزی که بین دو نامزد انتخاباتی ایجاد شد، تقلیل دهد!

پس از رفتار آقای جعفرزاده در حمایت از رأی اعتماد به فعال فتنه 88 و تاختن به کسانی که سوابق فتنه را عامل عدم صلاحیت افراد برای پستهای کلیدی میدانند، مردم و شخصیتهای انقلابی گیلان همزمان با مراسمات عزاداری سیدالشهداء، از ایشان و تلاش برای فراموشی فتنه به شدت انتقاد کردند و علیه فتنه، فتنه گران و حامیان آن شعار دادند که این مسئله طی چند شب باعث شد آقای جعفرزاده خطاب به خانواده شهدا و متدینین رشت نامه ای بنویسد و بدون عذرخواهی، بر خط قرمز دانستن فتنه تأکید کند! لیکن این نامه نتوانست زخم مردمی را مرهم شود که در مبارزه با فتنه، خالق حماسه 8 دی (مقدمه حماسه ملی 9 دی) بودند، چرا که ادعای آقای جعفرزاده، نتوانست عمل شنیع ایشان در حمایت از فعال فتنه و دعوت به فراموشی مسئله فتنه را از ذهن ها بزداید.

آقای جعفرزاده اما همچنان نه تنها حاضر به پذیرش اشتباه خود نشد، بلکه کسانی را که به ایشان انتقاد داشتند، مورد توهین قرار دادند و برخی مثل آیت الله پروایی (نماینده مردم گیلان در مجلس خبرگان) را نیز به دلیل داشتن سن جوانی و نداشتن سوابق حضور در جبهه تحقیر و در ادامه ایشان را دعوت به مناظره کردند! که احتمالاً با توجه به عملکرد ایشان و ادبیات غیر مؤدبانه شان در برابر مخاطبان و منتقدان در این مدت، این دعوت مورد اجابت قرار نگرفت، چرا که بحث فتنه، محکومیت فتنه و بی صلاحیتی حامیان و شرکای فتنه، مسئله ای نیست که امروز به مناظره نیاز داشته باشد، هر چند اینجانب به شخصه حاضرم با نامبرده در هر مکانی که ایشان میگویند در خصوص عملکرد ایشان به خصوص در مورد سخنانشان در روز اعتماد به دانش آشتیانی مناظره نمایم، لیکن بعید میدانم ایشان دعوتشان به مناظره چیزی جز تیری در تاریکی برای فرار از انتقادات باشد.

اعتراضات به رفتار جعفرزاده در مجلس با لحن بی ادبانه ایشان خطاب به آیت الله پروایی، نماینده محترم مجلس خبرگان دوباره تشدید شد و برخی جمع های دانشجویی ضمن اعلام تلاش برای اخذ مجوز برای تجمع در برابر دفتر ایشان، بیانه ای صادر کردند که این بیانیه با واکنش مجدد آقای جعفرزاده مواجه شد و پس از توسل به تهمت و تحقیر در دفعات قبل، این بار به ابزار تهمت نیز متوسل گردید، او نامه ای به وزیر کشور نوشت مبنی بر این که قرار است به دفترش تعرض شود و اموالش تخریب گردد! و منت گذاشت که تاکنون جلوی واکنش حامیان خود را گرفته است! و در انتها نیز درخواست کرد که از دادن مجوز برای این تجمع جلوگیری گردد! و حال این که به جای تلاش برای محدود کردن منتقدین، ساده تر این بود که به اشتباه خویش اعتراف میکردند و بابت آن، از همشهری های حماسه آفرین خود در 8 دی، پوزش می طلبید.

برد ترامپ در انتخابات از این جهت که مطمئناً یکی از مهمترین موضوعات مطروحه در مناظره ها و مصاحبه های انتخاباتی آمریکا و مورد نظر لابی های صهیونیستی مسئله ایران بود، بعید است که به تحلیل و برنامه آنها برای مواجه با ایران ارتباط نداشته باشد و در واقع بر سرکار آمدن بوش و ترامپ که سیاستهای خصمانه شان در برابر ایران، علنی تر بود و یا انتخاب بیل کلینتون و اوباما که بیشتر به فشارهای نرم تمایل داشتند، بعید است که به سیاستهای دولتهای وقت ایران، به لحاظ ایستادگی یا سازش پذیری در برابر آمریکا بی ارتباط بوده باشد.

