شبهه:

مسجدی کنار مشروب فروشی قرار داشت و امام جماعت آن مسجد درخطبه هایش هر روز دعا می کرد : “خداوندا زلزله ای بفرست تا این میخانه ویران شود .”
روزی زلزله آمد و دیوار مسجد روی میخانه فرو ریخت . و می خانه ویران شد . صاحب میخانه نزد امام جماعت رفت و گفت : “تو دعا کردی میخانه من ویران شود پس باید خسارتش را بدهی !”
امام جماعت گفت : “مگر دیوانه شدی ! مگر می شود با دعای من زلزله بیاید و میخانه ات خراب شود !”
پس هر دو به نزد قاضی رفتند . قاضی با شنیدن ماجرا گفت : “در عجبم که صاحب میخانه به خدای تو ایمان دارد ، ولی تو که امام جماعت هستی به خدای خود ایمان نداری ! ! !”
صادق هدایت

پاسخ شبهه:

وقتی نگارنده یک متن، کافری مثل صادق هدایت باشد، قابل پیش بینی است که داستانش را به سمتی ببرد تا تفکرات الحادیش را ثابت کند، معلوم است که او متدین را دروغگو و فریب کار و گناه کار را بهتر و صادقتر نشان میدهد، مسلم است که او حوادث و رخدادها را غیر حکیمانه، بی منطق و غیرخدایی جلوه می دهد، بدیهی است که روحانی را طوری نشان می دهد که اگر پای پول به میان باشد از اعتقاداتش دست بر میدارد، او حتی نمی داند که امام جماعت هر روز خطبه نمی خواند، اما اقتضای داستانش این است که کلمات را به نحوی کنار هم ردیف کند تا بی خدایی، بی دینی و پوچی را ترویج کند.

مسلماً اگر او یک فرد ملحد و ضد دین نبود می توانست مسیر داستانش را به نحوی دیگر به پیش ببرد، مثلا این که روحانی مشروب فروش را از کار زشتش آگاه کند و کمک کند تا شغلش را عوض نماید، یا بنویسد که روحانی مشروب فروش را قانع کرد تا محل مشروب فروشیش را عوض کند، یا این که برای خرابی مشروب فروشی بلایی با ویرانگری زلزه طلب نکند، یا طوری مشروب فروشی را خراب نکند که مسجد روی آن افتاده باشد، یا می توانست در پاسخ به شکایت مشروب فروش از زبان روحانی بخواهد تا به جای شکایت از وی، از خدای وی که مشروب فروشیش را خراب کرده شکایت کند و یا از او بخواهد که او هم علیه روحانی نفرین کند تا تلافی کرده باشد.

ولی وقتی ذهنی دچار غرض و مرض باشد، دکان مشروب فروشی را کنار مسجد تأسیس می کند! برای روحانی هر روز خطبه تصور می کند! دعای هر خطبه را زلزله می نویسد! زلزله اش را طوری حادث میکند که مسجد به جای این که صاف بیفتر دقیقا برود و روی مشروب فروشی بیفتد! و روحانیش را هم در پاسخگویی به شکایت مشروب فروش، آدمی بی عقل، کم هوش و دروغگو به تصویر بکشد! و این در حالی است که آن چه خداوند در عالم واقع محقق می کند حکیمانه و در جهت هدایت و تجلی ربوبیت وی و تربیت و آزمایش خلق است نه پوچ و بی هدف و عبث!

مسلماً اگر صادق هدایت عالم خلقت را پوچ و بی هدف و اموراتش را غیر حکیمانه نمی دانست در نهایت دست به خودکشی برای پایان دادن به حیات بی ارزشش نمیزد، یقیناً اگر تفکرات صادق هدایت، صادقانه و در مسیر هدایت بود، او را به ورطه خودکشی و پوچی نمی رساند و یقیناً ترویج چنین داستان ها و شبهاتی تنها در جهت گمراهی و بی ایمانی و پوچی افراد و جامعه و گناهی نابخشودنی است و معلوم است که چنین افرادی برای فرار از حقایق زندگی و در برابر تعارض های ذهنی شان، یا باید به مشروب پناه ببرند و یا به خودکشی و این است عاقبت کفر و عناد.

متن شبهه:

کاش کس? برا?مان گفته بود، که پراندن گنجشک روزه را باطل م?کند و ترساندن گربه ا? و له کردن گل ها? رو??ده ?? علف ها? سبز …

کاش کس? برا?مان از مبط?ت روزه گفته بود، رساندن غبار غم به قلب د?گر?، چشاندن شور? اشک به لب ها? د?گر?، ق? کردن اشتباه سال ها? خود به رو? د?گر?، و فرو کردن وجدان تن پرور در آب ب? تفاوت? و باق? ماندن بر جنا?ت سنگ?ن ب? مسئول?ت? تا اذان صبح…..

