در پاسخ به این حرف حسن روحانی:

“توانمندی نیروهای مسلح ما را دیگران متوجه می‌شوند؛ بیان و تکرار آن ضرورتی ندارد!”

آقای روحانی! این که دیگران (احتمالا منطورتان همان دشمنان است)، بدون مانور، بیان و تکرار (درباره توان نظامی مان)، چگونه قرار است متوجه قدرت نظامی ما بشوند به کنار!! و این که بدون بیان و تکرار، چگونه دیگران متوجه جدیت کامل ما در حفظ امنیت ایران و منطقه میشوند هم به کنار!! سوال این است که آیا اهمیت نمایش قدرت در قرآن را هم ندیدید؟! آنجا که خداوند در آیه 60 سوره انفال میفرماید:

و اعدوا لهم ما استطعتم من قوه و من رباط الخیل ترهبون به عدو الله و عدوکم و آخرین من دونهم لا تعلمونهم الله یعلمهم

و تا می توانید در برابر آن ها نیرو و اسب های آماده بسیج کنید تا با آن، دشمن خدا و دشمن خودتان و دیگر دشمنان را که آن ها نمی شناسید و خدا می شناسد بترسانید.

پس به حکم قرآن حکیم، فقط داشتن قدرت کفایت نمی‌کند بلکه ما به مانور قدرت با تمام قدرت به عنوان یک ابزار بازدارنده، برای ترساندن دشمن نیاز جدی داشته، داریم و خواهیم داشت و با مانورهای نظامی ، صحبت از توان نظامی و تکرار این صحبت‌ها، تأثیر مانورها و جدیتمان را در ذهن دشمنان اسلام و انقلاب تثبیت می‌نماییم و اگر این بیانها و تکرارها مهم نبود، چه دلیلی وجود داشت که آمریکا و حتی کشورهای کوچک نیز مدام از توان نظامیشان به خصوص در برابر ایران سخن گویند؟! و آیا سکوت در چنین شرایطی موجب جسورتر شدن دشمن برای حمله، تهدید، تحقیر و باج خواهی علیه ایران نخواهد شد؟!

در حالی که تا کنون افرادی مثل ترکان، سیف، جهانگیری و تعدادی دیگر از مسئولان دولت یازدهم، مصرانه دولت قبل را عامل سرمایه گذاری و خرید اوراق قرضه در آمریکا و مقصر دستبرد 2 میلیاردی این اموال معرفی کرده بودند، افرادی مثل عراقچی و دولتمردان سابق این خرید را مربوط به سال 82 دانستند و هیچکدام هم از مواضع خود عقب نشینی نکردند تا اینکه امروز روحانی در سفر استانی به کرمان، با حالتی طلبکارانه و البته با یک عقب نشینی آشکار، دولت قبل را مقصر این برداشت معرفی کرد! لیکن نه برای سرمایه گذاری و خرید اوراق قرضه! بلکه بابت عدم خارج کردن این اموال! و جالب اینکه ایشان نه دولت اصلاحات را بابت این سرمایه گذاری مبتنی بر اعتماد به آمریکا مقصر میداند و نه سیاستهای ذلیلانه دستگاه دیپلماسی و ضعف مفرط برجام در ممانعت از دست اندازی دولت، کنگره و دادگستری آمریکا به اموال ایران را در این سرقت موثر و نه دولت خود را در آن مقصر میداند! ضعفی که اخیرا موجب صدور محکومیت ایران به جریمه 10/5 میلیارد دلاری بابت عملیات تروریستی 11 سپتامبر از سوی دادگاه آمریکا نیز شده بود!