نگاهی به سوابق تاریخی ایران و آمریکا، پس از پیروزی انقلاب اسلامی نشان میدهد که اساساً هرجا که دولتهای ایران در برخوردشان با آمریکا محکمتر ایستادند، دولتهایی در آمریکا بر سرکار آمدند که فشار از نوع نرم را بیشتر دنبال کرده اند و هر وقت دولتهای ایران نرمش بیشتری از خود نشان دادند، دولتهایی در آمریکا بر سر کار آمدند که فشار سخت را بیشتر در دستور کار قرار داده اند.

برای این سابقه یک تحلیل منطقی هم قابل ارائه است، چرا که هرجا دولتهای ایران در برابر تهدیدهای آمریکا بیشتر تنازل کرده اند، طرف مقابل به گزینه های جسورتر به عنوان رئیس جمهور فرصت داده است تا از روحیه تنازل دولتهای ایران استفاده بیشتری ببرد و هر جا که دولتهای ایران در برابر تهدیدهای آمریکا محکمتر ایستاده اند، طرف مقابل به روشهای موذیانه تر یا همان نرمتر برای دشمنی متوسل شده است.

نتیجه: آنها که تغییر و تحولات آمریکا را مبنای تغییر رویکرد سیاسی ایران میدانند و فکر میکنند با آمدن ترامپ مثلاً باید بیشتر محتاط بود، اشتباه محاسباتی بزرگی دارند، چرا که اساساً برد ترامپ در انتخابات محصول همین تفکر سازشکارانه و مذبذبانه است و حتی اگر کسی دوست دارد امثال ترامپ به قدرت نرسند و یا موفق نشوند، بازهم تنها چاره اش ایستادگی و عدم تنازل است و این یعنی تنها نوع مواجهه موفق با آمریکا، مقاومت است.

لغو سخنرانی علی مطهری امروز (95/8/3) با عنوان «تحلیل واقعه کربلا» در مشهد به دستور دادستانی، موجب نامه نگاری وی خطاب به رئیس جمهور گردیده است که در آن ضمن درخواست برخورد با عاملان لغو این سخنرانی، تهدید به استفاده از توان مجلس در این خصوص مینماید و در دو سه جای نامه نیز تلویحاً امام جمعه مشهد را مقصر معرفی میکند، اتهامی که فورا از سوی دفتر امام جمعه مشهد تکذیب میشود، که در همین خصوص مطلب زیر تقدیم میگردد:

در ابتدا نگاهی گذرا به اظهارات دو سال پیش (در تاریخ 93/9/3) علی مطهری در همایشی مشابه با عنوان «تببین حماسه حسینی» در مشهد می نماییم:

«یکی از دلایل مهم حوادث ناگوار سال 88 حضور احمدی نژاد در جشن پیروزی انتخابات و سخنرانی وی بود و به نظر من حضور و سخنرانی احمدی نژاد در جشن پیروزی سبب تحریک طرف مقابل بوده و سبب دو قطبی شدن جامعه شد و در جریان فتنه باید دو طرف محاکمه می‌شدند»

در این مطلب قصد ندارم دوباره تفصیلاً به وارونه نمایی علی مطهری درباره فتنه پاسخ بگویم، اما مختصر این که دمیدن در شیپور تقلب گسترده، از ماهها قبل از انتخابات شروع شد و در روز انتخابات به اوج رسید و حتی با دعوت به اغتشاش در صبح روز انتخابات و با باج خواهی از نظام و حتی همراهی با دشمنان همراه شد که هیچ عقل سالمی نمیتواند چنین روندی را حاصل تحریک جشن برد انتخاباتی (که همیشه معمول بوده است) و یا مسائل مشابه بداند!