چه فرق? م? کند؛ رمضان باشد ?ا ت?ر ?ا جو?? …؛ هر روز? که دست? را گرفت?؛ دل? را بدست آورد?؛ اشک? را پاک کرد?، انسان? …….

روزه ? پره?ز بگ?ر?م ! پره?ز از قضاوت ، از دروغ ، از ر?ا ، از تهمت ،دورو??، از ن?رنگ ….

وگرنه تا بوده:

 انسانها?? بوده اند که بس?ار گرسنگ? کش?ده اند؛ ول? هرگز روزه نبوده اند

پاسخ شبهه:

در گام اول ممکن است متن فوق اصلا شبهه به نظر نرسد ولی در خلال بررسی متن هم به اصل شبهات و هم پاسخشان پرداخته خواهد شد:

• روزه ماه مبارک رمضان بر مسلمینی که عذر شرعی ندارند واجب است و برای این روزه حدود و شرایطی تعریف گردیده است که برخی از این شرایط برای باطل نشدن روزه است و برخی برای مقبول بودن آن و آن چه که بر ارزش روزه می افزاید این است که حدود اخلاقی آن نیز در کنار حدود شرعی آن حفظ شود تا یک روزه مقبول و انسان ساز انجام گیرد و مسلما چنین روزه ای خود به رشد و کمال انسان هم کمک میکند.
• اگر چه اساسا وقت سرمایه ای عظم است اما ایام و ماه ها به لحاظ ارزش و اعتبار مساوی نیستند، واقعیت این است که ارزش رمضان با سایر ماه های قمری، شمسی و میلادی اصلا یکی نیست، رمضان ماه مبارک خداست، ماه نزول قرآن کریم است، یک شب قدرش از هزار ماه برتر است. اساسا برخی از زمان ها و مکان ها نسبت به سایر اوقات و محل ها شرافت بیشتری دارند که در آنها امکان کمال و ثواب هم بیشتر مهیاست البته اگر انسان شاکر باشد و قدر بداند.
• استفاده از واژه جدیدی مثل «روزه پرهیز» در حالی که گرسنگی را نهی کند ولی پرهیز از قضاوت، دروغ، ریا، تهمت، دورویی را دستور دهد، به نوعی زیر سوال بردن روزه شرعی است، اساسا روزه دینی همه اینها هست و در کنارشان گرسنگی و تشنگی هم هست، اساسا روزه در جهت کنترل شکم، شهوت، خشم و همه نفسانیات تشریع شده است و روزه ای صحیح و مقبول است که هم حدود شرعی آن رعایت شود و هم حدود اخلاقی آن، هم مبطلات روزه در آن رخ ندهد و هم حق الناس، حق الله و حق النفسی در آن ضایع نگردد.
• از دیگر جنبه‌های این شبهه، گذر از مفهوم اسلام و دعوت به انسانیت است که در بندی از متن به این دعوت صراحتا اشاره شده است که متاسفانه در سخنان برخی منحرفین اعتقادی و شبهات ضد اسلامی روز به روز بیشتر نمایان میشود.
• اگر چه متن شبهه تلاش کرده تا اهمیت کم خوری و گرسنگی را در سازندگی انسان نادیده بگیرد و تحقیر کند ولی واقعیت این است که روزه داری حتی به واسطه انباشته نکردن شکم، درک سحر و فهم بخشی از مشکلات فقرا، نیز می تواند به لحاظ فردی و اجتماعی در رشد و کمال مؤثر باشد چه رسد به این که روزه داری با رعایت سایر جوانب و اخلاقیات روزه همراه گردد. همانطوری که نماز واقعی انسان را از فحشا و منکر دور می کند، روزه واقعی نیز چنین خاصیتی دارد و انسان را از غفلت، گناه و بی تفاوتی نسبت به مشکلات جامعه دور می کند و او را به کمال نزدیک می نماید.