امروز روحانی در جمع فرهنگیان، سخنی گفت که چندی پیش سایت هاشمی هم به آن پرداخته بود، او امروز در جمع فرهنگیان در حالی که بحث اسلام انقلابی و انقلاب اسلامی هیچ ارتباطی به موضوع همایش و حتی مسائل روز ایران و جهان نداشت، به استناد آثار شهید مطهری، اسلام انقلابی را مردود دانست، اما آنچه که شهید مطهری در آن عصر مردود دانست، اسلام انقلابی مد نظر گروهک فرقان و جریان منافقین بود و نه اسلام انقلابی راستین. وقتی یک جریان انحرافی مثل منافقین، اسلام را بد بشناسد، مطمئنا برداشتش از اسلام انقلابی هم انحرافی خواهد بود و آن کلام شهید مطهری، به برداشت التقاطی منافقین از عبارت اسلام انقلابی مربوط بود و جالب این که این مسئله در پاورقی همان مقاله هم ذکر گردیده بود، و نه اسلام انقلابی که انقلاب را به پیروزی رساند و اهل مبارزه و استکبارستیزی نگاه داشت، اشتباه بودن سخنان روحانی درباره عبارت اسلام انقلابی با یک تحقیق ساده درباره نظر امام خمینی (ره) درباره اسلام انقلابی به وضوع اثبات میگردد چرا که ایشان میگوید:

«مهمترین ثمره جنگ، استمرار روح «اسلام انقلابی» بود»

تمجید حضرت امام از «اسلام انقلابی» دیگر جایی برای توضیح روحانی باقی نمیگذارد، سوتی روحانی مثل توئیت هاشمی نیست که بگوید فرد دیگری آن را تحریف کرده است، از دهان خودش درآمده است، البته او مدتهاست که با هر ابزاری، تفکر انقلابی و مشخصه هایش را مورد هجمه قرار میدهد، مدتهاست که مشخصه هایی مثل ساده زیستی، استکبارستیزی،‌ مردم داری، انقلابی گری، دین مداری، عدالتجویی، استقلال جویی و… را با عباراتی مانند پوپولیستی، ماجراجویی، عوامفریبی، افراطی گری، تندروی، تعامل، توهم، بیکاری و… مورد هجمه قرارداده است، او مدتهاست که انقلاب، مؤلفه ها و نیروهایش را میزند و از هیچ فرصتی برای این کار دریغ میکند و بیان جملات امروز او در رد اسلام انقلابی هم ریشه در همین طرح زدن انقلاب، مؤلفه ها و حامیانش دارد که یکی از مهمترین شان، اسلام انقلابی جاری در عمق وجود انقلاب است.

حسن روحانی، در سفر استانی به سمنان (1395/1/31): «برای من جای تعجب است که برخی می‌خواهند القاء کنند که ملت ایران پیروز نیست و آمریکا پیروز است. برای من جای تعجب است که برخی می‌گویند، دیپلمات‌های ایرانی پیروز نیستند بلکه صهیونیست‌ها پیروز هستند. کجا رفت تعصب ملی؟ کجا رفت غیرت دینی؟ چرا واقعیت‌ها را برای مردم بازگو نمی‌کنید؟ چرا نمی‌خواهیم در برابر عظمت ملت ایران که یک موفقیت بزرگ تاریخی به‌دست آورده سر فرود آوریم؟ آمریکا عظمت دارد، یا صهیونیست یا ایران عزیز ما؟»