اما هدف اصلی ارائه این مطلب درباره لغو سخنرانی علی مطهری و واکنش او، استفاده از منطق خود او در همین رابطه است که در ادامه تقدیم میگردد:

1- علی مطهری که بارها احمدی نژاد را تنها به این بهانه که باعث تحریک طرف مقابل شده است، شروع کننده، شریک و مقصر فتنه معرفی کرده است، چطور خودش را بابت تحریک دیگران با توجه به حرفهای ناروایش برای تحریف فتنه و تطهیر سران خائن فتنه مقصر نمیداند در حالی که مردم و نظام روی خیانت فتنه حساس هستند؟!

2- علی مطهری جشن انتخاباتی برنده انتخابات را عامل تحریک و ادعای تقلب بزرگ و قانونشکنیهای گسترده و طولانی معرفی میکند، پس چطور حرف نسنجیده و انتساب ناروایش مبنی بر استقبال حضرت امام رضا(ع) از کنسرت را عامل تحریک و لغو سخنرانیش در مشهدالرضا(ع) نمیداند؟!

3- آیا تنها لغو سخنرانی علی مطهری ، مهم و منافی آزادی بیان است که باید این طور برایش به تهمت و تهدید متوسل شود؟! آیا ندادن مجوز همایش و یا لغو سخنرانی منتقدین دولت در دانشگاه های مختلف در موضوعات فنی مثل برجام، FATF، IPC، و… ارزش پیگیری و نامه نوشتن و بانگ برآوردن نداشت؟!

4- وقتی لغو سخنرانی علی مطهری آن هم با یک موضوع تکراری و محتوای قابل پیش بینی او را این چنین به خشم آورده است، پس چرا از فتنه گران که بدون طی مراحل قانونی، بدون ارائه مستندات محکمه پسند و تنها از طریق دعوت به لشگرکشی خیابانی خواستار لغو نتیجه انتخابات 40 میلیونی مردم شدند، خشمگین نشد؟!

5- لغو سخنرانی علی مطهری تنها چند ساعت از وقت او و مدعوینی که به قول او از راه دور برای این همایش آمده بودند را هدر داد که این امر موجب خشم وی گردیده است، پس چطور است که برای 8 ماه صرف وقت و هزینه 75 میلیونی ایرانی که هر یک به نوعی درگیر خسارات فتنه شدند و هستند، خون غیرتش به جوش نیامد؟!

حرف آخر: اگر کسی منصفانه به سؤالات فوق بیندیشد، مسلماً سیاست دوگانه، ناعدالانه و مغرضانه علی مطهری را نمیتواند انکار نماید، آری! علی مطهری در جایی که احساس کند حقی از خودش یا دوستانش ضایع شده است، گریبان چاک میدهد، تهمت میزند، فحش میدهد و تهدید میکند و درجایی که منافع و امنیت 75 میلیون ایرانی بازیچه بی ظرفیتی، قانونشکنی و خیانت سران خائن فتنه میشود، یا سخنرانی آنان که هدف توهین و تهمت دولتمردان قرار دارند لغو میگردد، به مانند ابوموسی اشعری ردای حکمیت می پوشد و ژست بی طرفی میگیرد!

پس از سخنان روشنگرانه آیت الله آملی لاریجانی مبنی بر این که روحانی از سویی شعار آزادی بیان می‌دهد و از سویی خواهان برخورد با برخی رسانه‌ها است، نوبخت، معاون و سخنگوی دولت، خواهان برخورد با رسانه‌های هتاک شد و گفت:

«دولت به آزادی بیان در چارچوب قانون معتقد و به حاشیه امن داشتن عده ای هتاک معترض است»

که در پاسخ به این سخنان سخنگوی دولت می‌گویم:

آقای نوبخت! در این سه سال و اندی که از عمر دولت پر‌مدعای‌تان می‌گذرد، چه کسی بیش از شما و رئیس دولت متبوعتان هتاکی کرده است؟! بی‌سواد، بی‌شناسنامه، بیکار، متوهم، بروید به جهنم، رانتخوار تحریم، کاسب تحریم، افراطی، زبان نفهم، کودک، رسانه میلی، بزدل، ترسو، تعامل هراس و ... را چه کسی به منتقدان خود حواله داده است؟! آیا این‌ها مصداق هتک و توهین و افترا نیستند؟!