مدتیست شخصی که خود را مهدوی فر و جانباز و رزمنده دفاع مقدس معرفی میکند برای مقام معظم رهبری نامه های سرگشاده می نویسد و در خلال نامه هایش، شبهات و کنایه هایی را مطرح میکند که به رسم گذشته به نامه دوازدهم وی هم پاسخ می دهم. او در این نامه از این که دوباره باب شهادت در سوریه باز شده است خود را خوشحال وانمود میکند و میگوید چون خودش مجروح و جانباز است، توان مشارکت در این صحنه را ندارد و فرزندش را هم چون قرار است در آزمون کنکور شرکت کند نمی تواند در چنین میدانی حاضر کند، لیکن خطاب به مقام معظم رهبری میگوید:
«اکنون که باب شهادت دوباره باز شده است و فرماندهان شجاع و فرزندان مردم فوج فوج به درجه رفیع شهادت می رسند، حضور حماسی فرزندان شما و یا حداقل یکی از فرزندان شما در جبهه ها بی تردید موجب تقویت روحیه رزمندگان و امید بیشتر آنها خواهد بود».
که البته آنانی که با نامه های مهدوی فر و وقاحت وی آشنایی دارند میدانند اینها جملگی کنایه هایی هستند تا وجهه رهبری و خانواده پاک ایشان را تخریب نماید که در پاسخ به ایشان میگویم:
1- مهدوی فر اگر واقعا احساس تکلیف میکرد و می خواست فرزندش را به سوریه بفرستد، مانند بسیاری از رزمندان دفاع مقدس درس و کنکور را بهانه نمیکرد و اگر قرار است او کنکور را دلیل مناسبی برای عدم حضور در جبهه بداند مطمئنا مسائلی مانند درس دادن در حوزه علمیه و یا هزینه ایجاد نکردن برای نظام را نیز به طرق اولی می تواند برای عدم حضور در جبهه ها به رسمیت بشناسد، اما اصل قضیه این است که مهدوی فر اصلا گویا تاکنون حتی درباره به اعزام نیرو به سوریه هیچ اطلاعاتی کسب نکرده است و الا می فهمید که سوریه نه نیروی پشت کنکوری میخواهد و نه طلبه غیرنظامی چرا که…
2- تنها نیروهای نظامی و آموزش دیده و داوطلب در سوریه حاضر میشوند و حتی از میان نیروهای غیر نظامی و بسیجی که مهارت دارند نیز اعزام نیرو مجاز نمی باشد، و اساساً شأن و جایگاه حضور ایران در میدان سوریه مستشاری است و این یعنی نیروهایی باید حاضر باشند که به لحاظ فنی و مهارتی در جایگاه بالایی باشند و یکی از دلایل سهم بالای شهدای بلندپایه نظامی در سوریه نسبت به سایر شهدای ما هم همین عامل است و با این اوصاف، اعزام نیروی غیر نظامی به سوریه چه فرزند مهدوی فر باشد و چه فرزند مقام معظم رهبری مجاز و منطقی نیست.
3- این که مهدوی فر وانمود میکند رهبری و یا فرزندانشان از حضور در جبهه ابا دارند امری غیر واقع و تهمت و درجهت تخریب است و الا اگر فرزندان مقام معظم رهبری از جهاد و شهادت می هراسیدند به مانند نیروهای عادی، بارها در جبهه های جنگ تحمیلی حاضر نمی شدند و یا همین الان با وجود این همه دشمن خارجی، اینچنین بدون محافظ و مسائل امنیتی به مانند مردم عادی در جامعه ظاهر نمیشدند.
4- اساسا مشی مقام معظم رهبری در دور نگه داشتن فرزندانشان از تمام جایگاه ها و مناصب حکومتی، اقتصادی، مدیریتی، نظامی و … از نکات برجسته ایشان و برگرفته از سیره عملی حضرت امام (ره) است که به جای این که مورد تمجید امثال مهدوی فر باشد مورد هجمه ایشان قرار میگیرد و گرنه چرا یکبار برای هاشمی که فرزندانش بعضاً به جای خدمت به انقلاب و اسلام، در مفاسد مختلف اقتصادی و سیاسی فعالند نامه نمی نگارد؟!

5- با مشارکت ایران در میدان دفاع از حرم زینبی (س) و محور مقاومت در برابر لشگر کفر و تکفیر در طول 4 سال، در اکثر استانها به تعداد کمتر از انگشتان دو دست شهید مدافع حرم داده ایم، مثلا گیلان که در جنگ تحمیلی 8 ساله 8000 شهید در راه اسلام داده است، در طول 4 سال جنگ سوریه تنها 11 شهید داشته است و از حدود 400 شهیدیکه تا تاریخ تیرماه سال گذشته در ایران تشیع شده است، بخش اعظمشان از لشگر فاطمیون (نیروهای مجاهد افغان) هستند تا حدی که تا دی ماه پارسال نیروهای افغانی حدود 200 شهید مدافع حرم تقدیم کرده اند که ضمن احترام کامل به این عزیزان، نباید ایشان را جزء آمار شهدای ایرانی دانست و همه این اطلاعات نشان می دهد، جمله «مردم فوج فوج به شهادت میرسند» بسیار غلوآمیز است تا با پشته سازی از کشتگان راه خدا و حریم امن آل الله، احساسات مردم را تحریک نماید.