آقای روحانی! دلواپسان ما نه تنها عزت ملی و غیرت دینی دارند، بلکه از هوش سرشاری نیز برخوردارند، میفهمند وقتی رییس بانک مرکزی کشور میگوید در برجام “تقریبا هیچ” چیز عاید کشور نشده یعنی چه! میفهمند وقتی از 150 میلیارد دلار دارایی بلوکه شده تنها به 3 میلیارد دلار از دارایی مان دست یافته ایم یعنی چه، میفهمند علی رغم گذشت حدود 100 روز از برجام و 80 روز از توافق هواپیما با ایرباس، هنوز آمریکا مجوزی برای انعقاد قرارداد نهایی صادر نکرده یعنی چه، دلواپسان میفهمند وقتی وزیرخزانه داری آمریکا میگوید ما به همه کشورها و موسسات دنیا اعلام کرده ایم که در معاملاتشان بدانند که ایران هنوز چالشهای غیرهسته ای دارد به معنی تهدید به عدم معامله با ایران است، دلواپسان میفهمند چرا هنوز بانکهای بزرگ دنیا حاضر به همکاری با ایران نیستند یعنی چه، دلواپسان میدانند بازگشت تحریمها به بهانه های حقوق بشری و موشکی و تروریسم و سایبری و … یعنی تضییع همه امتیازاتی که در برجام داده ایم، مردم هوشیارند که آمریکاییها چگونه با کارشکنی و بدعهدی مانع رسیدن ایران به سهم خودش در برجام شده اند، مردم حواسشان هست همین رفت و آمد اروپایی ها هم تا کنون به قراردادی که موجب بهبود اقتصاد، تولید، زیرساختهای کشور و اشتغال باشد نگردیده است و آنها فقط به دنبال بازار فروشی برای محصولات خودشانند. آری آقای روحانی! دلواپسان هم عزت ملی شان به جاست، هم غیرت دینی شان و هم هوش سرشارشان، ولی آیا شما هم همه چیزتان به جا هست؟!

پس از پیام صریح مقام معظم رهبری در حرم مطهر امام رضا (ع) مبنی بر خسارت محضی که در برجام وارد شده و مخالفت با برجامهای2و3 درباره چانه زنی در تغییر قانون اساسی، کاهش توان دفاعی، جلوگیری از حمایت از فلسطین و لبنان و سوریه و یمن و به رسمیت شناختن اسراییل و… جریانی که برجام را فتح الفتوح نشان میداد تا به این بهانه برجامهای دیگری را با عقب نشینی در حوزه های دیگر در برابر آمریکا رقم بزند، در لاک دفاعی فرو رفته است و هنوز نتوانسته پاسخی به سخنان صریح رهبری ارائه نماید، چرا که واکنش خارج از مسیر قانونی تنها جایگاه سست و شکننده دولت را بیش از پیش تضعیف خواهد کرد که این امر با حضور یکباره هاشمی و روحانی و هیأت همراهشان در کیش تحت تدابیر سخت امنیتی همراه شد و موجب گردید که برخی از رسانه ها سفر هاشمی و روحانی به کیش را با هدف هماهنگی و ایجاد شرایط خاص برای نظام معرفی کنند، لیکن به نظر میرسد که:

1- بعد از فتنه 88 و مشاهده انسجام و توان مدیریت نظام در شرایط بحران، شخص یا جریانی به سرش بزند که دوباره کشور را به سمت فتنه ای جدید سوق دهد.

2- باتوجه به این که فرماندهی کل قوا با شخص مقام معظم رهبری است و تمام قوا نسبت به مسائل کشور توجیه و با مردم و رهبری نیز کاملاً همراهند، هیچ جریانی نمی تواند با اقدامی غیرقانونی در برابر توان مردم، بسیج و امنیتی کشور، دچار اشتباهی از جنس اشتباهات بنی صدر یا سران فتنه گردد.

3- هرچند که انتخاب یک مجلس خبرگان انقلابی، امید بدخواهان را در خصوص تغییر رهبر و یا شورایی شدن آن ناامید کرد ولی این که در یک حرکت انتحاری بخواهند روی تمام موقعیت خود به یکباره قمار نمایند بسیار بعید است.

4- علی رغم این که هیچ خطر جدی با چنین تجمعاتی متوجه نظام نمیشود، ولی این احتمال منتفی نیست که برخی بخواهند با یک مانور نمایشی و طرح برخی شایعات، شرایط جامعه و میزان همراهی ایشان را با نقشه های خود آزمایش نمایند که البته معمولاً وقتی این آزمایشها با شکست و عدم همراهی مردم در فضای رسانه ای و اجتماعی مواجه میشود، تکذیبیه هایی از جنس اعلام همراهی کامل با نظام و رهبری امری دور از ذهن نخواهد بود.