آقای نوبخت! آیا این توهین‌ها به نجومی بگیران، مفسدان فساد 8000 میلیاردی و به آمریکای بدعهد انجام شده است و یا به منتقدان، کارشناسان و رسانه‌های داخلی که به لحاظ فنی به برجام، FATF ،IPC و... ایراد گرفتند؟! آیا حالا چنین دولتی می‌تواند مدعی و معترض هتاکی دیگرانی باشد که مدام از سوی دولتمردان مورد توهین، هتک، تهمت، افترا و توقیف قرار گرفته‌اند؟!

آقای نوبخت! آیا پاسخ دندان شکن آیت الله آملی لاریجانی به اظهارات آقای رئیس جمهور در اففتاحیه نمایشگاه مطبوعات، باید باعث می‌شد در توجیه تناقض ادعای آزادی بیان و درخواست برخورد و توقیف منتقدان و رسانه‌های‌شان، ایشان را با برچسب رسانه‌های هتاک ، شایسته قلم شکستن، دهان بستن و زبان بریدن قلمداد کنید؟!

جناب سخنگو! برای یک بار هم که شده به جای گفتن، بشنوید، اگر این توهین‌ها به سبب خنک شدن دل‌تان است که هیچ، خنک شوید و به کارتان برسید ولی اگر فکر می‌کنید مردم، ادا و اطوار مبادی اخلاق‌تان را جدی می‌گیرند و ژست مدعی آزادی بیان بودن‌تان را باور می‌کنند، باید بگویم که زهی خیال باطل! مردم بسی زیرک‌تر از آنند که شما می‌پندارید فقط ترسم این است که دیر دریابید!

پس از بالا گرفتن دامنه اعتراضات مردم، ایثارگران و خانواده معظم و معزز شهدا به اظهارات زشت جعفرزاده در طلب فراموشی فتنه در روز رأی اعتماد به 3 وزری جدید و دادن نشانی غلط درخصوص سران فتنه به رئیس جمهور سابق، وی نامه ای را در جهت تقلیل فشارها منتشر کردند که در بخشی از نامه جعفرزاده میخوانیم:

«موارد مطروحه توسط اینجانب هیچگاه در تعارض با فرمایشات مقام معظم رهبری (مد ظله) نبوده و نیست و به جهت جلوگیری از سوء استفاده ی فرصت طلبان، به کرار اطاعت پذیری خود را از رهبری و مقام عظمای ولایت (مد ظله) در سخنرانی ام متذکر شدم و سرباز مطیع و محض رهبری بوده و مدافع همیشگی اصل ولایت فقیه می باشم و آمادگی داشته و دارم 30% باقی مانده سلامتی ام را نیز در این راه (دفاع از ولایت فقیه) تقدیم و اهدا نمایم. در ضمن امیدوارم که سران فتنه (اعم از کسانی که در حصر هستند و یا ازادنه در بیرون جولان می دهند) به توصیه و نصایح مقام معظم رهبری (مد ظله) عمل نموده و این قائله ختم به خیر شود تا بنای کاسبی و تجارت از فتنه و فتنه گری جمع شده و کشور بتواند در کمال آرامش به راه اصلی خود که همانا توسعه و پیشرفت می باشد در زیر چتر رهبری ادامه مسیر دهد.»

اگر چه نامه جعفرزاده به ظاهر روی خط قرمز بودن فتنه و ولایتمداری تأکید دارد اما اگر قرار باشد او این خط قرمز بودن را تنها در حرف نشان دهد و در مواقعی چون رأی اعتماد به وزرا، انتقادات به سوابق فتنه گری افراد را کاسبی فتنه بداند چه فایده ای دارد! این که ایشان برای گرفتن تأیید صلاحیت از شورای نگهبان، اخذ رأی از مردم رشت و ساکت کردن مردم معترض شهرش، بگوید ولایتمدار است و فتنه را خط قرمز میداند، ولی پشت تریبون مجلس و در زمانی که این اوصاف را باید عملاً ثابت کند به نفع حامیان فتنه بانگ برآرد و در حمایت از حامیان فتنه، مخالفان را کاسب فتنه بخواند چه سود! آنچه که ما به آن معترضیم، ادعاهای ولایتمداری و مخالفت با فتنه ایشان نبوده است بلکه رفتار ایشان در گاه عمل است، این مسئله را ایشان باید با التزام عملی به ولایت فقیه ثابت میکردند و نا با التزام زبانی!