خیرا مطالبی با عناوین “سیری بر بودجه های فرهنگی کشور” یا “پولهای مردم کجا خرج میشود” و… در شبکه های اجتماعی منتشر شده است که در آنها فهرستی از بودجه های کشور ارائه و با ذکر مسئولان نهادهای ذیربط، طوری وانمود شده است که گویا این بودجه ها به این اشخاص میرسد که در پاسخ به این شبهات، چند مورد بیان میشود:

1- مشکل و ایرادی که به این متون وارد میشود در اولین نگاه این است که بودجه های نهادهای فرهنگی را به اسامی اختصاص میدهد و طوری وانمود میکند که انگار پول به رئیس یک موسسه یا نهاد رسیده است!! در صورتی که تمام موسسات فرهنگی دارای اساسنامه، حسابرس، ناظر و تحت قوانین و مقررات مشخصی هستند و این طور نیست که مثلا چون فلان عالم دینی یا متخصص فرهنگی مسئول فلان مرکز است پس به دلخواه خودش و هر طوری که بخواهد بتواند بودجه هایش را هزینه کند و این که بسیاری از این افراد به صورت دوره ای مسئولیت دارند و این طور نیست که آن ارگان یا موسسه متعلق به ایشان باشد.

2- مشکل دیگری که در این متون به صورت کاملا واضح مشاهده میشود این است که طوری وانمود میکند انگار اختصاص بودجه برای فعالیتهای دینی و مذهبی را اساسا قبول ندارند و آن را اتلاف پول قلمداد میکنند، تو گویی نشر مسائل دینی و اسلامی و اخلاقی را در جهت ارتقای فرهنگ کشور قلمداد نمیکنند، توگویی حوزه علمیه، حفظ آثار دفاع مقدس، سازمان تبلیغات، سازمان حج، برخی از دانشگاه های با علوم دینی و… اصلا کار فرهنگی نمی کنند!

3- مشکل دیگر شبهات مزبور این است که حتی با صرف بودجه در زمینه های هنری با محوریت اسلام و انقلاب هم مشکل دارد یعنی اگر مبلغ بسیار ناچیزی دربرابر بودجه جشنواره فجر، به جشنواره انقلابی عمار که با محوریت رویشهای جوان و آثار انقلابی انجام میشود اختصاص یابد، برای برخی افراد این مبالغ هم قابل هضم نیست و یا این که مثلا بودجه مرکز اسناد انقلاب اسلامی را هم که موظف به ثبت تاریخ انقلاب و جمع آوری و حفظ اسناد انقلاب است را نیز زیر سوال میبرد!

4- از دیگر موارد قابل انتقاد به این مطالب عدم درج منبع برای مبالغ مذکور است به نحوی که هم به لحاظ مبالغ و هم به لحاظ نهادهای مورد اشاره در این مطالب، اشتباهات زیادی وجود دارد و حتی بعضا در ذکر اسم مسئولان این نهادها و یا درج نام مراکز فرهنگی اشتباهات فاحشی وجود دارد.

5- در این لیست به بودجه هایی که برای کارهای فرهنگی با موضعات غیر مرتبط با مذهب انجام میشود، هیچ اشاره ای نمیشود و طوری وانمود میشود که انگار تمام بودجه های فرهنگی کشور به مراکز مذهبی اختصاص یافته است و این درصورتی است که برای هر وزارتخانه، نهاد و سازمانی بودجه های فرهنگی تعریف میشود که در امور فرهنگی مرتبط با آن نهاد هزینه میشود ولی گویا تهیه کنندگان این متون، تنها با بودجه های مراکز مذهبی مشکل دارند!