یکی از اختلاف نظرهای مقام معظم رهبری و رئیس جمهور، بحث خوشبینی و یا بدبینی به توافق است، برخی مثل خود رئیس جمهور بعد از رسیدن به توافق طوری وانمود کردند که انگار حرف ایشان مبنی بر خوشبینی به مذاکرات به کرسی نشسته است و همین تلقی را در صحبت هایشان هم نشان دادند، اما آنچه که شاهدیم کاملاً برخلاف تلقی رئیس جمهور است که مختصراً به برخی ابعاد فرجام برجام اشاره میکنم:

1- تجربه همین حدود 30 ماه مذاکره نشان داده است که هیچ یکی از شئون حکومت آمریکا اعم از دولت، خزانه داری، کنگره و دادگستری آمریکا نه تنها از خودشان پایبندی به روابط غیرخصمانه با ایران نداشته اند، بلکه در قبال برخورد با هر سه توافق ژنو، لوزان و برجام طوری رفتار کرده اند که حتی اگر نقض توافق حسابشان نکنیم، حداقل به قول دولتمردان با روح توافقات منافات اساسی داشته است، این بدعهدی ها تا به آنجا انجامیده که پس از گذشت 50 روز از موعد اجرای تعهدات طرف مقابل در اجرای برجام، هنوز بسیاری از این تعهدات محقق نگردیده است.

2- در بین شئون حکومتی آمریکا، رئیس جمهور فعلی آمریکا، بیشترین تمایل را به حفظ برجام دارد و اجرای بسیاری از تعهدات برجام به دستورات 120 و 180 روزه شخص وی بند است و این مسئله با توجه به نامزدهای ریاست جمهوری فعلی آمریکا که اکثراً از همین الان به عدم پایبندی خود به برجام اذعان دارند، یا اساساً محقق نمیشود و یا با افزایش بدعهدی ها و فشارهای طرف مقابل در حوزه های دیگر همراه خواهد شد.

3- برآیند مصوبات و اعضای کنگره آمریکا در همین چند ماهه نشان دهنده مواضع سخت ایشان نسبت به ایران است و همانطوری که همه شاهد بودیم، اوباما بدون استفاده از حق وتوی خودش (وحتی برخی از لابیگری های پشت پرده)، از پس تصویب برجام در کنگره برنمیامد که این خود نشان از شکنندگی بیشتر برجام در آمریکا در برابر فشارهای آتی برجام دارد.

4- دادگاه های آمریکا طی همین مدت پس از اجرای برجام نشان داده اند که هیچ التزام و توجهی به برجام ندارند و شاید هم فرصت فعلی را برای برداشت از دارایی های ایران مغتنم میدانند و به همین دلیل تاکنون شاهد همکاری دادگاه های آمریکا و کنگره و حتی دولت آمریکا در جهت بریدن جریمه های میلیاردی بابت اشغال لانه جاسوسی آمریکا و عملیات تروریستی11 سپتامبر و… علیه ایران بوده ایم.

5- یکی از مسائلی که برجام را تهدید میکند وابستگی بیش از حد اقتصادی و تبلیغاتی دولت به برجام است، تا حدی که حتی حاضر به انتشار برخی بدعهدی های طرف مقابل و پیگیری در خصوص آنها نیست و این مسئله اگر چه در ظاهر موجب کوتاه آمدن ایران و استمرار برجام میشود، ولی نهایتاً موجب افزایش زیاده خواهی های طرف مقابل و تشدید خطر فروپاشی برجام خواهد شد.

6- هرچند که برجام در نهایت ضعف و طوری نوشته شده و دست طرفهای مقابل را برای تحریم به بهانه های دیگر کاملاً بازگذاشته است، تاحدی که بتوانند تمام تحریم های هسته ای و حتی بیشتر از آن را این بار به بهانه های موشکی و حقوق بشر و ترویستی بازگردانند، ولی یقیناً مردم و نظام غیور ما، در برابر چنین برجام بی اثری، با آرا و تصمیمات خودشان موضع لازم را در آن هنگام، خواهند گرفت.

