88/12/2
11:31 ع
در کشور ما قیمت خودروهای داخلی آن قدر زیاد و کیفیت شان آن قدر پایین است که فریاد پلیس را نیز درآورده است. محصولات خودرویی ایران از نظر قیمت قابل رقابت با باکیفیت ترین محصولات و از نظر کیفیت قابل رقابت با بی کیفیت ترین محصولات دنیا هستند. صنایع قطعه سازی ما، صنایعی ضعیف و مظلوم نگه داشته شده اند.
در شرایطی که محصولات شرکت های خودرو سازی، به دلیل انحصار، پیش فروش و یا در بهترین شرایط بصورت نقدی و یا نقد اقساط با محاسبه بالای سود فروش اقساطی به فروش می رسند، صنایع قطعه سازی مدام بخاطر خرید بلند مدت تولیدات شان توسط شرکت های سازنده ی خودرو، در بحران های اقتصادی مجبور به اخراج کارگران می شوند.
در حالی که خودروهای صادراتی و مورد استفاده در داخل و خارج از کشور، به لحاظ قیمت، کیفیت و خدمات پس از فروش بسیار متفاوت است، اما تولید کنندگان داخلی، مدام از قابل رقابت بودن محصولات و سود آور بودن صادرات خود، سخن رانده و بدون توجه به شرایط فروش متفاوت محصولات خود در داخل و خارج از کشور، بعضا مردم را تحمیق کرده و ادعای رقابت پذیری را برای ما که در شرایط کاملا انحصاری قرار داریم می نمایند.
مصرف سوخت برخی از این خودروها، در مقایسه با خودروهای روز دنیا آن هم با حجم موتور بالاتر نیز بیشتر بوده و غیر از برخی مونتاژها (آن هم با قیمت بالاتر از تولید کارخانه اصلی)، سایر خودروهای تولید وطن، خودروهای 30 سال پیش اروپا و یا آسیای شرقی با کیفیتی کاهش یافته هستند.
هزینه ناشی از مصرف بالای سوخت، هزینه تعمیرات بالا، سرویس های بی پشتیبان، قیمت بالا، تلفات جانی و مالی و ترافیکی ناشی از تصادفات در اثر ایمنی پایین، تولید آلاینده های زیاد و تاثیرات آن روی سلامتی در شهر های پرجمعیت و ایجاد نارضایتی اجتماعی گسترده، تنها بخشی از زیان های ایجاد بازار انحصاری برای تولیداتی است که، حداقل به نظر تولید کنندگانش قابلیت رقابت جهانی دارند.
اجازه ورود شرکتهای تولید کننده خودروی خارجی که در پیدا کردن بازار فروش، در شرایط رکود اقتصادی جهانی سر ودست می شکنند، در کنار الزام آنها به انتقال خطوط تولید و مونتاژ و توافقنامه های خرید و صدور محصولات، می تواند ضمن حفظ اشتغال صنایع خودرو سازی، به رقابتی تر شدن بازار خودرو و ارتقای سطح کیفی و کاهش قیمت محصولات اقدام نمود.
یادمان باشد، سن فرسودگی خودرو در هر کشور، با قیمت خودرو در آن کشور رابطه مستقیم داشته و این مسئله حتی برای با کیفیت ترین خودروها نیز صادق است. با کاهش قیمت خودروها، مصرف کنندگان بجای استفاده 30-20 سال از یک خودرو، به 10-5 سال استفاده از آن بسنده نموده و همین امر منجر به تولید بیشتر و متعاقبا فروش و سود بیشتر برای تولید کننده می گردد، این همان کاریست که در تمام کشورهای پیشرفته انجام می شود.
کیفیت پایین محصولات خودرویی ما آنچنان عادی شده است که حتی آتش سوزی متواتر ناشی از نقص فنی یک محصول، هیچ تأثیری در روند تولید، قیمت و فروش آن نمی گذارد، تو گویی که این تولید کنندگان، نه تنها به رعایت امنیت اقتصادی خانواده، که حتی به حق حیات مصرف کنندگان خویش نیز احترام قائل نیستند. انگار تولید کنندگان مدعی رقابت، نمی بینند که هر از چند گاهی یک شرکت تولید کننده خارجی، کلیه محصولات خود را فقط به خاطر یک نقص فنی کوچک جمع آوری و ضمن تعویض مجانی و حتی پرداخت خسارت از آنان عذر خواهی هم می نمایند.
همین که کشور ما توان تولید خودرو را داشته باشد، از تحریم و یا تأثیر گذاری آن کاسته می شود، ولی اصرار بر انحصاری بودن بازار خودرو و مقاومت در برابر کاهش عوارض واردات آن صرفا در جهت تضییع حقوق ملت، برداشت می گردد.
قدرت صنایع خودرو سازی در خرید حمایت هایی که فقط در جهت ظلم به مردم است، در بین مسئولان و برخی منتخبین مردم، اپیدمی شده است و مشاهده این همه ظلم و هزینه بر ملت و کشور، هیچ حساسیتی را ایجاد نمی کند، در حالی که اگر نصف این حمایت که از صنعت خودروسازی صورت گرفت، از صنعت نساجی یا سایر صنایع کشور انجام می شد، اکنون هزاران کارگر این صنایع مشغول به کار بودند، بی آن که مردم متحمل فشار گردند.
در شرایطی که بحث هدف مندی یارانه ها و فروش سوخت به قیمت های بین المللی کاملا جدی شده است، به نظر می رسد که کاهش قیمت خودرو به قیمت های جهانی نیز حق مردم باشد، چرا که لااقل بخشی از قیمت سوخت با کاهش قیمت خودرو جبران شده و تولید کنندگان نیز بجای فروش ظالمانه محصولات، ملزم به رعایت حقوق مشتری های خود می گردند و این مسئله نیز اتفاق نمی افتد مگر با بر هم زدن انحصار موجود.
حقوق ها و پاداش های بعضا بی حساب و کتابی که در صنایع خودروسازی و نفتی وجود دارد، نشانی جز وجود باندهای غیر پاسخگو و ناپاک نبوده و مسلما پاکسازی این صنایع، مستلزم پرداخت هزینه هایی برای مسئولان پاکدست نظام خواهد بود.