مهدوی فر در نامه اش به مقام معظم رهبری نوشت:

پاسخ:

البته مسلما رهبر جامعه نسبت به حل مشکلاتش مسئولیت دارد ولی این مسئولیت در حد اختیارات رهبری است، رهبری نسبت به تبیین سیاست های کلی نظام با مشورت نهادهایی مانند مجمع تشخیص مصلحت نظام و ارائه رهنمود در خصوص آنها مسئولیت دارد و در صورت لزوم هم می تواند با حکم حکومتی به برخی از مسائل خیلی خاص ورود کنند، لیکن این تصور که رهبری همه گره ها را باید با سرانگشتان خودش و یا حکم حکومتی باز کند، اشتباه، غیر منطقی و نشدنی است.‌

حتی حضرت امیرالمومنین (ع) هم نتوانست همه مشکلات را یک تنه حل کند، چرا که این امر به مجریان همراه و همیاری مردم در حل مشکلات و خنثی کردن دشمنی ها محتاج بود که بعضاً محقق نشد و معاویه و یارانش در مسیر جامعه و حکومت اسلامی انحراف ایجاد کردند؛ پس به صرف وجود مشکلات، نمی توان رهبر را مقصر دانست و چه بسا رهبری در حل آن مشکل تمام  تلاشش را در چارچوب وظایفش به بهترین نحو انجام داده باشد ولی مشکل از عدم اجرا و یا عدم همراهی مناسب مسئولان و مردم یا موانع خارجی، مرتفع نگردیده باشد.

بحث دیگر این که اگر رهبری به بهانه این که مسئول اول کشور است بدون توجه به قانون اساسی در تمام مسائل اجرایی مستقیم و با حکم حکومتی ورود می کرد، همان کسانی که اکنون ایشان را بابت عدم دخالت در حل همه مشکلات، مقصر تمام مشکلات معرفی می کنند،‌ رهبری را بابت دخالت نابجا در همه مسائل کشور مقصر معرفی می کردند! اساساً این غر زنندگان، مقصران و کاهلان در اجرای سیاست های کلی نظام را تطهیر می کنند وانگشت اتهام را به سوی رهبر می گیرند.

این ادعا که رهبری دنبال حل مشکلات نیست تهمتی زشت است، دامنه سخنان رهبری در مسائل اقتصادی، فرهنگی، نظامی، سیاسی و امنیتی حاکی از این است که ایشان نگاهی همه جانبه به مسائل و نیازهای کشور دارد و اگر جایی هم از لزوم شناخت و عدم اعتماد به دشمن یا از اهمیت اتکا به توان داخلی و توجه به تولید ملی و اقتصاد مقاومتی سخن می گوید، همه در جهت حفظ منافع، امنیت و عزت مردم است، کشوری که مصرف کننده صرف کالای خارجی باشند نمی توانند از اشتغال، امنیت، عزت و پیشرفت مناسبی برخوردار باشند، کشوری که از دشمنش غافل شود مطمئناً دچار خسارت های عظیم خواهد شد و آنانی که به نمایندگی از مردم توجه به مسائل معیشتی را در تعارض با استقلال، امنیت، عزت و آرمان های انقلاب معرفی می کنند دروغگویانی منحرف هستند.

شبهه:

آتئ?ستها (خداناباوران) م?تونن مانند د?گر انسانها، پا?بند به اخ?ق?ات باشن و ?ا پا?بند به اخ?ق?ات نباشن همانطور? که معتقد?ن به اد?ان م?تونن اخ?ق گرا باشند و ?ا اخ?ق گرا نباشن

پاسخ شبهه:

1- اگر چه شاید خدا ناباوران هم بعضاً به برخی اصول اخلاقی و قانونی پایبند باشند اما برای این کار به خصوص در مواقعی که تعارض جدی بین منافع اشخاص آتئیست و اخلاقیات وجود داشته باشn،‌ مسلماً انگیزه کسی که به خدا و به تبع آن به عدالت خدا و معاد هیچ اعتقادی ندارد، برای ترجیح دادن اخلاقیات بر منافع شخصی دچار مشکل زیادی میشود و برعکس وقتی کسی به خدا و عدالت وی و معاد اعتقاد دارد می تواند منافع شخصی اش را به راحتی به خاطر اخلاقیات کنار بگذارد چرا که میداند در درگاه الهی حتی ذره ای از کار خوب نیز بی پاداش و اجرت نمی ماند.

2- خداناباوران و آتئیست ها برای این که به اخلاقیات و قانون پایبند بمانند تنها یک انگیزه منطقی می توانند داشته باشند و آن هم این است که اگر کسی اخلاق و قانون را رعایت کند جامعه ای بهتر خواهد داشت و جامعه بهتر به نفع همه از جمله فرد خداناباور هم هست ولی این استدلال دچار یک مشکل اساسی است چرا که اگر فرد خداناباور و آتئیست بتواند طوری بی قانونی و بی اخلاقی کند که جامعه و یا فرد دیگری نتواند شر آن رفتار را به فرد خداناباور بازگرداند و یا منافع شخصی اش اینقدر زیاد باشد که دربرابر بازخورد اجتماعی آن ناچیز باشد، عملا این انگیزه هم از درجه اعتبار ساقط خواهد شد.