هم زمان با روز 16 آذر، سالروز استکبارستیزی دانشجویان در سال 1332، آقای حسن روحانی در قامت رئیس جمهور ایران در جمع دانشجویان حاضر شد و به ایراد سخنرانی پرداخت. در سخنرانی ایشان 4 مسئله بیشتر به چشم آمد که به آنها می پردازم:

• از قلم انداختن موضوع اصلی روز دانشجو، یعنیاستکبارستیزی و ایستادگی دانشجویان در برابر نفوذ آمریکا در ایران، مسئله ای نیست که بتوان به راحتی آن را نادیده انگاشت، جنبش دانشجویی همواره با استکبارستیزی و ظلم ستیزی آمیخته بوده است و این که جناب روحانی عبارت جنبش دانشجویی را بدون اشاره ای به مقوله های استکبار، آمریکا، دشمن و مقاومت در برابر استکبار بیان می کند، خواسته یا ناخواسته در جهت استحاله جنبش دانشجویی و روز دانشجو برآورد می شود.
• اصرار بر بیان این مسئله که انتقاد به نهادها و قوای دیگر سخت است و دولت برای از خود شروع و دعوت به نقد کرده است دو ایراد دارد، اول این که هم اکنون به راحتی به همه نهادها وقوای کشور مورد انتقاد می شود و حتی منویات رهبری و خواسته های ایشان نیز توسط رسانه های پرشمار زنجیره ای و شخصیت های مطرحی مانند روحانی، هاشمی، زیباکلام و علی مطهری و … در بین افراد غیر مشهور مورد نقد و حتی بعضاً مورد هتک قرار می گیرد و این در صورتی است که انتقاد به عملکرد دولت بارها با توهین های متعددی مانند بی سواد، بی شناسنامه، به درک، به جهنم، رانتخوار تحریم، از جای خاص تغذیه شونده، بیکار، ترسو، بزدل، لرزان، بی هویت، تعامل هراس، افراطی، خشونت طلب، متوهم و … مواجه شده است و کاش دولت برای شروع، به جای دعوت به نقد و ادعای نقد پذیری،‌ تنها در برابر نقدها به توهین متوسل نشود.
• و اما مسئله دیگری که در سخنرانی روحانی وجود داشت و تیتر یک بسیاری از روزنامه های اصلاحاتی قرارگرفت جمله«ما فضای امن می خواهیم نه فضای امنیتی» بود که اگر چه این جمله مطلوب همه است، ولی بازهم باید دید که آیا رفتار دولت و شخص روحانی با این ادعا سازگار است؟! آیا می توان دنبال فضای امن بود ولی از کشف و بازداشت عوامل نفوذی خارجی و داخلی در کنار وزرا و دولتمردان ناراحت و نگران شد؟! آیا می توان به دنبال فضای امن بود ولی به عناصری که شدیدترین ناامنی ها و اختلافات داخلی کشور را در 88 رقم زدند، مقام و منصب و تریبون داد؟! آیا ابراز ناخورسندی از فضای امنیتی با تلاش شبانه روزی برخی دولتمردان برای تطهیر و آزادی سران فتنه ای که حتی پس از خاموشی آتش فتنه هم دست از بیانیه نویسی، دعوت به اغتشاش، کشته سازی و همکاری با رسانه های ضدانقلاب دست برنمی داشتند، سازگاری دارد؟!
• مقوله دیگری که در سخنرانی روحانی مورد تأکید بود «معیار بودن شاخص ها» بود، مثلا در خصوص مسائل اقتصادی به نرخ رسمی تورم به عنوان شاخص اشاره کردند در حالی که هم در مناظرات انتخاباتی و هم پس از آن در ابتدای کار دولت یازدهم مدام جیب مردم را شاخص می دانستند، ایشان پس از شاخص های اقتصادی به شاخص های اجتماعی و سیاسی اشاره کردند ولی به جای این که حتی عدد، رقم و یا آماری در این خصوص ارائه کنند به یک سوال به عنوان سند بسنده کردند، ایشان پرسیدند که «من از شما می پرسم سال 90 ،‌ 91، 92 شما برای 16آذر به این راحتی می توانستید اجتماع داشته باشید الان سال 93 و 94 همه دنبال 16 آذر هستند .زمانی بود کسی جرات نمی کرد بگوید جنبش دانشجویی از این کلمه می ترسیدند ». و این در صورتی است که در دولت های گذشته هم در روز 16 آذر مراسم پرشوری با پرسش و پاسخ آزاد با حضور مسئولان درجه یک کشوری در دانشگاه ها برگزار می گردید.

