89/9/21
1:48 ص
ماهمه میدانیم که امام زمان ظهور می کند تا اسلام ناب محمدی را دوباره برپاکند و آن قدر در آن زمان جامعه دینداران دچار بدعت شده است که برخی میگویند امام زمان دین جدیدی آورده است؛ اما اگر انسانی اهل قرآن و نهج البلاغه و روایات و پیروی از علما باشد، از دین منحرف نخواهد شد. پس امام زمان میآید تا دین خدا را زنده کند با تمام اصولش و فروعش: جهاد، امر به معروف و نهی از منکر و حجاب و خمس و زکات و نماز و روزه و تولی و تبری و....
قبلا همهی ما این مفهوم انتظار را که یعنی جامعه را برای ظهور حضرتش آماده کنیم شنیده ایم، اما چیزی که می خواهم بگویم فراتر از این است. ما هرکدام به خصائلی خوی کردهایم و از برخی مسائل روی برگرداندهایم، بسته به اینکه این خصائل و مسائل مورد تایید و یا تقبیح امام زمان باشد، با ایشان در یک راهیم و یا زاویه پیدا میکنیم.
فرض کنید وقتی کسی صحنهای ناپاک را به چشم دید، چند حالت ممکن است برایش پیش بیاید:
1- از آلوده شدن چشمش ناراحت شده و فوراً روی برگردانده و استغفار نماید.
2- فرد نمیتواند فوراً روی بگرداند اما بعد از عبور از آن مکان و زمان احساس پشیمانی کرده و استغفار مینماید.
3- فرد گناهکار نه تنها از دیدن این گونه تصاویر ناراحت نمیگردد، بلکه لذت برده و مزهی آن نیز همیشه در خاطرش شیرین خواهد ماند و بازهم دیدن چنین تصاویری را انتظار کشیده و خود را عامدا در مسیر چنین گناهی قرار میدهد.
حال با فرض اینکه وقتی حضرت حجت قیام میفرمایند، با ابزارهای فرهنگی و حکومتی با کسانی که با بی حجابی و بی عفتی موجب چشم چرانی سایرین میشوند، برخورد مینماید، وضعیت ما در این مورد مشخص میشود. کافیست بدانیم مثلا در همین قضیهی چشم پوشی از نامحرمان در کجای کاریم. اگر ما جزء دستهی اول باشیم مطمئناً از ظهور حضرت حجت قلباً و روحاً در همان ابتدا خوشحال میشویم و آرزوی حضورش را در دل خواهیم پروراند و از ظهورش بهرهی کامل را خواهیم برد، اما اگر از دستهی دوم باشیم، شاید از یاران امام زمان هم بشویم ولی بعید است که از یاران خاص حضرتش باشیم، چرا که قلبمان با درک لذت گناه، بیگانه نیست؛ اما آن چیزی که نگران کننده خواهد بود اینکه از دستهی سوم باشیم و این یعنی ممکن است ما از ظهور حضرتش ناراحت شویم، چرا که مارا از کام دل و هوای نفس باز میدارد و چون به آن عادت کرده و از آن لذت میبریم ممکن است از ظهور حضرتش دلگیر و ناراحت شویم و بسته به میزان دلگیری و ناراحتی ممکن است نسبت به ظهورش بی تفاوت و یا حتی غمگین گردیم.
حال مثال دیگر در مورد امر به معروف و نهی از منکر را میآورم:
1- کسانی را که امر به معروف و نهی از منکر میکنند و از این که کسی آنان را امر به معروف و نهی از منکر کند، ممنون نیز میشوند.
2- کسانی که امر به معروف و نهی از منکر نمیکنند ولی از آن دلگیر نیز نمیشوند.
3- کسانی که با امر به معرو ف و نهی از منکر مشکل دارند و قلباً اعتقاد دارند چون هر کسی را در قبر خودش میخوابانند، به کسی ربطی ندارد که کس دیگر را امر به معروف و نهی از منکر نماید.
حال همان قضیه که در امر پاکی چشم گفتیم در اینجا نیز صادق است، یعنی بسته به موضع ما در امر به معروف و نهی ا زمنکر میتوانیم از امر به معروف و نهی از منکرِ حضرت حجت خرسند شویم و یا ناراحت شویم و یا حتی لجاجت ورزیده و در برابرش موضع بگیریم.
یا چگونه خاتمی میتواند بی حجاب باشد و در عین حال منتظر واقعی امام زمان هم باشد. مگر ممکن است هم لذت تن نمایی به نامحرم را در دل داشت و هم عشق به منجی را که دشمن بیحجابی است و می آید تا حجاب را برپا نماید.
همین مسئله برای سایر احکام مانند خمس، زکات، تولی و تبری و ... نیز صادق است. آیا میتوان اهل رعایت حدود الهی نبود و یا از اجرای احکام الهی ناخرسند شد و در عین حال آگاهانه منتظر ظهور حضرت حجت ماند. و یا میتوان پس از ظهور از وجود حضرتش لذت کامل برد، در حالی که دلمان از اجرای فرامین الهی فراری است. مطمئن باشید اگر کسی آگاهانه منتظر ظهور امام زمان باشد، حداقل کاری که میکند این است که لذت گناهان را در دلش میمیراند و شیرینی عبادات را به جانش میچشاند به این امید که زمان ظهور، با تمام وجود از یاران حضرت ولی عصر (عج) باشد.