3- اگر چه شاید برخی اصول اخلاقی مانند صداقت و امانت داری و… برای همه اخلاقی تصور شود اما آیا عفاف، حجاب، زکات، ایمان، تقوا و … نیز برای افراد خداناباور محترم است؟! آیا در نظر چنین فردی چیزی به اسم چشم چرانی میتواند مطرود باشد؟! آیا داشتن روابط نامشروع جنسی حتی با همجنس و یا حتی حیوانات در نظر چنین افرادی می تواند غیر اخلاقی تصور شود و یا در نظر چنین افرادی به تدریج بسیاری از اصول اخلاقی رنگ میبازد و همان ها هم که میماند انگیزه ای برای اجرایشان به صورت کامل باقی نمی ماند؟! در نظر خدانابوران، نهایت اخلاق این خواهد شد که هر کاری که به کس دیگری ضرری وارد نکند مجاز خواهد بود.

4- اگر چه اعتقاد به مسائلی مانند عدالت خداوند و معاد از عوامل انگیزشی برای پایبندی به اخلاقیات از سوی خداباوران و مومنین است، اما گزینه برتری نیز برای ایشان وجود دارد و آن احترام به مقام کبریایی و عظمت و رحمت خداوند است، برخی از اولیای الهی نه از ترس جهنم و شوق بهشت، بلکه از عشق خداوند به مجسمه اخلاق و معنویت تبدیل میشدند و این بحثی است که نه تنها از دسترس خداناباوران بلکه حتی از تصور بسیاری از ایشان نیز خارج است.

چندی پیش کلیپی کوتاه و کمتر از دو دقیقه با این توضیح منتشر شد که گشت ارشاد دختری جوان را با دستبند و به زور به جرم بد حجابی روی صندلی جلوی ماشین مینشاند و این فرد روی دختر مینشیند تا مانع از تقلا کردن شدختر شود، و در انتها نیز مأمورین و مسئولین امنیت کشور را مورد سرزنش قرار می دهد، اما با توجه به جدی شدن طرح گشت نامحسوس امنیت اخلاقی که به مبارزه با معتادان، قاچاقچیان، رانندگی های خطرناک، اشرار و مزاحمان نوامیس و …، توسط مأموران پلیس و ضابطین آموزش دیده قضایی و تنها با تنظیم گزارش قرار است انجام شود، انتشار دوباره این کلیپ در دستور کار مخالفان این طرح قرار گرفته است که چند نکته را باید در مورد آن مورد توجه قرار داد:

1- دلیل بازداشت بدحجابی گفته شد که این نه در فیلم مشهود است و نه دلیلی بر ان ارائه شده است.

2- گفته شده دختر بی گناه!! اصل بر این هست که پلیس وقتی کسی را بازداشت و یا تعقیب میکند دلیلی قانونی برای آن وجود دارد پس اینجا هم مطابق این اصل، پلیس دلیلی قانونی برای بازداشت این خانم دارد مگر این ادله ای خلاف این مسئله ارائه می گردید.

3- با تعداد زیاد خانم ها و آقایان پلیس در آن محل و حضور مردمی که در حال فیلمرداری هم هستند، نشستن پلیس روی این دختر چه توجیهی می تواند برای پلیس داشته باشد؟!!!

4- فردی که پا یا دست آن به شیشه جلوی ماشین برخورد میکنه رنگ لباسش راه راه هست ولی رنگ مانتوی خانم مورد نظر سیاه است و اتفاقا پسری که با پلیس درگیر شده و به ماشین انتقال داده شده رنگ لباسش راه راه می باشد.

5- پلیس مظهر اقتدار و امنیت در جامعه است و نباید با جیغ و داد کردن یک متهم، نیروی انتظامی را محکوم بکنیم و آنها را به بی رحمی و سنگدلی و بی قانونی متهم کنیم و حال این که فردی که در برابر قانون ایستادگی میکند مجرم و قابل سرزنش است.

6 در حالی که روزی نیست که در یکی از کشورهای مدعی حقوق بشر غربی، خبر تیراندازی و کشتن یک فرد بی دفاع توسط پلیس منتشر نشود، انتقاد به صرف شیوه بازداشت یک مجرم که اصلاً در مورد جرمش هیچ اطلاعات موثقی ارائه نشده است حاکی از عناد و خصومت دارد.

7-البته منکر وجود هرگونه بی قانونی یا بی مسئولیتی برخی افراد در سیستم اداری یا انتظامی و قضایی نیستیم ولی قطعاً بر اساس یک کلیپ نمی تواند کل یک مجموعه و نهاد را زیر سؤال برد.

چندی پیش کلیپی کوتاه و کمتر از دو دقیقه با این توضیح منتشر شد که گشت ارشاد دختری جوان را با دستبند و به زور به جرم بد حجابی روی صندلی جلوی ماشین مینشاند و این فرد روی دختر مینشیند تا مانع از تقلا کردن شدختر شود، و در انتها نیز مأمورین و مسئولین امنیت کشور را مورد سرزنش قرار می دهد، اما با توجه به جدی شدن طرح گشت نامحسوس امنیت اخلاقی که به مبارزه با معتادان، قاچاقچیان، رانندگی های خطرناک، اشرار و مزاحمان نوامیس و …، توسط مأموران پلیس و ضابطین آموزش دیده قضایی و تنها با تنظیم گزارش قرار است انجام شود، انتشار دوباره این کلیپ در دستور کار مخالفان این طرح قرار گرفته است که چند نکته را باید در مورد آن مورد توجه قرار داد:

1- دلیل بازداشت بدحجابی گفته شد که این نه در فیلم مشهود است و نه دلیلی بر ان ارائه شده است.

2- گفته شده دختر بی گناه!! اصل بر این هست که پلیس وقتی کسی را بازداشت و یا تعقیب میکند دلیلی قانونی برای آن وجود دارد پس اینجا هم مطابق این اصل، پلیس دلیلی قانونی برای بازداشت این خانم دارد مگر این ادله ای خلاف این مسئله ارائه می گردید.

3- با تعداد زیاد خانم ها و آقایان پلیس در آن محل و حضور مردمی که در حال فیلمرداری هم هستند، نشستن پلیس روی این دختر چه توجیهی می تواند برای پلیس داشته باشد؟!!!

4- فردی که پا یا دست آن به شیشه جلوی ماشین برخورد میکنه رنگ لباسش راه راه هست ولی رنگ مانتوی خانم مورد نظر سیاه است و اتفاقا پسری که با پلیس درگیر شده و به ماشین انتقال داده شده رنگ لباسش راه راه می باشد.

5- پلیس مظهر اقتدار و امنیت در جامعه است و نباید با جیغ و داد کردن یک متهم، نیروی انتظامی را محکوم بکنیم و آنها را به بی رحمی و سنگدلی و بی قانونی متهم کنیم و حال این که فردی که در برابر قانون ایستادگی میکند مجرم و قابل سرزنش است.

6 در حالی که روزی نیست که در یکی از کشورهای مدعی حقوق بشر غربی، خبر تیراندازی و کشتن یک فرد بی دفاع توسط پلیس منتشر نشود، انتقاد به صرف شیوه بازداشت یک مجرم که اصلاً در مورد جرمش هیچ اطلاعات موثقی ارائه نشده است حاکی از عناد و خصومت دارد.

7-البته منکر وجود هرگونه بی قانونی یا بی مسئولیتی برخی افراد در سیستم اداری یا انتظامی و قضایی نیستیم ولی قطعاً بر اساس یک کلیپ نمی تواند کل یک مجموعه و نهاد را زیر سؤال برد.

هاشمی‌ همزمان با سفر نوروزیش به کیش در اینستاگرامش اینچنین نوشت:

« چرا هاشمی‌ تفریحاتش را پنهان نمی‌کند؟ در زندگی‌ ام از همان ابتدا چیزی به نام تظاهر و ریاکاری وجود نداشت. هر چه بودم همان را نشان می دادم. بالاتر از آن از این متنفر بودم که عده ای مردم را به ریاضت کشی و زندگی زاهدانه دعوت کنند و خودشان در پنهان طور دیگری زندگی کنند، به خاطر همین هم در خاطراتم حتی‌ تفریحاتم و از این دست مسائل که بسیاری افراد آن را پنهان می‌‌کنند را می نویسم چرا که از عاقبت ریاکاری و تظاهر به ساده زیستی سخت می ترسم، والله بما یعملون محیط …»

نقدی‌ بر پست ای‌نستاگرامی‌ هاشمی‌ در کی‌ش تقدیم می‌ گردد:

کسی‌ سوال نمی‌ کند که « چرا هاشمی‌ تفریحاتش را پنهان نمی‌کند؟ » اما برای‌ همه عجیب است که چرا تفریحات هاشمی‌ و فرزندان و دوستانش سال هاست که از جنس خوشگذرانی‌ های‌ اشراف است، و این که چرا هاشمی‌ به عنوان یکی ازمسؤولان بلندپایه نظام، برخلاف دستورات صریح حضرت امیر (ع) درنهج البلاغه و امام خمینی (ره) که دستور ساده زیستی‌، دوری‌ از اشرافی گری‌ و زی طلبگی‌ می دهند، تلاش دارد که:

1- مانور تجمل و اشرافی گری‌ به راه بی ندازد!

2- اصرار دارد همه مسؤولانی‌ که به چنین رفتارهایی دست نمی زنند را متهم به ریاکاری نماید!

3- اصرار دارد کسانی‌ را که خودشان را ملزم به ساده زیستی‌ می دانند را دشمن رفاه مردم و درپی‌ ریاضت کشی‌ ایشان معرفی کند!

4- می‌خواهد برای‌ توجی‌ه کارهای‌ش، به تحریف اسلام و انقلاب و فرمایش های امام(ره) هم روی‌ آورد که به مراتب زشت تر و قبیح تر از این است که بخواهد صرفاً کار زشتی‌ را انجام دهد!

اصل ساده زیستی‌ مسؤولان از این جهت که موجب دردآشنا بودن مسؤولان می شود، دغدغه ایشان برای‌ حل مشکلات و رفاه مردم را بیشتر خواهد کرد که اگر این دغدغه با تخصص و مدیریت صحیح همراه گردد موجب پیشرفت متوازن و عدالت اجتماعی‌ در جامعه می گردد.

مسؤولانی‌ که اشرافی‌ زندگی‌ می‌کنند، کسانی‌ هستند که با اعتماد به دشمن و اظهار نیاز به او، واردات بی‌ رویه، نادیده گرفتن توان داخلی‌، تضعیف تولید ملی‌، نهادینه کردن اشرافی‌گری‌ و فرهنگ اصراف و ریخت و پاش، نهایتاً موجب رکود، بیکاری‌، وابستگی‌، ضعف کشور، ذلت مردم و عقب ماندگی‌ نسلهای‌ آینده می گردند، هرچند شاید در مدتی‌ کوتاه بتوانند رنگ و لعابی‌ بر اقتصاد بیمار کشور بزنند، ولی نه تنها باطن کشور را تقویت نمی‌کنند بلکه موجب تضعیف آن نیز می‌گردند.

اخیراً مطلبی به صورت گسترده به خصوص مصادف با سالروز ملی شدن صنعت نفت در شبکه های اجتماعی در خصوص دکتر مصدق منتشر شده است که میگوید:

« مصدق در جریان شکایت انگلیسی ها در خصوص ملی شدن صنعت نفت در دادگاه لاهه، در جایگاه مخصوص انگلیسی ها نشست و وقتی قاضی از او پرسید چرا در جایگاه ایران نمی نشیند، در پاسخ گفت که این همه سال انگلیسی ها در خاک ما نشسته اند در حالی که انگار نمیدانند ایران، سرزمین ماست»

ولی در مجموعه خاطرات دکتر سعید فاطمی (منشی و همکار مخصوص مصدق در دادگاه لاهه) که متن سخنرانی ها و جزئیات وقایع را منتشر کرده است، هیچ گزارش یا خبری دال بر این مدعا وجود ندارد؛ عکس های منتشر شده هم نشان می دهد که مصدق و هیئت همراه سر جایشان نشسته اند و هیچ تصویری که مطلب مزبور را تأیید کند ثبت نگردیده است. (http://yon.ir/P9eN)

فارغ از اینکه سندیت ادعای کانالهای اصلاح طلب در خصوص نشستن دکتر مصدق درجایگاه انگلیس در دادگاه لاهه کاملا زیر سوال است اما، جالب این که اگر مصدق امروز حاضر بود و چنین کاری می‌کرد توسط همین اصلاح طلبان متهم به افراطی گری، ماجراجویی، بیانیه خوانی، بی سوادی و پوپولیسم میشد و این مطلب، گویای یکی از رایجترین ویژگی‌های اصلاح طلبان است، اینکه حماسه، شجاعت، انقلابی گری و شهادت را اگر به گذشته برگردد خوب و قابل افتخار میدانند، اما به این شرط که در حد یک خاطره بماند و کسی امروز نخواهد از آن درس بگیرد و در مناسبات کشورش از آنها استفاده کند.