یکی از مواردی که در دولت های متعدد مورد اعتراض و بعضاً چانه زنی قرار گرفته است بحث تأیید صلاحیت نامزدها توسط شورای نگهبان و یا بحث نظارت استصوابی این نهاد است و این در صورتی است که برای این مسئله شواهد قانونی و عقلی مشخصی وجود دارد که به برخی از آن ها می پردازم:

1- یکی از شواهد محکمی که در خصوص نوع نظارت شورای نگهبان در انتخابات وجود دارد صراحت بند 9 اصل 110 قانون اساسی موضوع چگونگی امضای حکم ریاست جمهوری توسط رهبری است:
“امضا حکم‏ ریاست‏ جمهوری‏ پس‏ از انتخاب‏ مردم‏. صلاحیت‏ داوطلبان‏ ریاست‏ جمهوری‏ از جهت‏ دارا بودن‏ شرایطی‏ که‏ در این‏ قانون‏ می‏ آید، باید قبل‏ از انتخابات‏ به‏ تأیید شورای‏ نگهبان‏ و در دوره‏ اول‏ به‏ تأیید رهبری‏ برسد.”

2- مورد دیگری نیز در اصل 120 قانون اساسی است که به بحث تأیید صلاحیت نامزدها اشاره دارد:
"هر گاه‏ در فاصله‏ ده‏ روز پیش‏ از رای‏ گیری‏ یکی‏ از نامزدهایی‏ که‏ صلاحیت‏ او طبق‏ این‏ قانون‏ احراز شده‏ فوت‏ کند، انتخابات‏ به‏ مدت‏ دو هفته‏ به‏ تاخیر می‏ افتد."

3- اصل‏ شصت و دوم قانون اساسی نیز به لزوم کنترل شرایط انتخاب شوندگان اشاره دارد:
"مجلس‏ شورای‏ اسلامی‏ از نمایندگان‏ ملت‏ که‏ به‏ طور مستقیم‏ و با رأی‏ مخفی‏ انتخاب‏ می‏ شوند تشکیل‏ می‏ گردد. شرایط انتخاب‏ کنندگان‏ و انتخاب‏ شوندگان‏ و کیفیت‏ انتخابات‏ را قانون‏ معین‏ خواهد کرد."

4- اصل‏ نود و نهم قانون اساسی به جایگاه نظارتی شورای نگهبان در تمام انتخابات ها اشاره دارد لیکن وقتی تعیین نمی کند که این مرجع نظارت باید گزارش های نظارتی خود را برای داوری به نهاد دیگری بدهد طبیعتا این چنین نتیجه گیری می شود که شورای نگهبان هم ناظر و هم داور است و عملا این مسئله موید نوع نظارت استصوابی شورای نگهبان است:
"شورای‏ نگهبان‏ نظارت‏ بر انتخابات‏ مجلس‏ خبرگان‏ رهبری‏، ریاست‏ جمهوری‏، مجلس‏ شورای‏ اسلامی‏ و مراجعه‏ به‏ آراء عمومی‏ و همه‏ پرسی‏ را برعهده‏ دارد."