جعفرزاده در مجلس، رئیس جمهور قبل را مقصر اصلی فتنه قلمداد کرد و حال این که او با تمام نقاط قوت و ضعفش، رئیس جمهور قانونی کشور بود و فتنه گران کسانی بودند که با بی ظرفیتی تمام دربرابر باخت انتخاباتی، بر قانون اساسی، نظام، رهبری و رأی مردم شوریدند و حتی از گرا دادن به دشمن هم دریغ نکردند! پس جعفرزاده نه تنها فتنه را خط قرمز نمیداند، بلکه فتنه را #تحریف میکند و برای تطهیر سران خائن فتنه، نشانی غلط از فتنه و فتنه گری میدهد، اینجاست که ثابت میشود، جعفرزاده اگر هم نتواند موجب فراموشی فتنه شود لااقل خواهد کوشید تا مفهوم فتنه را دچار تحریف نماید و این رفتار زشت وی، نمیتواند خشم مردم انقلابی رشت را فرونشاند، لذا تا زمانی که ایشان رسماً عذرخواهی کند و فتنه را صحیح و درست تعریف و نه تحریف کند، دست از اعتراض برنخواهیم داشت.

بیش از سه سال از عمر دولت حسن روحانی میگذرد و نگاهی به عملکرد ایشان نشان میدهد که وی و دولتش در موقعیت های مختلف، گفتارها و رفتارهای کاملاً متناقضی دارند که به چند مورد از تناقضات روحانی و دولتش در ادامه اشاره میگردد:

1- آقای روحانی از یک سو توصیه به ادب و اخلاق و نقدپذیری و اعتقاد به اهمیت نقد میکند و از سوی دیگر روزی نیست که با عباراتی چون بی سواد، بی شناسنامه، ترسو، بزدل، به جهنم، لرزان، نفهم، انقلابی نما، رانتخوار تحریم، بیکار، متوهم، افراطی، هتاک و... منتقدان داخلی را ننوازند.

2- از تناقضات روحانی این که ایشان از سویی خود را معتقد به آزادی بیان نشان میدهند و از سوی دیگر رسانه های منتقد را با اخطار، شکایت، توقیف، تنبیه، توهین و کاهش یارانه مطبوعات مواجه میکند.

3- آقای روحانی از سویی اشتغال و اقتصاد را مسئله اصلی کشور نشان میدهد و از سوی دیگر تمام نگاهش را در این 3 سال و اندی، متوجه به دست بیگانگان نمود و از توان و ظرفیتهای داخلی برای حل مشکلات کشور غفلت نمود و سالها صنعت و تولید کشور را به وزرای فرتوت و باندباز نمیسپرده و وزرای غیر اقتصادی را عوض کند.

4- از تناقضات روحانی و دولتش این که از سویی 3 سال دولت قبل را بابت اتهامات ثابت شده، ثابت نشده و حتی تبرئه شده زیر سؤال بردند و از سوی دیگر مفاسدی مانند کرسنت، فیشهای نجومی، فساد صندوق ذخیره فرهنگیان، نفوذی های دولت و ... را کم اهمیت نشان دادند و نهایتاً هم مانع برخورد قانونی قوه قضاییه با مفسدان میشود.

5- آقای روحانی و تیمش از سویی از حضرت اباعبدالله(ع) و امام خمینی(ره) و مقام معظم رهبری و انقلاب دم میزنند و از سوی دیگر، از عاشورا و امام خمینی درس مذاکره میگیرند و از خطوط قرمز رهبری عدول میکنند و مدام آرمانهای انقلاب را دچار تحریف میکنند.

6- از تناقضات روحانی این که ایشان از سویی وانمود میکنند که در خصوص انتصابات دولتی و تخلفاتشان، اهل رابطه بازی و باندبازی نیست و از سوی دیگر عملاً درانتصابات، تنظیم لیستهای انتخاباتی و برخورد با مفاسد، کاملاً به روابط خانوادگی و حزبی توجه دارند.

7- آقای روحانی از سویی از قبل از برجام، آن را کارگشای حل مشکلات آب، هوا، غذا، اشتغال، رونق میدانست و برای هر روز تأخیر در آن خسارت میلیاردی تعیین میکرد و از سویی پس از برجام میگوید حالا تازه نهال کاشته ایم و تا برجامهای 2 و 3 و ... ننویسیم مشکلات حل نمیشود.

8- آقای روحانی از سویی در دیدار با مسئولان کشورهای غربی و اتحادیه اروپا مدام طرف مقابل را به رعایت تکالیف خود هشدار میدهد و عدم رعایت آنها را موجب ناپایداری برجام میشناسد و از سوی دیگر در دیدار با مردم و رسانه های داخلی مدام از موفقیت برجام و رفع تحریمها سخن میگوید!

9- آقای روحانی از سویی میگوید به اقتصاد مقاومتی اعتقاد دارد ولی از سوی دیگر میبینیم که برخلاف مبانی این نوع اقتصاد که درونزا و برون نگر است، زایش درون کشور را معطل گشایشهای خارج از کشور کرده است و از منابع، توان و ظرفیت داخلی غفلت نموده است.

10- آقای روحانی از سویی مدعی است که حامی تولید و اشتغال است ولی در عمل بیشترین ماحصل برجام، عقد قراردادهای کلان در حوزه های کم اهمیت با شرکتهای خارجی، واردات گسترده حتی در حوزه هایی که کشور در آنها توانمند است، تلاش برای افزایش مناطق آزاد که مبادی اصلی واردات و قاچاق هستند، میباشدا

11- از تناقضات روحانی این که ایشان از سویی مدعی شفافیت و صداقت است ولی از سوی دیگر در خصوص فیشهای نجومی، ارائه آمار و گزارشهای رسمی کشور، معرفی قراردادهای خارجی و جمع آوری اطلاعات ثروتمندان، غیر شفاف و غیر صادقانه عمل میکند.

12- آقای روحانی از سویی دیگران را به رعایت قانون سفارش میکند و از سوی دیگر خودش درباره جایگاه مجلس در تصویب قراردادها و توافقات خارجی، در مواجهه با نهادهای قانونی مثل شورای نگهبان، در تعهدات مالی نسبت به صداوسیما و سپاه غیرقانونی عمل میکند و به گروکشی میپردازد.

اخیراً کلیپی از صحبتهای مهدی خزعلی منتشر گردیده است که در این کلیپ او برای این که خود را تندرو نداند، به سابقه حضور خود در جبهه، اشاره میکند و سپس برخی از اتهامات ثابت شده و نشده را بهانه میکند تا خود را از تندرویی مبرا و دیگران را به آن متهم کند.

یکی از مواردی که مهدی خزعلی با بکار بردن لفظ «چریدن» مطرح میکند،‌ اتهام زمین خواری 650 هکتار زمین بیخ گوش تهران به محمد جواد لاریجانی است، او میگوید در زمانی که در جبهه میجنگیده است، محمد جواد لاریجانی مشغول تصرف این زمینها بوده است. با یک جستجو در خصوص این اتهام به چند نتیجه میرسیم، اولاً اتهامی که علیه محمد جواد لاریجانی تاکنون مطرح بوده، 342 هکتار بوده است، ثانیاً آنچه که یکی از نزدیکان ایشان تأیید کرده است تنها20 هکتار است،‌ ثالثاً اتهامی که علیه ایشان مطرح شده است یکبار رد شده است و اکنون در دور دوم رسیدگی قرار دارد. با توجه به این موارد، حکم نهایی هر چه که باشد، نشان میدهد اتهامات مهدی خزعلی درباره محمد جواد لاریجانی نه دقیق است و نه قطعی! و بحث دیگر این که محمد جواد لاریجانی در سالهایی که مهدی خزعلی میجنگیده است، در کنار ولایتی و ظریف، از اعضای تیم سیاست خارجی کشور و در مقطعی نیز مسئول مذاکرات در خصوص قطعنامه 598 بوده است.

از دیگر اتهاماتی که ایشان در این سخنرانی و سخنرانی های دیگر مطرح کرده است، درباره درآمد 800 میلیارد دلاری دولتهای نهم و دهم است و جالب است که این حرف را با ژست عدالت طلبی و انصاف میگوید؟! و حال این که نظامات مالی کشور کاملا مشخص و قابل کنترل هستند و مراجعی مانند دیوان محاسبات و سازمان بازرسی نیز بر چگونگی عملکرد دولت نظارت دارند و درآمد نفتی کشور براساس بودجه سالانه، در بخشهای مختلف اعم از بودجه جاری، حقوق کارکنان، بودجه های عمرانی، پروژه های صنعتی، طرح های مختلف در اقصی نقاط کشور، تمرکز زدایی، مسکن مهر و... هزینه شده است و این ادعا که امثال مهدی خزعلی، کل درآمد نفتی دولت قبل را گم شده و سرقت شده نشان دهند خود نشان از بی دقتی و بی اخلاقی ایشان دارد و تازه این بخشی از ماجراست و بخش دیگر این که برخلاف آنچه که امثال مهدی خزعلی نشان میدهند، درآمد دولتهای نهم و دهم و دولتهای هفتم و هشتم، از نظر قدرت خریدی که دلارهای نفتی بر مبنای قیمت جهانی طلا وارد میکرده یکی بوده است.

ایشان در این سخنرانی اتهامات دیگری نیز مطرح میکند که عموماً با محاکمه و مجازات مجرمان همراه شده است، لیکن طوری سخن میگوید که انگار نه انگار این اتهامات و مفاسد در همین نظام و عموماً در زمان دولت قبل، کشف و مورد مقابله قرار گرفتند. البته مهدی خزعلی در خلال اتهامات غیردقیق و تندی که به دولت قبل وارد میکند، به فیشهای حقوقی این دولت هم انتقاد میکند، لیکن انتقاد اصلی او به دولت روحانی چیز دیگری است، او میگوید چرا دولت روحانی از مفاسد فاسدترین دولت پرده بر نمیدارد! و این در صورتی است که دولت روحانی دراین مدت تمام تلاشش را انجام داد تا اتهامات عدیده ای را به دولت قبل وارد کند که کذب بودن بسیاری از آن اتهامات مانند اتهام 3000 بورسیه غیرقانونی اثبات شد و بسیاری از آن اتهامات نیز در حد بیان چند جمله و بدون ارائه مستندات انجام گردید و این نشان میدهد دولت روحانی نه تنها برای افشاگری مفاسد دولت قبل هیچ کم کاری نکرده است، بلکه برای این کار، به انواع تهمت و بی انصافی هم متوسل شده است و اگر تعداد مفاسد افشا شده دولت قبل با تصوراتش منافات دارد، وقتش است که تصوراتش را اصلاح کند.

البته مهدی خزعلی هرگز نمیتواند سیمای انسان منصف و دلسوز را به خود بگیرد و هرچقدر هم که به سابقه جبهه اش اشاره کند، اجر همان را نیز ضایع میکند، او اگر منصف و دلسوز بود، هرگز از فتنه و خیانتهای فتنه گران حمایت نمی کرد، هرگز مفاسد دوره اصلاحات در قراردادهای نفتی، دانشگاه هاوایی، خصوصی سازی های پر از فساد، مفاسد کرباسچی، پولهای شهرام جزایری و... را نادیده نمیگرفت! او دولت قبل و هرکسی را که دوست نداشته باشد به فساد، تقلب و تخلف متهم میکند، اما حاضر نیست آن همه بی ظرفیتی، قانونشکنی، خدشه به منافع ملی، امنیت ملی و وحدت ملی، خیانت به کشور و گرا دادن به دشمن از سوی سران فتنه و مهدی هاشمی و... را تقبیح نماید! او اگر انسان صادق و دلسوزی بود، امام خمینی(ره)، امام خامنه ای، حاج قاسم سلیمانی، شهدای هسته ای، شهدای مدافع حرم و همه شخصیتهای انقلابی و ولایی را با تهمت و توهین مواجه نمیکرد و دل در گروی خائنان به کشور نمینهاد.