5- قانون اساسی در اصل های متعدد (116 و 64 و 62 و...) نحوه انجام نظارت یا اجرا در انتخابات را به قانون حواله می دهد که بر همین مبنا قانون انتخابات تصویب گردیده است البته در اصل 6 قانون اساسی برای این که مشخص شود چه همه پرسی هایی می تواند در کشور برگزار گردد این گونه می گوید "این قانون معین می کند" لیکن در مورد کیفیت و نحوه اجرا و نظارت می گوید "قانون معین می کند" که این تفاوت نشان می دهد که قانون اساسی به قوانینی که بعداً در خصوص انتخابات وضع می گردد اشارت دارد که البته در آن دقیقا به همه ابعاد وظایف شورای نگهبان و دولت در انتخابات اشاره دارد.

6- یکی از شبهاتی که به بحث تأیید صلاحیت نامزدها در انتخابات مجلس وارد می کنند این است که با توجه به این که مرجع تصمیم گیری گزارش های چهارگانه نهادهای امنیتی و اطلاعاتی هستند این عمل می تواند توسط دولت هم انجام شود و نیازی به شورای نگهبان نیست و این در حالی است که اولاً جمع بندی این گزارش ها معمولاً به یک قضاوت نسبی نیاز دارد چرا که ممکن است در یکی از این گزارش ها مواردی باشد که باید در کنار گزارشهای دیگر مورد قضاوت قرار گیرد و چه بسا مواردی پیش بیاید که حتی شورای نگهبان لازم بداند که یک تحقیق نهایی برای این جمع بندی ها، خودش یا از طریق سایر مراجع و نهادها بنماید. ثانیاً دولت به عنوان کسی که خودش برخاسته از احزاب و جریان های سیاسی است اگر بخواهد جمع بندی گزارشهای نهادهای امنیتی را انجام دهد چه بسا در قضاوت دچار جانب داری گردد و دولت ها تلاش کنند مجلسی که با خودشان هماهنگ است را رقم بزنند.

7- بحث تأیید صلاحیت نامزدهای انتخابات در بدو انقلاب توسط کمیته ای که توسط حضرت امام تشکیل شد صورت گرفت و با تشکیل نهاد شورای نگهبان بحث تأیید صلاحیت به این شورا محول گردید و این مسئله نه از سوی کسانی که قانون اساسی را تنظیم کردند و نه از سوی حضرت امام خمینی و نه از سوی مقام معظم رهبری و نه سایر کسانی که امروز به این مسئله اعتراض دارند با اعتراض مواجه نشد. به راستی اگر دولت های نهم و دهم می خواست تأیید صلاحیت را خودش انجام دهد آیا کسانی که امروز دولتمرد هستند به شدت معترض نمی شدند؟! پاسخ به این سوال خود نشان می دهد که بحث تأیید صلاحیت باید از سوی یک نهاد بی طرف و قانونی که اتفاقا از بدو تأسیس این کار را برمبنای قانون انجام می داده است ادامه دهد در غیراینصورت بیم دیکتاتوری از سوی دولت ها خواهد رفت.

8- نه تنها حضرت امام خمینی و مقام معظم رهبری در خصوص بحث نظارت استصوابی و یا تأیید صلاحیت نامزدها اعتراض نکردند بلکه نسبت به این مسئله تأکیداتی نیز در خصوص جلوگیری از برخی جریان های منحرف حتی بعضا با ذکر نام برخی جریان ها (مثل انجمن حجتیه ای ها و ملی مذهبی ها و ...) داشتند که این مسئله نشان می دهد بحث تأیید صلاحیت نامزدها مورد تأیید و تأکید ولایت فقیه بوده است.

مدتیست طرح بررسی کفایت سیاسی رئیس جمهور توسط برخی نمایندگان مجلس دنبال می شود که گویا به دلیل مانع تراشی رییس مجلس، این مسئله تاکنون روی میز مجلس قرار نگرفته است ولی با توجه به اهمیت مسئله به چند نشانه در این خصوص اشاره می کنم: